سواحل زیبای ایتالیا

سواحل زیبای ایتالیا

 

سواحل کشور ایتالیا یکی از محبوب ترین مناطق گرشگری می باشد.

سواحل Costa Sud و Costa Verde، ساردینیا
در جنوب غربی پایتخت ساردینیا از کالیاری، مناظر دیدنی و جذاب  promontories و جزایر و سواحل شنی در coves وجود دارد. این منطقه همچنین ذخیره حیات وحش و پرندگان، گراز وحشی، آهو است که در پشت کوه های این منطقه محافظت شده زندگی می کنند . ساحل شمالی نوسان دارای ماسه های سفید است و تقریبا خالی از سکنه است، که در آن یک دشت وسیع رو به دریا و کوه ها قرار گرفته. اینها برخی از زیبا ترین  و طولانی ترین سواحل ساردینیا را می توانید مشاهده کنید ، پشت سواحل تلماسه ای  Scivu،  بلندترین تپه های شنی اروپا قرار گرفته اند .
یکی از مراکز برتر Thalassotherapy در اروپا منطقه پولا است که دارای مراکز اب درمانی و مکانهای بزرگ باستان شناسی ایت اماکن باستانی  ساخته شده توسط فنیقی ها اند ، منطقه نورا امروزه یک موزه فضای باز بزرگ از دوران باستان ساردنی با باقی مانده از روم و گذشته فنیقی است. دیوار سرنگون شده از حمام عظیم روم  و تئاتر رومی  که هنوز هم برای اجرای تابستانی از ان استفاده می شود. کجا دیگر می توان یک شهرستان باستانی در سطح جهانی با ساحل ماسه سفید رنگ و  زیبا را پیدا کرد؟

ساحل سانتا Margherita Ligure
در Margherita Ligure ساحل یک احساس برگشت به عقب و  دوره سانتا وجود دارد. شهر یاد آور زمانی است که خانم ها و آقایان در تعطیلات به ساحل رفته و  در محیط اطراف  هتلهای بزرگ و زیر درختان نخل به استراحت و خوردن غذا مشغول میشوند،  شب هنگام قدم زدن در امتداد گردشگاه ساحل دریا واقعا زیباست.این ساحل به خاطر ماندگاری همان حالت قدیمی خود مشهور شده است نه به خاطر مدرنیته آن،انواع  رستورانهای دارای غذاهای دریایی و هتل های بزرگ در منطقه وجود دارد .
خود شهر نیز ارزش جستجو را دارد. کلیسای SANTUARIO دی نوسترا بانوی محترمه دلا رزا، که کلیسای پرخرجی است با نقاشی های دیواری و کنده کاری های طلاکاری شده. بالا رفتن از خیابان های باریک و رسیدن به باغ Castello  و  باغ تراس که قدمت ۱۷ قرنی دارند نیز جالب خواهد بود.  ویلا Durazzo که در حال حاضر یک پارک عمومی با چشمه ها و مجسمه ها و  گیاهان سر سبز است. تفریح با قایق بادبانی درجه یک در بندر و تماشای ماهیگیری نیز خالی از لطف نخواهد بود .

سواحل Capo Testa و جزایر مادالینا، ساردینیا
در حالی که تقریبا تمام سواحل ساحلی زیبای Costa Smeralda در Sardinia خصوصی هستند و یا فقط توسط قایق های خصوصی قابل دسترسی هستند، آبهای زمردی سواحل زیبا در اطراف همسایه Capo Testa و جزایر مادالینا قرار دارند.

سواحل Sanremo
سنمئو در قلب ایتالیایی Riviera قرون وسطایی Sanremo، ساخته شده و معروف به عنوان سوراخ آبیاری برای سلطنت،و  ثروت  wannabes که در اواخر قرن بیستم گرد آمده بود.

سواحل Viareggio
Viareggio در ماه اوت بسیار شلوغ است ، زمانی که خیابانهای میلان ، جنوا و فلورانس به نظر می رسد بر روی این قطعه ۱۵ کیلومتری ساحلی مدیترانه تخلیه شده اند.

سواحل تفتو، سیسیل
در زیر یک زمین سنگی منطقه دراماتیک در سواحل شمالی سیسیلی، چفالو قرار گرفته که دو ویژگی جذاب سیسیلی را دارد: ساحل زیبا و شهر تاریخی برای کشف

سواحل Salento، Puglia
Puglia  جایی که دریای آدریاتیک و یونانی از سواحل شلوغ و عمدتا بی نظیر را شامل میشود . دارای صخره های سرخ مایل به قرمز ، این شهر همچنین شهری تاریخی است و دارای اماکن تاریخی نیز می باشد .

سواحل ریمینی
چیزی که در ریمینی می بینید چیزی است که شما دریافت می کنید – کیلومتر ها شن و ماسه سفید شسته شده توسط آب های  Adriatic و ردیف در ردیف چتر ساحلی اجاره شده و صندلی ها در ساحل به چشم می اید. این جزیره ی ساحلی ایتالیایی در نوع خودش خاص  است.

سواحل ایسچیا
یونانیان باستان و رومیان جزیره آتشفشانی  ایسچیا را در خلیج ناپل کشف کردند و انجا ماندند و درچشمه های گرمش در میان گیاهان شادابش نفس می کشیدند. بهترین و شناخته شده ترین سواحل افسانه ای ایسکیا، Spiaggia dei Maronti ، در جنوب در نزدیکی روستای کارت پستال Sant’Angelo است .

 
سواحل لیدو، ونیز
اولین موزه ساحلی اروپایی در این جزیره ۱۲ کیلومتر توسعه یافته است که دریاچه ونیزی را از دریای آدریاتیک جدا می کند. در این شهر هیچ ساحلی وجود ندارد، اما چندین گزینه دیگر از ونیز حتما جلب توجه خواهد کرد .

 

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

سواحل زیبای سیدنی

سواحل زیبای سیدنی

 

در این شهر بیش از 100 ساحل زیبا و فوق العاده وجود دارد.

همانطور که همیشه شنیده ایم کشور استرالیا همیشه مورد توجه افرادی که به انواع ورزش های آبی و موج سواری علاقه دارند بوده است و هر ساله در فصل مناسب گردشگران زیادی را به خود جذب می کند و شنا در سواحل سیدنی یکی از تفریحات گردشگران می باشد. همچنین افرادی که طبیعت را دوست دارند نیز از سفر به این کشور لذت می برند. یکی از شهرهای کشور استرالیا که هر ساله تعداد زیادی توریست به آن سفر می کنند شهر سیدنی است. سیدنی شهری ساحلی بوده که مسافران و گردشگران از تمام امکانات آبی و کلیه ی امکانات جانبی در کنار ساحل آن لذت می برند. از تفریحات آبی تا استراحت در کنار ساحل و آفتاب گرفتن بر روی ماسه های ساحلی. ما 12 ساحل از میان آن ها را انتخاب کرده ایم و سعی می کنیم که با توضیحات خود شناختی از آن ها به شما بدهیم و شما به انتخاب خود می توانید یکی از آن ها را برای انجام سرگرمی و تفریحات در سواحل سیدنی انتخاب کنید و یا شاید دوست داشته باشید که زمان خود را در بین تمام آن ها تقسیم کرده و از همه آن ها دیدن نمایید.
رتبه اول این سواحل به ساحل میلک (Milk Beach) اختصاص دارد
این ساحل در واقع یکی از بهترین سواحل سیدنی استرالیا محسوب می شود و شما اگر به دیدن کاخ استریکلند بروید، پشت این کاخ می توانید از دیدن و شنا در سواحل سیدنی نیز لذت ببرید. این منطقه مسکونی است و با قدم زدن در آن می توان پل زیبای سیدنی و خانه اپرا را که زیبایی هر دو آن ها در جهان معروف است را دید. در واقع شما اگر در امتداد جاده ووکلوز حرکت کنید این ساحل زیبا را خواهید دید. به دلیل قرار گرفتن این بخش در منطقه مسکونی همیشه خانواده هایی را در کنار ساحل می توان دید و شما نیز می توانید با قدم زدن در کنار این ساحل بخصوص در زمان غروب آفتاب منظره فوق العاده ای را ببینید و از نسیم ساحلی لذت ببرید.

رتبه دوم به ساحل لیتل کانگ ونگ (Little Congwong Beach) اختصاص دارد
این ساحل منظره ای فوق العاده زیبا دارد و همچنین با داشتن آرامشی خاص لذت تفریح و شنا را برای شما بیشتر می کند و از برترین تفریحات شنا در سواحل سیدنی استرالیا می باشد. در این ساحل با جوی صمیمانه روبرو خواهید بود و همچنین می توانید رایگان در آب های آرام آن به شنا بپردازید. همین امر شاید این ساحل را از بقیه سواحل سیدنی ایتالیا مجزا می سازد و مزیتی برای شما محسوب شود.

شماره سوم مربوط به ساحل گاریه (Garie Beach) می باشد
این ساحل در جنوب شهر سیدنی قرار دارد و شما با رفتن به این ساحل به جز لذت بردن از آب می توانید دیدنی های جذاب دیگری را نیز ببینید. اگر در جاده ساحلی جنوبی این شهر رانندگی کنید این ساحل را خواهید دید زیرا در امتداد جاده قرار گرفته است و در صورتیکه به دیدن پارک ملی سلطنتی بروید می توانید به یکی از زیباترین سواحل سیدنی استرالیا نیز سری بزنید.

ساحل شماره چهارم ساحل بالمورال (Balmoral Beach) است
با رفتن به این ساحل می توانید از امکانات دیگری نیز که در آن تعبیه شده است استفاده نمایید مانند انواع غذاخوری ها که برای راحتی افراد در نظر گرفته شده است . در این ساحل نیز می توانید به شنا بپردازید و همچنین از آفتاب درخشان آن نیز نهایت استفاده را ببرید . این ساحل مکانی صمیمی برای خانواده ها و تفریح برای آنان می باشد و می توانید بعد از ظهر لذت بخشی را برای خود به ارمغان آورید .

رتبه پنجم به ساحل تاماراما (Tamarama Beach) اختصاص می یابد
این ساحل کوچک اما زیبا صخره های بزرگ و تنومندی را در خود جای داده است که البته وجود این صخره ها خود از زیبایی ها و جاذبه های این بخش ساحلی می باشد. با وجود کوچک تر بودن نسبت به سایر سواحل سیدنی استرالیا مکانی بسیار مناسب برای شنا است و شما مطمئن باشید که از این ساحل دنج، کوچک و زیبا نهایت لذت را خواهید برد حتی اگر علاقمند به برنزه کردن هستید نیز این ساحل می تواند مکان مناسبی برای شما باشد.

شماره ششم به ساحل بوندی (Bondi Beach) اختصاص دارد
در این ساحل که یکی از معروف ترین سواحل سیدنی استرالیا نیز محسوب می شود همیشه تعداد زیادی گردشگر وجود دارد. این ساحل فرم زیبا و شیبداری دارد و در آن خانه های شیکی به چشم می خورد ولی با این وجود بخش هایی از آن عمومی بوده که شما نیز می توانید از آن قسمت ها استفاده نمایید.

ساحل شماره هفت ساحل پالم (Palm Beach) است
این ساحل به جاده اقیانوسی نیز شهرت دارد. به غیر از افراد سرشناس و مشهور افراد پولدار زیادی را در این ساحل خواهید دید که همگی برای تفریح و خوشگذرانی در این مکان کنار یکدیگر جمع شده اند و شنا در سواحل سیدنی یکی از تفریحات این افراد می باشد. خانه ها و تالار هایی که در این ساحل هستند قیمت بسیار بالایی دارند. پس اگر دوست دارید در این ساحل بمانید و در کنار سایر افراد تفریح کنید و شنا در سواحل سیدنی را تجربه کنید، می توانید برای صرفه جویی در هزینه ها ناهار خود را در میان افراد محلی میل نمایید که خود قطعا می تواند تجربه ای جدید و جالب برای شما نیز باشد. این ساحل زیبا و گران قیمت از ساحل CBD حدود 45 دقیقه فاصله دارد. پس شما ظرف زمان کوتاهی می توانید از هر دو ساحل دیدن نمایید.

رتبه هشتم به ساحل فرش واتر (Freshwater Beach) می رسد
این ساحل زیبا به دلیل داشتن رنگ آبی سیر مشهور است و در شمال شهر سیدنی واقع شده است. در برخی مواقع با رفتن به این ساحل از دیدن موج های بلند در آن شگفت زده خواهید شد. همچنین افرادی که به بالا رفتن از صخره ها علاقه دارند و دوست دارند که آب زیبای این ساحل را از ارتفاع ببینند از این مکان به دلیل داشتن صخره های بزرگ لذت خواهند برد. این ساحل به ساحل Manly بسیار نزدیک است. با رفتن به بالای این صخره ها می توانید از رستوران هایی که در این محل به داشتن برگرهای بزرگ شهرت دارند و خوردن از این برگرها نیز لذت ساحلی خود را دو چندان کنید.

رتبه نهم جدول ما اختصاص دارد به ساحل استور (Store Beach)
در کنار جاده Manly Beach ساحل استور را خواهید دید و یکی از جذابیت های این ساحل تماس مستقیم و نزدیک شما با آب است زیرا برای گردش در اطراف آن باید از قایق های پارویی استفاده نمایید. در این ساحل باید ناهار و نوشیدنی خود را شاید به صورت بسته بندی همراه داشته باشید. اما این ساحل از خود ساحل Manly خلوت تر است. پس می توانید لحظاتی را در آرامش با نوشیدن فنجانی قهوه ار آب و هوا و منظره زیبا لذت ببرید.

ساحل شماره ده ما ساحل مانلی (Manly Beach) است
ساحل مانلی در شمال شهر سیدنی قرار دارد و به جرات می توان گفت از زیباترین سواحل شهر می باشد. در این ساحل تمام امکانات تفریحی مانند انواع اقامتگاه و همچنین مکان هایی برای خوردن غذا و یا نوشیدن انواع نوشیدنی ها وجود دارد. شما می توانید در نوار ساحلی قدم بزنید و از منظره زیبای اقیانوس لذت ببرید. البته در این ساحل کشتی هایی نیز وجود دارد که می توانید برای بازدید از مناظر اطراف از آن ها استفاده کنید. جذابیت این ساحل هنرمندان و نویسندگان را به سوی خود می کشاند.

رتبه یازدهم لیست به ساحل لیتل بی (Little Bay) اختصاص دارد
این ساحل در واقع خلیجی کوچک است دارای برآمدگی های سنگی زیبا و امواجی آرام. در فصل هایی که گردشگران زیادی به این کشور و به این شهر سفر می کنند گاهی دوست داریم از این هیاهو دور باشیم و آرامشی را همراه با صدای دریا تجربه کنیم، در این موارد ما ساحل " لیتل بی " را به شما پیشنهاد می دهیم. این ساحل زیبا و خلوت و همچنین زیبا می تواند تجربه ی خوبی برای شما باشد.

ساحل شماره دوازدهم ساحل کوجه (Coogee Beach) نام دارد
در شهر سیدنی جاده ای به نام Coogee وجود دارد که انتهای آن به ساحلی زیبا و بی نظیر به نام ساحل کوجه می رسد. ساحلی فوق العاده که مشرف به اقیانوس است. این ساحل منطقه ای شلوغ است پر از رستوران و سرگرمی. در این ساحل در کنار همهمه افراد صدای امواج گوش را نوازش می دهد. در کناره های ساحل و در خط نواری آن رستوران های شیک و مجلل و زیادی وجود دارد که به صورت دو طبقه ساخته شده اند و شما می توانید همراه با صرف غذا از منظره نیز نهایت لذت را ببرید. در این ساحل انواع رستوران ها و فست فود ها برای تمامی اقشار با توان مالی مختلف یافت می شود.

 

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

غذاهای خیابانی در بارسلون

غذاهای خیابانی در بارسلون

 

غذای خیابانی در بارسلون اهمیت و اعتبار خودش را دارد و روز به روز بیشتر رشد می‌کند.

در ادامه با بهترین دکه‌هایی که غذای خیابانی در این شهر می‌فروشند، بیشتر آشنا خواهید شد. علاقه عجیب مردم بارسلون به غذای خیابانی هرگز از بین نمی‌رود. «ایت استریت» (EatStreet)، «آل دوز» (All Those) و «پالو آلتو» (Palo Alto) پرچم داران این زمینه بوده و علاقه رو به رشد شهر را منعکس می‌کنند. در این راهنما برخی از بهترین فروشندگان غذای خیابانی در بارسلون را به شما معرفی خواهیم کرد.

ال مکس
«ال مکس» (EL MEX) در عرصه غذای خیابانی بارسلون نامی شناخته شده بوده و حاصل تلاش‌های دو آشپز بارسلونی است که شرکت «لا کوسینا پالپیتا» (La Cocina Palpita) را اداره می‌کنند. غذاهای ال مکس از آشپزی آمریکای جنوبی الهام گرفته شده و گزینه‌هایی شامل «تاکو» (taco)، «ناچو» (nacho) و «کِسادیا» (quesadilla) را به مشتریان پیشنهاد می‌کند. هر چند در برخی مواقع می‌توانید منویی اروپایی‌تر هم ببینید و برای مثال از میراث فرانسوی آشپز آن چیزی مانند کُنفیت اردک یا خرچنگ فرانسوی بخورید. هر چیزی که برای خوردن انتخاب می‌کنید، حس و حالی جذاب داشته و جزئیات ویژه‌ای دارد که آن را از باقی فروشندگان متمایز می‌کند.

روف تاپ اسموک هاوس
سرنخ این فروشنده را می‌توانید از نامش دریافت کنید. «روف تاپ اسموک هاوس» (Rooftop Smokehouse) دو سلیقه اخیر غذایی شهر را پوشش داده است و غذای خیابانی خلاقانه با طعم متمایز دودی را به مشتریان پیشنهاد می‌کند. در غذاها حس و حالی از بریتانیای مدرن و حتی اسکاندیناوی را می‌توانید لمس کنید که آن را متمایز می‌کنند. در میان گزینه‌های غذا چیزهای لذیذی مانند سینه اردک، اختاپوس یا پاسترامی را می‌بینید که همگی به دقت دودی شده‌اند و معمولاً کنار ترشیجات خانگی و چیزهایی از این دست آماده می‌شوند.

کاراوان مید
«کاراوان مید» (Caravan Made) در آماده کردن ساندویچ‌های مختلف تخصص داشته و باید حتماً حین تجربه غذای خیابانی بارسلون امتحانش کنید. غذاها بسته به فصل تغییر می‌کنند اما گزینه‌های کلاسیک در هر زمان سال آماده هستند. دو نفری که پشت این پروژه مستقل فعالیت می‌کنند به کمک کاروان نمادینشان توانسته‌اند در عرصه غذای خیابانی برای خود جایگاه خوبی به دست آورند.

چیووس
شاید «چیووس» (Chivuo’s) بیشتر به خاطر شعبه‌اش در «گراسیا» (Gràcia) و همچنین جدیدترین شعبه‌اش در «راوال» (Raval) شناخته شده باشد اما به‌ هرحال این برند ریشه‌های محکمی در عرصه غذای خیابانی دوانده و در رویدادهای غذای خیابانی شهر هم حضور پر رنگش را می‌توانید ببینید. در اینجا می‌توانید از برگرهای خانگی آرام‌پز با بهترین مواد اولیه لذت ببرید. مطمئن باشید که تجربه لذیذی انتظارتان را می‌کشد.

بان می
کسانی که پیشاپیش با غذای خیابانی اصیل ویتنامی آشنا هستند، می‌دانند که با اسم «بان می» (Bánh Mì) چه چیزی نصیبشان می‌شود. این ساندویچ معروف که در باگت‌های فرانسوی سرو می‌شود، پر از عطر و طعم بوده و حسابی شما را سیر می‌کند. در این ساندویچ گوشت را به همراه ترشی، پیازچه و گشنیز داخل نان می‌گذارند و میزان تندی آن را با سس تند «سریراچا» (sriracha) به خودتان می‌سپارند.

 

بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

غذاهای لذیذ نپال

غذاهای لذیذ نپال

 

غذاهای نپالی از کشورهای همسایه مانند هند، چین و تبت تأثیر زیادی گرفته‌اند.

امتحان کردن این غذاها را در طی بازدید از نپال توصیه می‌کنیم. آشپزی نپالی مواد اولیه متنوع، تکنیک‌ها و ویژگی‌های مختلفی را از کشورهای همسایه وام می‌گیرد، اما تاریخ غذایی این سرزمین کوچک برای خود شاخصه‌های بی‌همتایی هم دارد. در این مقاله تلاش کردیم شما را با برخی از معروف‌ترین غذاهای کشور نپال آشنا کنیم تا بتوانید تجربه غذایی موفق و خوشایندی را برای خود رقم بزنید.
کشور نپال در نواحی هیمالیا قرار داشته و مردمش فرهنگ‌ها و پیش زمینه‌های گوناگونی دارند. این تنوع در آشپزی آن‌ها نیز کاملاً منعکس می‌شود. غذاهای نپالی معمولاً سالم‌تر از بقیه غذاهای جنوب آسیایی هستند و بیشتر بر روی استفاده کمتر از چربی و بیشتر کردن سبزیجات، گوشت بدون چربی، سالاد و مواد اولیه خشک شده تمرکز دارند. اگر چه تأثیرات شدید کشورهای همسایه مانند هند، چین و تبت به خوبی در نپال دیده می‌شود، این کشور کوهستانی مرزهای خود را تا دهه ۱۹۵۰ به روی خارجی‌ها باز نکرد. این عامل به علاوه حمل و نقل و سختی‌های تجارت به خاطر موقعیت جغرافیایی باعث تأکید بر استفاده از مواد اولیه بومی در غذاهای نپالی شده است.
برخی از مواد رایج غذاهای نپالی، عدس، سیب زمینی، گوجه فرنگی، زیره، گشنیز، فلفل، سیر و روغن خردل هستند. البته چیزی مانند سیب زمینی بیشتر در جوامع «نِوار» (Newar) هیمالیا و منطقه «پاهار» (Pahar) شهرت و محبوبیت دارد. ماست هم در بین نپالی‌ها مشهور بوده و بیشتر برای کمک به سلامتی و خو گرفتن با طبیعت آن را در کنار غذاهای اصلی، داخل دسرها یا نوشیدنی‌ها استفاده می‌کنند. اگر چه پیدا کردن غذاهایی که صد در صد نپالی باشند خیلی کار آسانی نیست، اما تلاش کردیم در ادامه معروف‌ترین غذاهایی که باید در این سرزمین امتحان کنید را گرد آوریم.

1. پولائو
برنج یکی از مهم‌ترین ارکان غذاهای نپالی محسوب می‌شود که البته این امر را در سایر غذاهای آسیایی هم می‌توان مشاهده کرد. غذای برنج سرخ شده «پولائو» (Pulao) که آن را به «پیلاف و پیلائو» (Pilaf and Pilau) نیز می‌شناسند در بین مردم محلی و گردشگران به یک اندازه محبوب است. پولائوی سبزیجات یکی از گونه‌های رایج این غذا بوده که می‌توانید آن را در سرتاسر کشور پیدا کنید. پولائوی سبزیجات از برنج سرخ شده با سبزیجات فصلی به همراه زیره و زردچوبه تهیه می‌شود. گاهی کنار این غذا ماست هم می‌گذارند. پولائو را اغلب در رویدادهای اجتماعی و جشن‌های ملی می‌پزند و عطر و طعم آن از ذهنتان بیرون نخواهد رفت.

2. دال بات
به خاطر محدودیت زراعت در برخی مناطق مرتفع نپال، برنج معمولاً با سایر دانه‌ها جایگزین می‌شود که گزینه‌های رایج، ذرت و جو هستند. به علاوه از سیب زمینی و نان تخمیر نشده هم در غذاها استفاده می‌کنند. این امر در هیچ غذایی به اندازه «دال بات» (Dal Bhat) ملموس و آشکار نیست. اگر نپال یک غذای ملی داشت، قطعاً آن غذا دال بات بود. این غذا از بنگال به کشور نپال وارد شد و از برنج به عنوان ماده اصلی، عدس و برخی مواد دیگر در پخت آن استفاده می‌کنند. در کنار دال بات معمولاً ترشیجات، کاری، گوشت، ماهی، ماست یا چوتْنی، نوعی ترشی ادویه دار سرو می‌کنند. در نپال اگر بخواهند برنج را با چیزی جایگزین کنند، از «روتی» (roti)، نوعی نان تخمیر نشده بهره می‌گیرند. تنوع پخت این غذا بسیار زیاد بوده و بد نیست موقع بازدید از نپال حتماً یکی از آن‌ها را امتحان کنید. دال بات یکی از اصیل‌ترین غذاهای بومی این سرزمین محسوب می‌شود.

3. مومو
«مومو» (Momo) غذایی شبیه کوفته در نپال است و معمولاً در آن از سبزیجات بخارپز و گوشت استفاده می‌کنند. مومو معمولاً به همراه یک یا دو سس ارائه می‌شود که بر پایه گوجه و سبزیجات تخمیر شده هستند. ادویه‌های نپالی گاه بسیار تند بوده و داخلشان فلفل خام و سیر می‌ریزند. این غذا در بخش‌هایی از هند، بوتان و تبت هم به عنوان یک اسنک محبوب استفاده می‌شود. تنوع‌های زیادی از مومو وجود دارد که در برخی از آن‌ها داخل مواد، پنیر یا سیب زمینی می‌ریزند که بسیار آن را لذیذ می‌کند. ما هم گونه‌های گیاهی و گوشتی این غذا را به شما بسیار توصیه می‌کنیم.

4. توکپا
«توکپا» (Thukpa) یک سوپ نودل داغ نپالی است که در آن گوشت و سبزیجات مختلف می‌ریزند. این غذای خوشمزه زمستانی در کاتماندو و سایر نواحی کوهستانی نپال بسیار محبوبیت دارد و شما را از سرمای بیرون نجات می‌دهد. کلمه توکپا به زبان تبتی یعنی رشته و این غذا از تبت و چین تأثیر گرفته است. توکپا را اغلب در کنار مومو صرف می‌کنند. گوشت طعم‌دار شده به این خوراکی لذیذ مزه و عطری دلپذیر می‌دهد و می‌تواند از حیواناتی چون بز، بره، مرغ یا گاو نر تهیه شود. توکپا در سرتاسر نپال و تبت طرفدار دارد اما نسخه نپالی آن اندکی تندتر بوده و همین ویژگی آن را محبوب‌تر می‌کند.

5. سل روتی
«سل روتی» (Sel roti) چیزی بین دونات و نوعی شیرینی حلقوی باگِل است، اما در واقع آن را با آرد برنج درست کرده و به هیچ نانی در دنیا شباهت ندارد. لایه بیرونی ترد و شیرین آن با خمیر نرم و پف کرده داخلش بسیار وسوسه کننده هستند. نان آرد برنجی به شکل حلقه درآمده و به خوبی در روغن سرخ می‌شود. این خوراکی لذیذ را بیشتر به عنوان اسنک یا صبحانه صرف می‌کنند و در برخی از فستیوال‌های مذهبی هم خورده می‌شود. اغلب سل روتی را در ماست فرو کرده یا آن را به همراه سبزیجات می‌خورند. می‌توانید این شیرینی جذاب را از دست فروشان خیابانی به صورت تازه و داغ تهیه کنید.

6. بره گورخالی
یکی دیگر از غذاهای محبوب زمستانی، «بره گورخالی» (Gorkhali)، یک کاری پر و پیمان و جذاب است. مواد این کاری قطعه قطعه شده و گوشت بره آرام پز را نیز به آن اضافه می‌کنند. سیب زمینی و پیاز هم برخی از مواد دیگر آن هستند. برای طعم بیشتر، گاهی از قبل گوشت بره را کباب کرده و آن را در سس فلفل می‌خوابانند. اغلب این غذا را به همراه برنج می‌خورند اما برخی دیگر نان‌های روتی را ترجیح می‌دهند. برای امتحان کردن بهترین نمونه‌های تمام غذاهای نامبرده می‌توانید به رستوران‌های برتر کاتماندو سر بزنید.

 

بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

ورزشگاه استمفورد بریج لندن

ورزشگاه استمفورد بریج لندن

 

استمفورد بریج ورزشگاه خانگی تیم آبی پوش لندنی چلسی است.

ورزشگاهی که از همان سال‌های ابتدایی تاسیس در اختیار باشگاه فوتبال چلسی قرار گرفته بود ولی برای مدت زیادی به دلیل وضعیت اقتصادی باشگاه از مالکیت آن‌ها خارج شده بود.
تاریخچه و توضیحات ورزشگاه
استمفورد بریج در سال ۱۸۷۷ به صورا رسمی افتتاح شد اما تا ۲۸ سال پس از این تاریخ تنها به عنوان محل برگزاری مسابقات ورزشی رسمی از آن استفاده می‌شد.
اما مالکان ورزشگاه که می‌خواستند استادیومی با قابلیت میزبانی مسابقات حرفه‌ای فوتبال داشته باشند، معمار معروف آرچیبالد لیچ (Archibald Leitch) را استخدام کردند. در سال ۱۹۰۵ استادیوم استمفورد بریج بازسازی شد و به محض اتمام بازسازی آن به باشگاه فوتبال فولهام پیشنهاد شد تا بازی‌های خود را در این استادیوم به انجام برساند. فولهام این پیشنهاد را رد کرد و پس از آن باشگاه تازه تاسیس چلسی به این ورزشگاه آمد.
در آن زمان استمفورد بریج یک جایگاه مجهز به صندلی داشت و تراس بزرگی هم به عنوان طبقه‌ی دوم استادیوم وجود داشت که روی جایگاه مجهز به صندلی و سه طرف دیگر طبقه‌ی اول استادیوم را پوشانده بود. ظرفیت استادیوم هم حدود ۱۰۰.۰۰۰ نفر بود.

تا سال ۱۹۳۰ استمفورد بریج تنها دستخوش چند تغییر جزئی شده بود تا اینکه تراس جدیدی در بخش «شِد اِند» (Shed End) استادیوم ساخته شد و ۹ سال پس از آن هم در بخش «نرث اند» (North End) استادیوم جایگاهی برای نشستن تماشاچیان ساخته شد.
رکورد بیشترین حضور تماشاگران در استادیوم استمفورد بریج مربوط به سال ۱۹۳۵ و بازی چلسی مقابل آرسنال است که ۸۲.۹۰۵ نفر به استادیوم رفته بودند.  
در سال ۱۹۶۵، تراس «وِست استند» (West Stand) یا همان جایگاه غربی با یک جایگاه سرپوشیده برای نشستن تماشاچیان جایگزین شد. بازسازی‌ها تا اواسط دهه‌ی ۱۹۷۰ ادامه داشت تا اینکه جایگاه اصلی ورزشگاه قدیمی به کلی تخریب شد و با جایگاه شرقی جدید یا «ایست استند» جایگزین شد.
ساخت جایگاه شرقی جدید حساب بانکی باشگاه چلسی را حسابی خالی کرد تا جایی که باشگاه تا مرز ورشکستگی پیش رفت. پس از این اتفاق استمفوردبریج به شرکت‌های توسعه‌ی املاک و مستقلات فرخته شد و به همین خاطر چلسی مجبور به استفاده‌ی اشتراکی از استادیوم با یکی از تیم‌های فولهام یا کویینز پارک رنجرز (QPR) بود.

چلسی بالاخره موفق شد در سال ۱۹۹۲ مالکیت ورزشگاه را مجدداً به دست بیاورد. در طول سال‌هایی که مالکیت استمفورد بریج در اختیار باشگاه چلسی نبود هیچ تغییر یا بهسازی روی این استادیوم صورت نگرفته بود بنابراین پس از تصاحب مجدد آن توسط باشگاه چلسی به یک بازسازی سریع نیاز داشت.
کار بازسازی استمفورد بریج با تخریب تراس شمالی ورزشگاه در سال ۱۹۹۴ آغاز شد، طی این عملیات بازسازی تراس شمالی با یک جایگاه برای نشستن تماشاچیان جایگزین شد. پس از آن تراس «شِد اِند» هم به سرنوشت تراس شمالی دچار شد.
کار بازسازی جایگاه غربی هم در سال ۱۹۹۷ آغاز شد و با اندکی تاخیر در سال ۲۰۰۱ به پایان رسید. جایگاه شرقی هم در همین زمان دستخوش نوسازی عظیمی شد.
چلسی بالاخره موفق شد در سال ۱۹۹۲ مالکیت ورزشگاه را مجددا به دست بیاورد. در طول سال‌هایی که مالکیت استمفورد بریج در اختیار باشگاه چلسی نبود هیچ تغییر یا بهسازی روی این استادیوم صورت نگرفته بود بنابراین پس از تصاحب مجدد آن توسط باشگاه چلسی به یک بازسازی سریع نیاز داشت.
کار بازسازی استمفورد بریج با تخریب تراس شمالی ورزشگاه در سال ۱۹۹۴ آغاز شد، طی این عملیات بازسازی تراس شمالی با یک جایگاه برای نشستن تماشاچیان جایگزین شد. پس از آن تراس «شد اند» هم به سرنوشت تراس شمالی دچار شد.

کار بازسازی جایگاه غربی هم در سال ۱۹۹۷ آغاز شد و با اندکی تاخیر در سال ۲۰۰۱ به پایان رسید. جایگاه شرقی هم در همین زمان دستخوش نوسازی عظیمی شد.
پس از تمام این بازسازی‌ها و تغییراتی که در ورزشگاه استمفورد بریج اتفاق افتاده است، محدود بودن گنجایش ورزشگاه یکی از بزرگ‌ترین مشکلات باشگاه چلسی است. به نظر می‌رسد که باشگاه چلسی در نظر د ارد یا گنجایش استمفورد بریج را افزایش ده یا اینکه به یک ورزشگاه جدید نقل مکان کند. البته با توجه به اینکه استمفورد بریج با نواحی مسکونی احاطه شده است، گسترش آن امری سخت و پر هزینه خواهد بود، به همین خاطر باشگاه به دنبال زمینی مناسب در غرب لندن است تا استادیومی جدید بسازد.
راه‌های دسترسی به استادیوم
استمفورد بریج تقریباً در مرکز شهر لندن در ناحیه‌ی همراسمیث (Hammersmith) و فولهام (Fulham) واقع شده است. استادیوم حدود ۳ کیلومتری جنوب غرب Hyde Park و Harrods Store و حدود ۵ کیلومتری جنوب غرب کاخ باکینگهام واقع شده است.
نزدیک‌ترین ایستگاه مترو فولهام برادوی (Fulham Broadway) است که از ایستگاه‌های خط ناحیه‌ی متروی لندن (District Line) است. برای رسیدن به ایستگاه فولهام برادوی می‌توانید از ایستگاه Earl’s Court سوار قطار ویمبلدون شوید که از خط سیرکل (Circle) و پیکدیلی (Piccadilly) عبور می‌کند. از خود ایستگاه Earl’s Court‌ تا استادیوم هم تنها ۲۰ دقیقه پیاده‌روی خواهید داشت.
همچنین می‌توانید برای رسیدن به استمفورد بریج از سیستم قطارهای زمینی لندن هم استفاده کنید. از هر دو ایستگاه برامپتون (Brumpton) و ایمپریال وارف (Imperial Wharf) تا ورزشگاه استمفوردبریج فقط ۱۵ دقیقه پیاده‌روی خواهید داشت.
اتوبوس‌های زیادی هم هستند که از روبروی استادیوم در جاده‌ی فولهام عبور می‌کنند. اتوبوس‌های خط ۱۴ که از میدان ایوستون (Euston) به پوتنی (Putney) می‌روند، خط ۲۱۱ از ایستگاه واترلو (Waterloo) به همراسمیث (Hammersmith) و خط ۴۱۴ از مایدا ویِل به پل پوتنی، اتوبوس‌هایی هستند که می‌توانید با سوار شدن به آن‌ها خودتان را به استادیوم برسانید.

خط‌های اتوبوس دیگری که از نزدیکی استادیوم عبور می‌کنند، اتوبوس ۱۱ (از ایستگاه خیابان لیورپول)، خط ۲۸ (کنزال رایز)، خط ۲۹۶ و خط ۳۹۱ (ریچموند) هستند.
از آنجایی که پارکینگ مناسبی در استادیوم وجود ندارد باشگاه چلسی توصیه کرده که در روزهای برگزاری بازی با اتوموبیل شخصی به استادیوم نروید. در روزهای غیر از روز بازی هم یک پارکینگ با ظرفیت محدود در طبقه‌ی زیرزمین استادیوم در دسترس افراد است.
اگر با اتوموبیل از اتوبان M25 به سمت استادیوم حرکت می‌کنید، وارد خروجی M4 بشوید که به سمت جاده‌ی A4 می‌رود و وارد شهر لندن می‌شود. هنگامی که به جاده‌ی Earl’s Court رسیدید به راست بپیچید و وارد جاده شوید و تقریباً بعد از ۲ کیلومتر رانندگی در Earl’s Court به راست بپیچید و وارد جاده‌ی فولهام شوید. بعد از ورود به فولهام شما در فاصله ۲۰۰ متری استمفورد بریج خواهید بود.
آدرس استادیوم به زبان انگلیسی به این صورت است:  Stamford Bridge, Fulham Road, London, SW6 1HS
کافه، رستوران و هتل‌های نزدیک به استمفورد بریج
استمفورد بریج در ناحیه‌ی بین دو محله‌ی چلسی و فولهام قرار دارد. در سمت شمال شرقی استادیوم چند کافه و رستوران وجود دارد. همچنین در جاده‌ی فولهام و کینگز رود (King’s Road) هم چند کافه‌ی خوب در دسترس شما خواهند بود.
مجموعه‌ی دهکده‌ی چلسی هم دقیقاً کنار استادیوم قرار دارد و در آن چند رستوران، کافه‌هایی با تم ورزشی و هتل میلنیوم (Millennium Hotel) وجود دارد که مکان‌هایی تقریباً لوکس هستند.

هتل‌های دیگری هم در نزدیکی استمفورد بریج وجود دارند که اگر در آن‌ها اقامت داشته باشید می‌توانید با چند دقیقه پیاده‌روی خود را به استادیوم برسانید. بسیاری از این هتل‌ها در حوالی ایستگاه متروی Earl’s Court هستند. هتل ایبیس (Hotel Ibis Earl’s Court) و هالیدی این اکسپرس (Holiday Inn Express) در شمال استادیوم قرار دارند و هتل منحصر به فرد و گران قیمت ویندهام گراند لندن (Wyndham Grand London) هم در حاشیه‌ی رودخانه تایمز قرار دارد.

بلیط بازی‌های چلسی
اعضای باشگاه طرفداران چلسی برای تهیه‌ی بلیط بازی‌ها در اولویت هستند. عملاً بلیط تمام بازی‌های لیگ تیم چلسی به صورت کامل به فروش می‌رسند، بنابراین توصیه می‌شود که هر چه زودتر بلیط خود را تهیه کنید. معمولاً فروش بلیط بازی‌ها ۴۲ روز قبل از بازی آغاز می‌شود.
بلیط ها به ۳ دسته‌بندی قیمتی تقسیم شده‌اند. بلیط بازی‌های دسته‌‌بندی B ارزان‌ترین هستند، ارزان‌ترین بلیط این دسته برای یکی از صندلی‌های ردیف پایین در پشت یکی از دروازه‌ها ۵۲ پوند (۲۶۳.۰۰۰ تومان) است و گران‌ترین بلیط هم مربوط به صندلی‌های جایگاه غربی (West Stand) با قیمت ۷۰ پوند (۳۵۵.۰۰۰ تومان) می‌باشد. بلیط های دسته‌بندی AA که گران‌ترین هستند بین ۶۱ پوند (۳۰۹.۰۰۰ تومان) تا ۸۷ پوند (۴۴۰.۰۰۰ تومان) قیمت دارند. البته بلیط جایگاه‌هایی با دید کمتر به زمین بازی ممکن است گاهی اوقات قیمت کمتری هم داشته باشند.

ورزشگاه چلسی و رونمایی از طرح جدید این ورزشگاه شصت هزار نفری
ورزشگاه چلسی ۶۰۰۰۰ نفری در جای ورزشگاه استمفورد بریج، استادیوم ورزشگاه چلسی، واقع در غرب لندن، ساخته خواهد شد. استادیوم و دیگر ساختمان‌های حاضر تخریب و به جای آن ورزشگاهی با امکانات بیشتری ساخته می شود. فروشگاه و موزه باشگاه و یک رستوران و کافه جداگانه، از دیگر پروژه‌های جانبی طرح محسوب می‌شوند.
در ادامه مطالعات عملی اولیه که از اکتبر ۲۰۱۱ شروع شد؛ تیم توسعه‌دهنده ورزشگاه چلسی و گروه طراحی Herzog & de Meuron در سال ۲۰۱۳، مذاکرات ابتدایی برای ورزشگاه چلسی برگزار کردند و در سال ۲۰۱۴، قراردادها و جلسات رسمی انجام شد. خلاصه درخواست کارفرما طرح، حفظ بافت خاص لندن و هماهنگی با سبک معماری شهری حاضر بود.

سازه از ۲۶۴ ستون آجری تشکیل شده که یک حلقه فولادی را حمایت می‌کنند. این ستون‌ها، سازه‌هایی مجزا هستند که به خوبی جوابگوی محدودیت‌های مکان می‌باشند. حلقه فولادی، همه ستون‌ها را به هم وصل می‌کند. تیرهای فولادی ورزشگاه چلسی به طرف داخل و به سمت پایین کشیده می‌شوند تا دریچه مستطیلی سقف را تشکیل دهند؛ دریچه‌ای که زمین بازی را قاب می‌کند. داخل استادیوم، یک ورزشگاه متراکم سه طبقه ساخته خواهد شد.
معماری استادیوم جدید، یک چشم‌انداز شهری غنی ایجاد خواهد کرد و منجر به بهبود کیفیت و امکانات مجموعه ساختمان‌های موجود خواهد شد. سبک یکنواخت ورزشگاه چلسی، در کنار خلق یک چشم‌انداز برجسته، یک هویت روشن نیز برای این باشگاه فوتبال در خانه تاریخی‌اش؛ تعریف خواهد کرد. زمانی که ورزشگاه ساخته شود؛ تحولی مثبت در این محله خلق می‌کند.
در محوطه استادیوم، یک محل اجتماعات جدید نیز طراحی شده است که به‌صورت یک عرشه در کنار قسمتی از  جاده منطقه و خط راه‌آهن اصلی جنوب، شکل خواهد گرفت. طرفداران فوتبال برای دیدن مسابقه‌ها می‌توانند از طریق ایستگاه Broadway (برادوی) فولهام و جاده فولهام به ورزشگاه بیایند.
اگر این پلان تصویب شود؛ چلسی باید تا سه سال آینده، بازی‌های خانگی خود را در جایی دیگر برگزار کند. طبق برنامه‌ریزی‌ها، چلسی در آغاز لیگ ۲۰۲۰-۲۰۲۱ به استادیوم جدید خود نقل‌مکان خواهد کرد.

 

 

بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

ورزشگاه امارات لندن

ورزشگاه امارات لندن

 

ورزشگاه امارات نام ورزشگاه جدید 60000  نفری آرسنال است.

به صورت رسمی در ۲۳ جولای سال ۲۰۰۶ افتتاح شد. اولین مسابقه هم یک مسابقه‌ خداحافظی برای اسطوره‌ باشگاه آرسنال، دنیس برکمپ، بود و آرسنال مقابل آژاکس قرار گرفت.

در سال ۲۰۰۶ میلادی، هواپیمایی امارات با پرداخت ۳۹۰ میلیون پوند به باشگاه فوتبال آرسنال، وارد قراردادی شد که به موجب آن نام ورزشگاه جدید آرسنال به مدت یازده سال (از سال ۲۰۰۶) به نام «امارات» نامگذاری شود. این مبلغ همچنین شامل حک شدن آرم شرکت هواپیمایی امارات به مدت ۷ سال بر روی پیراهن تیم بزرگ و پرطرفدار لندنی آرسنال نیز می‌باشد.ورزشگاه قدیمی تیم فوتبال آرسنال، ورزشگاه هایبری نام داشت.
برای ساخت ورزشگاه ۳۹۰ میلیون پوند هزینه گردید که باشگاه آرسنال میزانی از آن را با وام ۲۶۰ میلیون پوندی تامین کرد. اما برای تهیه باقی هزینه‌ها مدیریت هوشمند به کمک آرسنال آمد. آن‌ها در بخش از مازاد زمین‌های ۴۰ هزار متر مربعی که برای انتقال کارخانه خریداری کرده بودند ساخت و ساز انجام دادند و با فروش آن‌ها تامین بخش دیگری از بودجه را کردند همچنین محوطه به جای مانده از تخریب هایبری هم با ساخت ۲۰۰۰ دستگاه آپارتمان درآمد زایی خواهد کرد به دنبال راه‌های کسب بودجه قراردادهایی با اسپانسرهایی نظیر هواپیمایی امارات و نایک نیز به امضا رسید.

اولین نقشه‌ها برای ساخت یک استادیوم جدید در اواخر ۱۹۹۰ مطرح شد، در کنار آن هم جابه‌جایی به استادیوم جدید ومبلی (Wembley Stadium) عنوان شد. نهایتا زمینی انتخاب شد که تنها چند یارد از هایبری فاصله داشت و با کمی تأخیر ساخت استادیوم در سال ۲۰۰۴ آغاز شد. 
در رقابت با استادیوم ومبلی، استادیوم امارات هرگز میزبان تیم ملی انگلیس نبوده است، اگرچه تیم ملی برزیل معمولا بازی‌های دوستانه‌ خود را در آنجا برگزار می‌کند.
راه‌های دسترسی به استادیوم 
استادیوم امارات در منطقه‌ اسلینگتون (Islington) در نزدیکی شمال لندن قرار دارد و تنها  دو مایل از ایستگاه قطار Kings Cross St Pancras فاصله دارد.
با وسایل نقلیه عمومی راه‌های متعددی برای رسیدن به استادیوم وجود دارد. مترو یک گزینه است، نزدیکترین ایستگاه، آرسنال است که در خط پیکادلی (piccadilly) قرار دارد. دیگر گزینه‌های مناسب ایستگاه‌های فاینزبری پارک (Finsbury Park) (خط ویکتوریا و خط پیکادلی) و ایستگاه ایسلینگتون و هایبری (Highbury & Islington) هستند. از هر دو ایستگاه تقریبا ۱۰ دقیقه پیاده‌روی تا استادیوم لازم است. 
در روزهای غیر مسابقه، ایستگاه هالووی رود (Holloway Road) (خط Piccadilly) هم وجود دارد که بسیار نزدیک به استادیوم است، اما این ایستگاه قبل از مسابقه بسته خواهد شد و فقط بعد از مسابقه برای خروج باز می‌شود. 
گزینه‌ دیگر استفاده از قطار است که در ایستگاه‌های اصلی فاینزبری پارک و ایسلینگتون و هایبری است. در طول هفته هم قطارهایی وجود دارند که از ایستگاه مورگیت (Moorgate) حرکت می‌کنند. ایستگاه درایتون پارک ریل (Drayton Park rail) که بسیار نزدیک به ورزشگاه است هم در روزهای مسابقه بسته است. 
توصیه شده است در روزهای مسابقه با ماشین شخصی به استادیوم نیایید و در نظر داشته باشید در روزهای غیر از مسابقه هم تعداد محدودی پارکینگ در اطراف استادیوم وجود دارد. 

اقامتگاه، نوشیدنی و غذا در نزدیکی استادیوم امارات 
استادیوم امارات در منطقه‌ تازه بازسازی شده و نسبتا ساکت هایبری (Highbury) قرار دارد. تعداد کمی کافه کاملا نزدیک به استادیوم وجود دارند، بیشتر منطقه‌ مسکونی است، برخی گزینه‌ها برای غذا و نوشیدنی در طول هالووی رود و هایبری پارک رود یافت می‌شوند.
هیچ هتلی دقیقا نزدیک استادیوم وجود ندارد، اما تعدادی گزینه‌ دورتر از شمال آن در سون استریت رود (Seven Sisters Road) در نزدیکی فاینزبری پارک وجود دارند که برای رسیدن به آنها حدود ۱۵ دقیقه پیاده‌روی از استادیوم لازم است.
هتل کویینز (Queens) و هتل بست وسترن هایبری (Best western Highbury) شبی حدود ۱۰۰ پوند هزینه دارند. هتل‌های وودبری دوان (Woodberry Down)، پمبری (Pembury ) و سنترال پارک (Central park) هم گزینه‌های مناسبی هستند.

بلیط بازی‌های آرسنال 
آرسنال یکی از باشگاه‌های لیگ انگلیس است که خریداری بلیط در آن بسیار سخت است؛ از آن باشگاه‌هایی که اغلب عضویت در باشگاه برای تهیه بلیط لازم است.

ابتدایی‌ترین رده‌ عضویت قرمز در حال حاضر ۳۳ پوند هزینه دارد و با آن بلیط‌ها به صورت پیش‌فروش در دسترس خواهند بود. قیمت بلیط بازی‌های آرسنال در سه دسته قرار می‌گیرند. بلیط بازی‌ها در دسته C، ارزان‌ترین نمونه‌ها هستند و از ۲۶ پوند برای اغلب صندلی‌های ردیف پایین شروع شده و به ۵۱ پوند برای یک صندلی مرکزی ردیف بالاتر می‌رسند.  بلیط‌ها برای دسته A، که گرانترین آنها است، از ۶۳.۵۰ پوند برای صندلی‌های پایین‌ترین ردیف شروع می‌شود و به ۱۲۶ پوند برای صندلی مرکزی در ردیف بالاتر می‌رسد.

 رزرو از قبل هم ۲ پوند هزینه دارد. قیمت بلیط برای اعضا کمی ارزان‌تر است.
آرسنال پیشنهاد بازدید از استادیوم امارات را به صورت خود-راهنما (self-guided) به شما می‌دهد. شما می‌توانید در استادیوم به تنهایی قدم بزنید، در حالی که یک راهنمای صوتی به همراه دارید. مسیر شامل اتاق‌های رختکن و تونل بازیکنان است. گزینه‌ دیگر این است که باشگاه یک تور با حضور یکی از اسطوره‌‌های آرسنال، به‌عنوان راهنما، هم پیشنهاد می‌دهد. در هر دو تور امکان دسترسی به موزه‌ آرسنال وجود دارد.

 

 

بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

ورزشگاه تاتنهام هاتسپر لندن

ورزشگاه تاتنهام هاتسپر لندن

 

ورزشگاه جدید تیم تاتنهام هاتسپر انگلیس چیزی فراتر از یک استادیوم فوتبال معمولی است.

این ورزشگاه که در شهر لندن واقع شده و علاوه بر بازی های خانگی تیم فوتبال تاتنهام هاتسپر، بازی های راگبی نیز در آن برگزار خواهد شد. تمامی تیم های فوتبال مطرح جهان دوست دارند در زمین هایی با چمن طبیعی و کیفیت بالا بازی کنند. اما مالکان باشگاه لندنی تاتنهام هاتسپر می خواهند که استادیوم جدید و زیبایشان میزبان بازی های راگبی نیز باشد و یک سطح مصنوعی برای درگیری های شدید فوتبال آمریکایی مناسب تر است.

برای ساخت استادیومی چنین دو منظوره، مهندسان شرکت طراحی و ساخت SCX در شفیلد، که ساخت سیستم سقفی قابل جمع شدن ورزشگاه تنیس ویمبلدون را در کارنامه دارند، چیزی بسیار جدید و عجیب ساخته اند- اولین زمین چمن قابل جمع شدن و قابل تقسیم شدن جهان که با کنار رفتن چمن های طبیعی شاهد یک سطح هنری در زیر آن خواهیم بود. این ورزشگاه ۶۲٫۰۶۲ نفر گنجایش داشته و هزینه ساخت آن بیش از یک میلیادر دلار برآورد شده است.

ایده ساخت چنین زمینی به هیچ عنوان جدید نیست. ورزشگاه دانشگاه فینیکس در آریزونا، جایی که تیم راگبی آریزونا کاردینالز بازی هایش را انجام می دهد نیز از استراتژی مشابهی استفاده می کند. تمامی زمین چمن این ورزشگاه می تواند جمع شود. اما تکنولوژی به کار رفته در ورزشگاه جدید و مدرن تیم تاتنهام یک گام جلوتر رفته است. این زمین فوتبال به سه قسمت تقسیم شده تا نگهداری مقطعی و چند بخشی از آن ممکن بوده و همچنین تغییر صندلی هایی که در اطراف و همسطح با زمین قرار گرفته اند میسر باشد.

هر کدام از این سه بخش بلند از زمین فوتبال تیم تاتنهام هاتسپر روی یک سینی استیل ۳ هزار تنی است که به صورت ریلی زیر آن قرار گرفته است. ۶۸ موتور الکتریکی نیروی لازم برای حرکت دادن ۱۶۸ چرخ و جابجا کردن هر سینی، قرار دادن آن ها در زیر جایگاه شمالی و نمایان شدن صفحه هنری زیر چمن را تامین خواهند کرد. وقتی که قرار باشد زمین فوتبال به جای خود بازگردد- فرایندی که ۲۵ دقیقه زمان می برد- هر یک از این سه بخش به صورت مستقل حرکت کرده تا اینکه به طور کامل در جای خود قرار گرفته و زمین فوتبال تکمیل می شود. در نهایت این سینی ها به حالت کشویی به سمت داخل حرکت کرده و هیچ درز و شکافی بین آن ها باقی نمی ماند.

در هر بخش ۳۳ صفحه چمنی مجزا وجود دارد و هر صفحه لایه های زیرچمنی خود را دارد.چمن طبیعی قرار گرفته در هر صفحه نیز کاملاً با چمن دیگر صفحات منطبق بوده و بدین ترتیب به یک زمین واحد تبدیل می شود. وقتی که سطح چمن مصنوعی ورزشگاه سرجای خود قرار می گیرد، تمامی خطوط مربوط به زمین مانند خط کرنر، محوطه جریمه و غیره نیز توسط بازوهایی هیدرولیک به مانند زمین حرکت کرده و بالا می آیند. تونل های منتهی به رختکن ها نیز بالا آمده و تمامی این بخش ها در یک ارتفاع و با سطحی مشابه قرار می گیرند.

سایمون ایستوود، مدیر اجرایی کمپانی سازنده در این باره می گوید:” این یک ساختار بسیار غول پیکر و پیچیده متحرک است. تمامی  فناوری های مهندسی مکانیکی و کنترلی این ورزشگاه بومی و در کلاس جهانی است”. وقتی که زمین چمن این ورزشگاه روباز کنار می رود، خطوط زمین نیز زیر در کاسه زیرین خود محو می شوند و سه ردیف اول صندلی ها نیز با آن به زیر می روند که زمین لازم و کافی برای راگبی فراهم شود.

حتی بعد از آزمایشاتی موفقیت آمیز نیز سوالات و ابهاماتی در مورد کارکرد بهینه سیستم صفحه ای در درازمدت وجود دارد. ورزشگاه هوستون ان آر جی که خانه تیم راگبی تاکسانز است، برای سال ها سعی در استفاده از یک سیستم صفحه ای قابل برداشتن با چمن مصنوعی -که البته خاصیت کنار رفتن نداشته و تنها پایین رفته و در بستر ورزشگاه مخفی می شد- داشتند اما در نهایت این ایده را رها کردند زیرا برخی از صفحات قادر به تولید زمینی صاف و بدون درز و شکاف نبودند اما سیستم بکار رفته در ورزشگاه تاتنهام هاتسپر امکان مراقبت آسانتر از چمن زمین را فراهم کرده است.

 

 

بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

ورزشگاه اتحاد منچستر

ورزشگاه اتحاد منچستر

 

ورزشگاه شهر منچستر شناخته شده با نام ورزشگاه اتحاد در منچستر انگلستان است.

این ورزشگاه ، ورزشگاه خانگی باشگاه فوتبال منچستر سیتی می‌باشد. به دلیل فعالیت‌های ساخت و توسعه، در فصل ۲۰۱۴/۲۰۱۵، ظرفیت ورزشگاه به ۴۶۷۰۸ نفر کاهش یافته‌است، از اوت ۲۰۱۵ ظرفیت آن به ۵۵ هزار نفر افزایش یافت و در ادامه به ۶۲۰۰۰ نفر افزایش پیدا خواهد کرد و این ورزشگاه به چهارمین ورزشگاه بزرگ فوتبال در انگلستان بعد از ویمبلی. اولدترافورد و ورزشگاه جدید تاتنهام و دهمین ورزشگاه بزرگ در بریتانیا تبدیل شد.
منطقه شهرک ورزشی، با یک ورزشگاه بزرگتر به عنوان میدان ورزشی اصلی شهر منچستر در بازی‌های المپیک تابستانی ۲۰۰۰ در نظر گرفته شده بود، اما در نهایت منچستر به عنوان شهر میزبان برگزیده نشد. در پیشنهاد مربوط به بازی‌های مشترک‌المنافع ۲۰۰۲، ظرفیت ورزشگاه ۳۸۰۰۰ نفر طراحی شد و قرار بود بعدا به ۴۸۰۰۰ نفر افزایش یابد. شرکت ساخت‌وساز جان لینینگ با بودجه ۱۱۲ میلیون پوند، وظیفه ساخت این ورزشگاه را به عهده گرفت و طراحی و مهندسی آن به دست آروپ صورت گرفت.این طراحی شامل یک سقف بسیار زیبای کابل مانند بوده که به وسیله ۱۲ تیر خارجی و کابلهای متصل، معلق شده‌است.
برای تضمین استفاده بعدی از این ورزشگاه پس از بازی‌های مشترک‌المنافع، باشگاه ورزشی منچستر سیتی در سال ۱۹۹۸ با شورای شهر منچستر به توافق رسید تا این ورزشگاه به جای ورزشگاه ماین رود، به ورزشگاه خانگی این تیم تبدیل شود. تبدیل یک زمین دو و میدانی به یک ورزشگاه فوتبال، ۲۲ میلیون پوند برای شورا و ۲۰ میلیون پوند برای باشگاه منچستر سیتی هزینه داشت. باشگاه در تابستان ۲۰۰۳ به خانه جدید خود نقل مکان کرد.
علاوه بر بازی‌ها، این ورزشگاه میزبان فینال جام یوفا ۲۰۰۸، بازی‌های بین‌المللی تیم ملی فوتبال انگلستان بازی‌های راگبی ۱۳ نفره، مسابقات جهانی بوکس و کنسرتهای موسیقی بوده‌است، و در آینده میزبان جام جهانی راگبی ۲۰۱۵ خواهد بود.
در مارس ۲۰۱۴، کار توسعه سقف جنوبی آغاز شد و بخش تخریب آن در طول تابستان به انجام رسید تا سایر اقدامات در طول فصل صورت گیرند.این ساخت و ساز تا آغاز فصل ۲۰۱۵/۲۰۱۶ به پایان رسید و ظرفیت ورزشگاه به ۵۵۰۰۰ افزایش یافت. این توسعه با تکمیل پردیس اتحاد، دانشکده فرک شش کونل و مرکز اجتماع مصادف بود که هزینه بخشی از آن را باشگاه منچستر سیتی تأمین کرد.
تاریخچه
زمینه
ماکت معماری استادیوم ۸۰ هزار نفری برای میزبانی المپیک ۲۰۰. طرح این ورزشگاه، بزرگ ‌تر از ورزشگاه کنونی است و رمپ‌ها و ستون‌های بیشتری دارد.
برنامه‌های ساخت یک ورزشگاه جدید در شهر منچستر به سال ۱۹۸۹ و تصمیم به میزبانی بازی‌های المپیک تابستانی ۱۹۹۶ بازمی‌گردد. شورای شهر منچستر، درخواست ساخت یک ورزشگاه ۸۰۰۰۰ نفری را در منطقه گرینفیلد در جنوب منچستر ارسال کرد. منچستر شکست خورد و میزبانی به آتلانتا رسید. ۴ سال بعد، شورای شهر، میزبانی بازی‌های المپیک تابستانی ۲۰۰۰ را درخواست کردند و طی آن، منطقه ۱٫۶ کیلومتری برانفیلد را در نظر گرفتند که مالکی نداشت و محل معدن زغال‌سنگ بردفورد بود. تغییر تمرکز شورا تحت تأثیر مصوبه نوظهور دولت مبنی بر نوسازی شهرها قرار داشت، که تخصیص بودجه‌ای مناسب را برای این پروژه تضمین می‌کرد؛ در سال ۱۹۹۲، دولت وارد خرید و پاک‌سازی این منطقه شد.

در فوریه سال ۱۹۹۳، شورای شهر درخواست یک ورزشگاه ۸۰۰۰۰ نفری دیگری را ارسال کرد، که طرح آن توسط مؤسسه آروپ ارائه شد، شرکتی که در انتخاب این مکان کمک نموده بود. در ۲۳ سپتامبر سال ۱۹۹۳، میزبانی این مسابقات به سیدنی رسید، اما در سال بعد، منچستر ساخت ورزشگاهی مشابه برای کمیسیون هزاره را به نام «ورزشگاه هزاره» ارائه داد، که دوباره این طرح رد شد. شورای مصمم شهر منچستر، بار دیگر میزبانی بازی‌های مشترک‌المنافع ۲۰۰۲ را پیشنهاد کردند، آن‌ها در این پیشنهاد طرح‌های درخواست المپیک ۲۰۰۰ را ارائه دادند، که با موفقیت روبه‌رو شد. این سال ۱۹۹۶، این ورزشگاه برای به دست آوردن بودجه ورزشگاه ملی، با ورزشگاه ومبلی در رقابت بود که نهایتا ومبلی به عنوان ورزشگاه ملی انگلستان انتخاب و از نو بازسازی شد.
بعد از موفقیت ورزشی آن در بازی‌های مشترک‌المنافع، برخی ورزشکاران معروف مانند جاناتان ادواردز و سباستین کو از تبدیل این ورزشگاه به ورزشگاهی فوتبالی انتقاد کردند، زیرا بریتانیا هنوز فاقد برنامه‌هایی برای یک زمین ورزشی بزرگ بود، همچنین امید ایجاد امکانات دو و میدانی در ومبلی نو قطع شده بود. آروپ پیشنهاد توسعه هر دوی این ورزشگاه‌ها با بودجه را تایید کرد و در نهایت منچستر قادر شد با به‌کارگیری سکوی متحرک، میزبانی مسابقات ورزشی بزرگ را نیز به عهده گیرد.
شورای شهر منچستر، برای دادن قابلیت مالی طولانی مدت به ورزشگاه، موافقت کرد که در تبدیل یک زمین دو و میدانی به یک ورزشگاه فوتبال، سرمایه‌گذاری کند. ورزش انگلستان انتظار داشت که شورای شهر و باشگاه منچستر سیتی، ۵۰ میلیون مورد نیاز را برای تبدیل ورزشگاه به یک ورزشگاه دو و میدانی و زمین فوتبال با سکوی متحرک، تأمین کنند. اما، شورای شهر پول کافی برای پرداخت هزینه سکوی متحرک را نداشت و باشگاه منچستر سیتی نیز تمایل چندانی نسبت به این طرح نشان نمی‌داد.معماران آروپ اعتقاد داشتند که تاریخ نشان می‌دهد یک زمین دو و میدانی به ندرت مورد استفاده قرار گرفته، و اغلب در کنار فوتبال کارایی چندانی ندارد (مثال ذکر شده، ورزشگاه دل آلپی و ورزشگاه المپیک مونیخ است، هم باشگاه فوتبال یوونتوس و هم بایرن مونیخ در کمتر از ۴۰ سال، مجبور به تغییر ورزشگاه خود شدند)
بازی‌های مشترک‌المنافع ۲۰۰۲
ورزشگاه در دسامبر سال ۱۹۹۹ و به دستور تونی بلر، نخست‌وزیر وقت بریتانیا بنا نهاده شد، و ساخت آن در ژانویه ۲۰۰۰ آغاز گشت. مؤسسه آروپ کار طراحی آن را انجام داد و ساخت آن به دست شرکت ساخت‌وساز جان لینینگ صورت گرفت. هزینه کل ساخت تقریبا ۱۱۲ میلیون پوند بود، که ۷۷ میلیون پوند آن را شورای ورزش انگلستان و بقیه آن را شورای شهر منچستر پرداخت کرد. در بازی‌های مشترک‌االمنافع این ورزشگاه دارای یک سکوی پایینی در سه طرف مسیر ورزشگاران و یک سکوی بالایی در دو طرف آن بود، و در انتهای شمالی یک جایگاه موقت نیز وجود داشت، این صندلی‌ها ظرفیت ۳۸ هزار نفر را تأمین می‌کردند، که در نهایت با نصب صندلی‌های موقت اضافی در شرق و جنوب ظرفیت ورزشگاه به ۴۱ هزار نفر رسید.
اولین رویداد ورزشی اتفاق افتاده در این ورزشگاه، افتتاحیه بازی‌های مشترک‌المنافع ۲۰۰۲ در ۲۵ ژوئیه سال ۲۰۰۲ بود. در میان مقامات حاضر در ورزشگاه، ملکه الیزابت دوم قرار داشت که با بیان یک سخنرانی، شروع بازی‌ها را اعلام کرد. در مدت ۱۰ روز، این ورزشگاه میزبان رویدادهای ورزشی مختلف و بازی‌های راگبی ۷ نفره بود. در این ورزشگاه ۴ رکورد در بازی‌های مشترک‌المنافع جابجا شد، که از جمله آن‌ها می‌توان به پرش سه‌گام و دو ۵۰۰۰ متر بانوان اشاره کرد.
در مسابقات مشترک‌المفانع، ورزشگاه دارای دو طبقه صندلی بود.

تبدیل ورزشگاه
مسیر دو و میدانی اطراف ورزشگاه حذف شد و به عهده سایر ورزشگاه‌ها قرار گرفت، و سطح زمین چمن داخلی پایین‌تر رفت تا سکوهای بیشتری در اطراف آن ساخته شود. دو جایگاه موقتی که در مجموع ظرفیت ۱۶ هزار نفر را دارا بودند، برچیده و با یک ساختار دائمی مشابه طراحی قسمت موجود در جنوب ورزشگاه جایگزین شدند. این ماموریت تقریباً یک سال طول کشید و در نهایت ۲۳۰۰۰ صندلی به ورزشگاه افزوده شد. باشگاه منچستر سیتی درست قبل از شروع لیگ برتر فوتبال انگلستان ۰۴–۲۰۰۳ به این مکان منتقل شد. هزینه این تغییرات بیش از ۴۰ میلیون پوند بود، که با تغییر مسیر دو و میدانی، زمین فوتبال و صندلی‌ها همراه بود و شورای شهر منچستر ۲۲ میلیون آن را تقبل کرد؛ ساخت بارها، رستوران‌ها و ایجاد امکانات تفریحی در مجموع سبب شد تا باشگاه منچستر سیتی نیز ۲۰ میلیون پوند هزینه کند. بازی موجب به دست آمدن سودی مازاد شد و ورزش انگلستان موافقت کرد که برای تغییر ورزشگاه به ورزشگاه کنونی، با ۶۰۰۰ صندلی بیشتر سرمایه‌گذاری کند، که هزینه آن نیز ۳٫۵ میلیون پوند بود.
اولین‌های ورزشگاه
اولین بازی فوتبال عمومی برگزار شده در این ورزشگاه، یک بازی دوستانه بین منچستر سیتی و بارسلونا بود که در ۱۰ اوت سال ۲۰۰۳ برگزار شد. منچستر سیتی این بازی را با نتیجه ۲ به ۱ برد و نیکولا آنلکا اولین گل را در این ورزشگاه به ثمر رساند.

اولین بازی رسمی نیز چهار روز بعد، و در سری مسابقات جام یوفا ۲۰۰۲-۰۳، بین منچستر سیتی و تیمی از لیگ برتر ولز به نام نیوسنتز برگزار شد. این بازی را نیز سیتی با نتیجه ۵–۰ به سود خود به پایان برد و اولین گل رسمی را تروور سینکلر به ثمر رساند. به دلیل اینکه اولین بازی منچستر سیتی در لیگ برتر، در خانه حریف بود، اولین بازی خانگی لیگ برتری در این ورزشگاه در ۲۳ اوت برگزار شد و در آن بازی سیتی با تیم پرتسموث به تساوی ۱–۱ رسید، و اولین گل لیگ برتری این ورزشگاه را پاکوبو ایگبنی به ثمر رساند.
تا به امروز، رکورد حضور در ورزشگاه، به بازی خانگی سیتی با باشگاه فوتبال کویینز پارک رنجرز بازمی‌گردد، که در ۱۳ مه ۲۰۱۲، میزبان ۴۷۴۳۴ تماشاگر بود. این فصل همچنین شاهد جابجا شدن رکورد پیروزی در لیگ برتر انگلستان بود و طی آن منچستر سیتی موفق شد در ۱۲ بازی خود، ۱۱ پیروزی کسب کند.
معماری
ورزشگاه شهر منچستر، کابل‌های فولادی که تیرها را می‌کشند و سقف را در جای خود محکم می‌کنند. زمانی که شورای شهر منچستر در مسیر توسعه برنامه‌ریزی می‌کرد، تصمیم به ساخت یک سازه مستحکم برجسته گرفته شد که نمادی از احیای منطقه صنعتی معدن زغال‌سنگ برندفورد بود، تا در ورزشگاهی باز، نمایی خوب ایجاد کند. موسسه آروپ ورزشگاه را به گونه‌ای طراحی کرد که فضایی صمیمی و پرشور، و در عین حال تهدیدآمیز و گلادیاتوری داشته باشد، و روحیه اصلی باشگاه منچستر سیتی را تداعی کند؛ و با وجود سطحی در حدود ۶ متر پایین‌تر از زمین، میدان‌های گلادیاتوری رومی و آمفی‌تئاترها را یادآور باشد.
یک سقف چنبرهشکل بر روی استادیوم قرار گرفته‌است که وسیله به سیستم شبکه کابل‌های تنیده‌شده نگه داشته می‌شود و این موضوع برخلاف سقف خارجی ورزشگاه است که آن را تکیه‌گاه‌های طرهای و خرپایی نگه داشته‌اند. نقطه کانونی معماری ورزشگاه، سقف جاروبی و تیرهای کمکی آن می‌باشد که از کاسه بتونی است. کابل دانه زنجیری در اطراف محیط داخلی سقف قرار گرفته، و به وسیله کابل‌های پیش‌نگه‌دار به تیرها بسته شده‌است. کابل‌های پس‌نگه‌دار و رابط‌های گوش تیرها به زمین وصل شده‌اند و به استحکام سازه کمک می‌کنند.

کابل‌ها به دوازده تیر متصل شده‌اند که همراه با رفترها و پورلین‌ها استحکام بیشتری را برای ورزشگاه به ارمغان می‌آورند. به دلیل زیبایی ظاهری، تیرها دوتایی هستند و ارتفاعشان به ۷۵ متر می‌رسد. دست‌رسی به ردیف‌های بالایی صندلی‌ها به وسیله هشت پلکان دایره‌ای امکان‌پذیر است که دارای سقف‌های مخروطی می‌باشند. آن مسیرها مشابه پله‌های مارپیچی می‌باشند که پیرامون ۸ عدد از ۱۲ تیر ساخته شده و تا سقف ادامه یافته‌اند.
سقف جایگاه‌های جنوبی، شرقی و غربی که برای پیکره‌بندی ورزشی استادیوم طراحی شده بود، به وسیله سیستم شبکه کابلی حفظ می‌شد. جایگاه موقت قرار گرفته در انتهای شمالی در اطراف تیرها ساخته شده بود و کابل‌هایی را که در نهایت سقف جایگاه شمالی فعلی را مستحکم می‌کردند، به زمین متصل می‌کرد. بعد ار بازی مسیر دو و میدانی خارج می‌شد. سکوی موقتی که در انتهای شمالی قرار داشت، حذف شد و جایگاه شمالی و ردیف پایینی صندلی‌ها بر روی یک خاکبرداری آماده قرار گرفت. جایگاه شمالی با افزودن رفترها پرلین‌ها و روکش تکمیل شد. این تغییر حدوداً یک سال به طول انجامید و ظرفیت ورزشگاه را تا ۱۰۰۰۰ صندلی افزایش داد.
این ورزشگاه در زیرزمین جایگاه غربی، دارای امکاناتی برای بازی‌کنان و مقامات برگزاری مسابقه بود، همچنین آشپزخانه‌ای داشت که در روز مسابقه ۶۰۰۰ غذا آماده می‌کرد، به علاوه دارای اتاق مطبوعات، بخش قرارگیری کارکنان و یک سلول زندان بود. به جز امکانات پذیرایی، آشپزخانه‌ها، ادارات، و محل‌های اجتماع به دست گروه طراحی کی‌اس‌اس برنامه‌ریزی شده بود، و شامل نصب کابل‌های ارتباطات و سیستم کنترل دست‌رسی اتوماتیک می‌شد. این ورزشگاه نیز دارای امکانات کنفرانسی است و در جشن‌های ازدواج نیز به کار می‌رود.
برای ایجاد چمن بهینه در ورزشگاه، سقف به‌گونه‌ای طراحی شده بود که با استفاده از یک باند ده ‌متری پلی‌کربنات در اطرافش، میزان دریافت نور خورشید را به حداکثر می‌رساند و گوشه‌های ورزشگاه دیوارهای سوراخ‌داری داشتند. برای ایجاد شرایط بهینه رشد چمن، سیستم آب‌یاری و گرمایش زیرزمینی تعبیه شده بود.
نام‌ها
شورای شهر منچستر، قبل از آغاز ساخت این ورزشگاه در دسامبر سال ۱۹۹۹، نام آن را ورزشگاه شهر منچستر گذاشت، اما تعدادی نام معادل نیز دارد. ورزشگاه شهر منچستر را به‌طور خلاصه با CoMS نشان می‌دهند. استلند به منطقه ورزشگاه و خود آن اشاره دارد، که همانند شهرک ورزشی به کل آن اشاره می‌کند ولی نسبت به شهرک ورزشی کاربردش کمتر است. در اکتبر ۲۰۱۰، مالک جدید باشگاه ورزشی، برای ۲۵۰ سال، ورزشگاه را از شورای شهر اجاره کرد و در قبال افزایش میزان اجاره، حقوق نام‌گذاری را به دست آورد. در ژوئیه سال ۲۰۱۱، نام ورزشگاه به «اتحاد» تغییر یافت، این نام مربوط به اسپانسر ده‌ساله باشگاه یعنی هواپیمایی اتحاد است. این موافقت شامل نام ورزشگاه نیز می‌شود، و به مدت ده سال آن را در اختیار اسپانسر تیم قرار می‌دهد و شامل نقشه‌های نقل مکان آکادمی جوانان باشگاه و امکانات تمرینی به پردیس اتحاد می‌باشد، این توسعه در مجاورت ورزشگاه صورت خواهد گرفت.
ورزشگاه
در ورود به جای استفاده از درهای گردان سنتی، از کارت هوشمند بدون تماس استفاده می‌شود. این سیستم قادر است با استفاده از تمامی ورودی‌ها در هر دقیقه ۱۲۰۰ نفر را وارد ورزشگاه کند. یک تونل خدمات در زیر ورزشگاه، امکان ورود مستقیم ماشین‌های اورژانسی و اتوبوس برون‌شهری تیم مهمان را به درون ورزشگاه فراهم می‌کند. در داخل ورزشگاه، تماشاگران به ۶ رستوران، دست‌رسی دارد، دو عدد از آن‌ها به زمین فوتبال دید دارند و در بالای ردیف دوم صندلی‌های جایگاه‌های شمال، غرب و شرق، ۷۰ جایگاه ویژه وجود دارد.
ورودی اصلی
داخل ورزشگاه شبیه یک کاسه بیضوی است که در اطراف دارای سه طبقه صندلی و در هر انتها دو طبقه صندلی می‌باشد. با این‌که صندلی‌ها متوالی‌اند، هر قسمت از ورزشگاه با الگوی زمین‌های فوتبال سنتی نام‌گذاری شده‌است. در ابتدا، تمام قسمت‌ها با توجه به جهت قطب‌نما نام‌گذاری شده بودند (جایگاه شمالی و جایگاه جنوبی برای دو انتها، جایگاه غربی و جایگاه شرقی برای اطراف). در فوریه ۲۰۰۴، در طی یک نظر سنجی از هواداران، نام جایگاه غربی به جایگاه کالین بل (بازی‌کن سابق منچستر سیتی) تغییر یافت. نام جایگاه جنوبی نیز به کلید ۱۰۳ تغییر یافت، که دلیل آن، اسپانسر باشگاه در سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۶ بود، اگرچه هواداران آن را نادیده گرفتند. بخشی از جایگاه شمالی به عنوان جایگاه خانواده تعیین شده بود، که خانواده‌های دارای فرزند را در خود جای می‌داد، ولی از فصل ۲۰۱۰–۲۰۱۱، کل جایگاه جنوبی به خانواده‌ها اختصاص یافت. جایگاه شرقی به‌طور غیررسمی و در میان هواداران به جایگاه کیپاکس نیز معروف است که به جایگاه مربوطه در ورزشگاه مین رود اشاره دارد. هواداران تیم میهمان در بخش‌هایی از جایگاه جنوبی قرار می‌گیرند.
این ورزشگاه دارای زمین فوتبالی به ابعاد استاندارد یوفا می‌باشد که عبارتست از ۸۹۳۲ متر مربع یا 116 x 77 متر که سطح آن از چمن مصنوعی ساخته شده توسط دسو گرس‌مستر پوشیده شده‌است. مناطق بدون صندلی در هر گوشه زمین دارای هواکش‌های متحرکی می‌باشند که امکان تهویه زمین ورزشی را فراهم می‌کنند. . این زمین فوتبال به عنوان یکی از بهترین زمین‌های فوتبال انگلستان شناخته می‌شود و در ۹ فصل اخیر، پنج بار نامزد بهترین زمین چمن لیگ برتر شده‌است، و سال ۲۰۱۰–۲۰۱۱، به علاوه چند جایزه دیگر، برنده آن جایزه نیز شد.

شهرک ورزشی
شهرک ورزشی، CoMS در چپ و ولودروم منچستر در راست. ورزشگاه اتحاد، ساختمان محوری شهرک ورزشی منچستر می‌باشد، که به جز آن، چند سالن ورزشی دیگر نیز دارد. در مجاورت ورزشگاه، زمین چمن محلی منچستر قرار دارد که در بازی‌های مشترک‌المنافع سال ۲۰۰۲، به عنوان مسیر دو و میدانی تمرینی مورد استفاده قرار می‌گرفت، و اکنون دارای ظرفیت ۶۱۷۸ نفر می‌باشد که از آن برای آزمون‌های ورزشی ملی استفاده می‌شود و تیم دوم منچستر سیتی نیز در آن زمین بازی می‌کند. ولودروم منچستر و مرکز اسکواش در نزدیکی ورزشگاه قرار دارند. در سپتامبر سال ۲۰۰۶، شهر منچستر مجوز ساخت یک توربین بادی ۸۵ متری را در این منطقه به دست آورد. این توربین که توسط نورمن فاستر طراحی شده بود، قابلیت تامین برق ورزشگاه و خانه‌هایاطراف آن را داشت، ولی نگرانی از یخ جمع‌شده بر روی تیغه‌هایش، سبب متوقف شدن این طرح شد. از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹، مجسمه B از Bang، اثر توماس هیثرویک، در روبه‌روی ورزشگاه قرار گرفت. این مجسمه که برای جشن افتتاحیه بازی‌های مشترک‌المنافع ساخته شده‌است، بلندترین مجسمه بریتانیا می‌باشد. در سال ۲۰۰۹، مشکلات مجسمه سبب برچیده شدن آن گشت. در ژانویه سال ۲۰۰۷، اعلام شد که اولین سوپر کازینو در شهرک ورزشی ساخته خواهد شد، اما به دلیل عدم صدور اجازه از سوی وزیر فرهنگ، رسانه و ورزش این طرح نیز لغو شد.

پذیرش
بازی‌های مشترک‌المنافع ۲۰۰۲ یک موفقیت بزرگ به حساب می‌آمد و ورزشگاه به دلیل جو و طراحی زیبای خود، مورد تحسین قرار گرفت. طراحی این ورزشگاه جوایز متعددی را به دست آورد که از جمله آن‌ها می‌توان به جایزه طراحی شامل مؤسسه سلطنتی معماران بریتانیایی در سال ۲۰۰۴ برای طراحی شامل این سازه و جایزه ویژه ساختمانی مؤسسه مهندسین سازه در سال ۲۰۰۳ اشاره کرد.
پذیرش هواداران منچستر سیتی با برخی نظرات درباره انتقال از مین رود متضاد بود، این ورزشگاه به داشتن یکی از زمین‌های پرهیاهوی انگلستان معروف بوده، درحالی که برخی دیگر خواهان انتقال به ورزشگاهی بزرگتر و بازگشت به شرق منچستر و جایی که باشگاه در آن‌جا ساخته شده‌است، بودند. امروزه باشگاه در هر فصل دارای بیش از ۳۳۰۰۰ دارنده بلیط می‌باشد که این مقدار از حداکثر ظرفیت مین رود بیشتر است.
یک نظر سنجی در سال ۲۰۰۷ از هواداران نشان می‌دهد که این ورزشگاه بعد از ورزشگاه امارات، در لیگ برتر دارای دومین دید خوب از سکوها می‌باشد. هواداران مخالف، به‌طور عمومی نظرات مثبتی را داده‌اند، و در سال ۲۰۰۵، CoMS  بعد از الد ترافورد در یک رای‌گیری دومین ورزشگاه محبوب بریتانیا شد. در سال ۲۰۱۰، ورزشگاه شهر منچستر، بعد از ورزشگاه‌های الد ترافورد و آنفیلد بیشترین تماشاگر خارجی را داشت.
این ورزشگاه در سال‌های اخیر خود از داشتن جوی فقیر رنج می‌برد، این مشکلی است که در ورزشگاه‌های جدید در مقایسه با ورزشگاه‌های قدیمی مانند مین رود به چشم می‌خورد. در نظرسنجی سال ۲۰۰۷، تماشاگران جو این ورزشگاه را از آخر دومین ورزشگاه برشمردند، اما از آن زمان تاکنون جو ورزشگاه بهبود یافته‌است.

توسعه‌های اخیر
این ورزشگاه در مالکیت شورای شهر منچستر بوده و باشگاه منچستر سیتی آن را اجاره نموده‌است. تغییر مالک باشگاه در سال ۲۰۰۸ سبب شد این باشگاه به یکی از ثروتمندترین باشگاه‌های جهان تبدیل شود، و این پیشنهاد مطرح شد که باشگاه قادر خواهد بود ورزشگاه را خریداری کند. در مارس سال ۲۰۱۰ منچستر سیتی قراردادی را با شورای شهر امضا کرد که طبق آن امکان توسعه دوباره ورزشگاه با هزینه ۱ میلیون پوند و به دست رافائل وینیولی فراهم می‌شد.
در طول تعطیلات فصل سال ۲۰۱۰، زمین فوتبال و امکانات پذیرایی ورزشگاه بازسازی شدند، و یک میلیون پوند سرمایه برای سطح زمین هزینه شد لذا اکنون برگزاری کنسرت‌ها و سایر رویدادها بدون هیچ خسارتی امکان‌پذیر است. باشگاه منچستر سیتی بار دیگر پیرامون اجاره ورزشگاه با شورا شهر مذاکره کرد و به این نتیجه رسید که سالانه مبلغ ثابت ۳ میلیون پوند را پرداخت کند که قبلاً تنها نیمی از درآمد حاصل از فروش بلیط را که بیش از ۳۵۰۰۰ بلیط بود به شورا می‌پرداخت. این قرارداد جدید به عنوان بخشی از بازبینی ۵ ساله اجاره اصلی صورت گرفت، و در مجموع سبب افزایش سالانه یک میلیون پوند در درآمدهای شورا از ورزشگاه شد.
در ژوئیه سال ۲۰۱۱، نام ورزشگاه با توجه به اسپانسری هواپیمایی اتحاد به ورزشگاه اتحاد تغییر یافت. برنامه‌های توسعه پردیس اتحاد در مجاورت ورزشگاه در اواسط سپتامبر ۲۰۱۱ مطرح شد. در عوض، باشگاه قول داد که یک مجتمع ورزشی جدید را در شرق منچستر بسازد که شامل یک مدرسه جدید، ۶ دانشکده و مرکز اجتماع بود. این باشگاه عکس‌هایی از آکادمی جوانان و امکانات تمرینی انتشار کرد که شامل یک مینی استادیوم ۷۰۰۰ نفره در مجاورت محل شهرک ورزشی بود. به نظر می‌رسد هواپیمایی اتحاد رقابت را از فورستال و سرمایه‌گذاری آبار برده‌است تا حق نام‌گذاری ورزشگاه را به دست آورد.
در این فصل و فصل گذشته، ورزشگاه تمام ۳۶۰۰۰ بلیط میزبانی فصل خود را به فرش رسانده‌است و توسعه‌های بعدی در راه‌اند. در ابتدا، جایگاه جنوبی با افزودن سومین ردیف در حال توسعه است تا ظرفیت کلی ورزشگاه را به ۵۴۰۰۰ صندلی برساند؛ ساخت‌وساز ار آوریل ۲۰۱۴ آغاز شده و قرار است تا تابستان ۲۰۱۵ به پایان رسد. فاز دوم، یعنی افزودن ردیف سوم به جایگاه شمالی و همچنین در صورت امکان فراهم کردن ردیف‌های صندلی کنار زمین فوتبال، ظرفیت کلی ورزشگاه را به ۶۲۱۷۰ نفر خواهد رساند، این طرح در همان زمان به تصویب رسید و می‌تواند بعد از پایان جام جهانی راگبی در سپتامبر ۲۰۱۵ آغاز شود.

حمل‌ونقل
ایستگاه مترو پردیس اتحاد، که در فوریه ۲۰۱۳ افتتاح شد. این ورزشگاه در ۲٫۵ کیلومتری مرکز شهر منچستر و به سمت شرق آن قرار دارد. ایستگاه راه‌آهن پیکادلی منچستر که به خط اصلی قطارهای فرودگاه منچستر، لندن، بیرمنگام و ادینبرو متصل می‌شود، یک مسیر ۳۰ دقیقه‌ای با پای پیاده است که به وسیله تابلوهای نزدیک زمین نشان داده شده‌است. همچنین ایستگاه پیکادلی دارای یک واگن برقی خط مترو است؛ از طریق این خط، شرق منچستر به اشتون آندر لاین متصل می‌شود که به ورزشگاه و پردیس اتحاد خدمات‌رسانی می‌کند، در روزهای مسابقه نیز تعداد قطارها دو برابر می‌شود. ایستگاه مترو پردیس اتحاد که نزدیک مسیر جو مرکر است، در فوریه ۲۰۱۳ گشایش یافت، و در روزهای بازی، چندین هزار تماشاگر را به سمت ورزشگاه هدایت می‌کند؛ تماشاگرانی که با واگن از مرکز شهر منچستر به دیدن بازی می‌آیند می‌توانند در باغ‌های پیکادلی از خدمات استفاده کنند، که تقریبا ۱۰ دقیقه به طول می‌انجامد.
چندین خط اتوبوس از مرکز شهر و تمام مسیرهای دیگر در نزدیکی یا خود شهرک ورزشی ایستگاه دارند. در روزهای برگزاری بازی یا سایر رویدادهای ورزشی برخی خطوط اتوبوس ویژه از مرکز شهر به ورزشگاه خدمات‌رسانی می‌کنند. این منطقه دارای ۲۰۰۰ پارکینگ است، و در اطراف آن ۸۰۰۰ جای پارک برای کسب‌وکارهای محلی و مدارس وجود دارد.
سایر استفاده‌ها
طبق اجاره‌نامه، این ورزشگاه قادر است میزبان رویدادهای غیر فوتبالی مانند برگزاری کنسرت‌ها، مسابقات بوکس و راگبی باشد، که حق امتیاز آن در اختیار باشگاه منچستر سیتی است. منچستر سیتی در سال ۲۰۰۲، گواهی دائمی برگزاری رویدادهای غیر ورزشی را در ورزشگاه به دست آورد.

کنسرت‌ها
جلوه جانبی صحنه اجرا در یک کنسرت راک خارج از فصل بازی‌ها، ورزشگاه میزبان کنسرت‌های گاه‌به‌گاه می‌باشد، و یکی از سالن‌های موسیقی بزرگ بریتانیا تلقی می‌شود، و حداکثر ظرفیت ۶۰۰۰۰ نفر را برای اجراها دارد. قبل از ساخت ومبلی نو، این ورزشگاه بزرگ‌ترین سالن کنسرت بریتانیا بود.
رد هات چیلی پیرز، با حمایت جیمز براون، اولین کنسرت را در سال ۲۰۰۴ اجرا کرد. کنسرت اوئیسیز در زمین بر روی دی‌وی‌دی ضبط شده‌است، که عنوان آن «پادشاه! از سرعت من مکاه»، بود و کنسرت این گروه در سال ۲۰۰۵، رکورد ۶۰۰۰۰ تماشاچی را برجای گذاشت. گروه موسیقی تیک دت، در سال ۲۰۰۶، اجرایی را در این ورزشگاه بر روی دی‌وی‌دی ارائه کرد.هنرمندان فراوان دیگری نیز در این ورزشگاه اجرا داشته‌اند.
کنسرت‌ها و بازی‌های بوکس برای زمین چمن هزینه‌آور است. در سال ۲۰۰۸، نوسازی آخر فصل و آغاز سریع فصل بعدی موجب شد که زمین چمن، آماده اولین بازی خانگی نباشد، در نتیجه باشگاه مجبور شد اولین بازی خود در لیگ اروپا را در ورزشگاه اختصاصی باشگاه فوتبال بارنزلی یعنی اوئاکول انجام دهد.

در ماه مه ۲۰۱۰، باشگاه بر روی چمنی نو سرمایه‌گذاری کرد و در کنسرت‌ها تابستانی در سال ۲۰۱۱ آغاز شد و گروه تیک دت ۸ شب در آن کنسرت اجرا کرد و در مجموع تقریبا ۴۰۰۰۰۰ بلیط به فروش رسید.
دیگر رویدادهای فوتبالی
یوفا این ورزشگاه را جزو ورزشگاه‌های نخبه برگزیده، که علاوه بر بازی‌های خانگی میزبان چند بازی فوتبال اصلی شده‌است. این ورزشگاه در بازی تیم ملی فوتبال انگلستان و تیم ملی فوتبال ژاپن که در ۱ ژوئیه سال ۲۰۰۴ برگزار شد، به ۵۰امین ورزشگاهی تبدیل شد که میزبان بازی‌های ملی انگلستان بود. در سال ۲۰۰۵، این ورزشگاه میزبان جام قهرمانی بانوان اروپا بود، و رکورد حضور ۲۹۰۹۲ تماشاگر را به جای گذاشت. همچنین این ورزشگاه میزبان فینال جام یورو ۲۰۰۸ بود که در آن باشگاه فوتبال زنیت سن پترزبورگ، باشگاه فوتبال رنجرز را با نتیجه ۲–۰ شکست داد.
در مه سال ۲۰۱۱، این ورزشگاه میزبان لیگ فوتبال کنفرانس ملی انگلستان و بازی بین باشگاه فوتبال ای‌اف‌سی ویمبلدون و باشگاه فوتبال لوتون تاون بود. ویمبلدون در ضربات پنالتی موفق شد به لیگ فوتبال راه یابد. از این ورزشگاه برای بازی پلی‌آف استفاده شد زیرا فینال لیگ قهرمانان اروپا ۲۰۱۱ قرار بود در ۲۸ مه ۲۰۱۱ در ورزشگاه ومبلی برگزار شود؛ قوانین یوفا تصریح می‌کند که ورزشگاهی که قرار است برای فینال لیگ قهرمانان مورد استفاده قرار می‌گیرد نباید تا دو هفته قبل از بازی، میزبان بازی دیگری باشد.
سایر ورزش‌ها
در اکتبر سال ۲۰۰۴، این ورزشگاه میزبان بازی لیگ بین‌المللی راگبی ۱۳ نفره بین تیم ملی راگبی بریتانیای کبیر و تیم ملی راگبی استرالیا در سری مسابقات تری‌نیشنز بود که در مقابل ۴۰۰۰۰ تماشاگر برگزار شد. این ورزشگاه میزبان هفته جادویی در ۲۶ و ۲۷ مه ۲۰۱۲ بود. این یک رویداد لیگ راگبی ۱۵ نفره است که در آن تمام ۱۴ عضو مسابقات سوپر لیگ در یک آخر هفته با هم رقابت می‌کنند. بعد از ثبت رکورد تاریخی از حضور تماشاگر در سال ۲۰۱۲، ورزشگاه اتحاد برای میزبانی هفته جادویی فصل‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ نیز انتخاب شد.
این ورزشگاه در جام جهانی راگبی ۲۰۱۵، در ۱۰ اکتبر آن سال، میزبان بازی تیم ملی راگبی انگلستان و اروگوئه خواهد بود.
در ۲۴ مه ۲۰۰۸، ورزشگاه میزبان بازی‌های قهرمانی وزن فوق سبک بوکس بود، و در طی آن ریکی هاتون با خوان لازکانو مسابقه داد. این بازی در مقابل ۵۶۳۳۷ هوادار برگزار شد و رکورد تعداد تماشاگر بوکس بعد از جنگ جهانی دوم را شکست.

 

 

بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

ورزشگاه اولدترافورد منچستر

ورزشگاه اولدترافورد منچستر

اولدترافورد، ورزشگاه خانگی منچستر یونایتد، یکی از بزرگترین و باسابقه‌ترین تیم‌های باشگاهی کشور انگلیس است.

این ورزشگاه بیش از یک سده سابقه دارد و در طول عمر خود اتفاقات فوتبالی زیادی مثل بازی‌های جام جهانی، رقابت‌های یورو یا فینال لیگ قهرمانان اروپا را تجربه کرده است. اولدترافورد از معدود استادیوم‌هایی است که طعم جنگ را هم چشیده است. این ورشگاه در سال 1910 تاسیس شد و ۷۵.۸۱۱ نفر گنجایش دارد.

تاریخچه و توضیحات ورزشگاه
در دهه‌ی اول قرن بیستم میلادی بازی‌های تیم منچستر یونایتد در ورزشگاهی ۵۰.۰۰۰ نفری برگزار می‌شد که در خیابان بانک (Bank Street) قرار داشت. آقای دیویس (Davies)، رئیس وقت باشگاه در همان سال‌ها تصمیم گرفت ورزشگاهی جدید با ظرفیتی معادل دو برابر ظرفیت ورزشگاه سابق یونایتدها برای باشگاه بسازد. محلی که برای ورزشگاه جدید منچستر یونایتد انتخاب شد در نزدیکی منطقه‌ی صنعتی ترافورد پارک (Trafford Park) شهر منچستر بود و قرار شد آقای آرچیبالد لیچ (Archibal Leitch)، معمار معروف اسکاتلندی، طراحی آن را انجام دهد.
ورزشگاه اولدترافورد در تاریخ ۱۹ فوریه‌ی سال ۱۹۱۰ با بازی بین دو تیم منچستر یونایتد و لیورپول به صورت رسمی افتتاح شد که این بازی با نتیجه‌ی ۴ بر ۳ به سود تیم میهمان به پایان رسید. هنگامی که اولترافورد در سال ۱۹۱۰ افتتاح شد فقط یکی از ۴ طرف استادیوم با سقف پوشیده شده بود و سه طرف دیگر استادیوم روباز بودند. همچنین ظرفیت ورزشگاه کمی بیش از ۸۰.۰۰۰ نفر بود.

در سال ۱۹۳۴ اولدترافورد دچار تغییرات اندکی شد و روی یکی از تراس‌های ورزشگاه به نام یونایتد رود (United Road) سقف کشیده شد.
بیشترین آمار حضور تماشاگر در ورزشگاه اولدترافورد مربوط به بازی نیمه‌ نهایی جام اتحادیه (FA Cup) بین دو تیم وولوز (Wolves) و گریمزبی تاون (Grimsby Town) در سال ۱۹۳۹ است که ۷۶.۹۶۲ نفر برای دیدن بازی به ورزشگاه آمده بودند.

از آنجایی که اولد ترافورد نزدیک به منطقه‌ی صنعتی ترافورد پارک بود، در طول جنگ جهانی دوم هدف حملات هوایی نیروهای آلمانی قرار گرفت و صدمات شدیدی به آن وارد شد. به دلیل کمبود منابع و مواد اولیه پس از جنگ جهانی دوم، بازسازی استادیوم بیش از ۸ سال زمان برد و در طول این سال‌ها بازی‌های منچستر یونایتد در ورزشگاه مین رود (Maine Road) که ورزشگاه تیم رقیب همشهری، منچستر سیتی بود، برگزار می‌شد.

در سال ۱۹۴۹ منچستر یونایتد بالاخره به ورزشگاه بازسازی شده‌ی اولدترافورد که گنجایش آن هم کمتر شده بود بازگشت. پس از بازگشت منچستر به ورزشگاه خود،‌ اقدامات زیادی جهت گسترش امکانات و ظرفیت ورزشگاه در طول دهه‌های بعدی انجام گرفت. این اقدامات در دهه‌ی ۱۹۶۰ با نوسازی جایگاه شمالی - یونایتد رود- به اوج خود رسید. با بهسازی‌های انجام گرفته، این جایگاه لقب اولین جایگاه با فضای اختصاصی در میان ورزشگاه‌های انگلیسی را از آن خود کرد.
اولدترافورد ۳ بازی مرحله‌ی گروهی جام جهانی ۱۹۶۶ انگلیس را میزبانی کرد. در آن سال‌ها گنجایش ورزشگاه حدود ۶۰.۰۰۰ نفر بود.
در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ اولدترافورد باز هم بهسازی شد. طی این نوسازی‌ها و بازسازی‌ها سقف جایگاه تماشاچیان بهتری برای این ورزشگاه ساخته شد، محل‌های نشستن تماشاچیان افزایش پیدا کرد و امکانات اولیه‌ی ورزشگاه هم بهبود یافت. در همین حال به علت افزایش رفتارهای غیر متعارف هولیگان‌ها (Hooliganism) در ورزشگاه‌های انگیسی، حصارهایی دور زمین کشیده شد تا جایگاه تماشاچیان از زمین مسابقه جدا شود.

در اوایل دهه‌ی ۱۹۹۰ برنامه‌ریزی‌هایی صورت گرفت تا در تمام جایگاه‌های تماشاچیان صندلی نصب شود. بنابراین تراس معروف استرتفورد اند (Stretford End) تخریب شد و به جای آن صندلی قرار گرفت، همچنین تمام ردیف‌های پایینی جایگاه‌های دیگر هم با صندلی جایگزین شدند.

هنگامی که اولدترافورد به عنوان یکی از ورزشگاه‌های منتخب برای برگزاری بازی‌های یورو ۱۹۹۶ برگزیده شد، جایگاه شمالی جدیدی در سال ۱۹۹۵ برای این ورزشگاه ساخته شد. با شروع باز‌ی‌های یورو ۱۹۹۶ گنجایش این ورزشگاه ۵۶.۰۰۰ تماشاچی بود و در طول این رقابت‌ها سه بازی مرحله‌ی گروهی، یک بازی یک چهارم نهایی و یک بازی نیمه ‌نهایی در این ورزشگاه برگزار شد. بازی نیمه ‌نهایی بین تیم‌های فرانسه و جمهوری چک بود که در طول بازی دو تیم به تساوی بدون گل رسیدند و جمهوری چک در ضربات پنالتی موفق شد به فینال رقابت‌ها راه پیدا کند.
در طول سال‌های پس از رقابت‌های یورو ردیف‌های دوم به جایگاه‌های تماشاچیان شرقی و غربی استادیوم اضافه شد و گنجایش ورزشگاه به ۶۸.۰۰۰ نفر افزایش یافت.
در سال ۲۰۰۶ با اضافه شدن جایگاه‌های ایستاده به ردیف بالایی هر دو طرف جایگاه شمالی استادیوم ظرفیت ورزشگاه به ۷۵.۸۱۱ نفر کنونی رسید.

سال ۲۰۰۳ تنها سالی بود که اولدترافورد میزبان فینال لیگ قهرمانان اروپا بود. بازی پایانی در آن سال بین دو تیم میلان و یوونتوس برگزار شد که در وقت قانونی نتیجه‌ی مساوی بدون گل به دست آمد و در ضربات پنالتی میلان به عنوان قهرمانی دست یافت.

در سال ۲۰۱۱ نام جایگاه شمالی استادیوم به افتخار مربی پرسابقه و موفق باشگاه منچستر یونایتد به جایگاه سر الکس فرگوسن تغییر پیدا کرد.
جایگاه جنوبی ورزشگاه اولدترافورد تنها جایگاهی است که هنوز دو ردیف دارد و به نظر می‌رسد به خاطر خط راه آهنی که از پشت این جایگاه می‌گذرد، عملیاتی جهت گسترش آن صورت نگیرد. در عین حال باشگاه منچستر یونایتد اعلام کرده که هنوز هم امکان دارد ظرفیت ورزشگاه به حدود ۹۵.۰۰۰ نفر برسد، اما باشگاه تا این لحظه هیچ برنامه‌ی قطعی در این مورد اعلام نکرده است.

موقعیت باشگاه

اولدترافورد در حدود ۳ کیلومتری جنوب غرب مرکز شهر منچستر قرار دارد و فاصله‌ی آن تا ایستگاه قطار پیکادیلی (Piccadilly Station) شهر منچستر کمتر از ۵ کیلومتر است.
اگر از جاده‌ی M60 به سمت ورزشگاه می‌روید، از خروجی‌های ۷ و ۸ وارد جاده‌ی A56 معروف به جاده‌ی چستر (Chester) شوید. پس ازآن حدود ۳/۲ کیلومتر در این جاده رانندگی کنید و سپس وارد خروجی Sir Matt Busby Way شوید. البته در نظر داشته باشید که در روزهای برگزاری بازی این خروجی بسته می‌شود.
ورزشگاه اولدترافورد در نقطه‌ای از شهر واقع شده که ترکیبی از مناطق مسکونی و اداری و همچنین صنایع کوچک است.
هتل فوتبال منچستر (Hotel Football Manchester) درست در کنار استادیوم قرار دارد و افرادی که در آن اقامت داشته‌اند امتیازهای خوبی به آن داده‌اند. این هتل از حمایت تعدادی از بازیکنان سابق تیم منچستر یونایتد مثل گری نویل و رایان گیگز برخوردار است. همچنین هتل‌های چستر، ترافورد هال (Trafford Hall) و لژ اولدترافورد (Old Trafford Loge) هم در فاصله‌ی نزدیکی از استادیوم قرار دارند و می‌توانید مسافت بین آن‌ها تا استادیوم را پیاده طی کنید.

بلیط بازی‌های منچستر یونایتد

بلیط بازی‌های لیگ فقط برای اعضای باشگاه در دسترس است. ارزان‌ترین عضویت سالانه در باشگاه طرفداران منچستر یونایتد ۳۲ پوند هزینه دارد. بلیط اکثر بازی‌های منچستر یونایتد پیش از شروع فصل به طور کامل به فروش می‌رسد، اما اگر عضو باشگاه طرفداران باشید می‌توانید برای خرید بلیط بازی‌های این تیم در برابر تیم‌های کوچک‌تر کمی پیش از روز بازی هم اقدام کنید. در این حالت معمولاً بلیت برای صندلی‌های مربوط به ردیف‌های بالاتر نصیبتان خواهد شد.
قیمت بلیتط های بازی برای ردیف‌های پایین پشت دروازه از ۳۱ پوند شروع می‌شود و قیمت بلیط برای صندلی‌های ردیف میانی در جایگاه‌ سر الکس فرگوسن و جایگاه جنوبی ۵۳ پوند است.

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

ورزشگاه آریانس آرنا مونیخ

ورزشگاه آریانس آرنا مونیخ

آلیانتس آرنا ورزشگاه سرپوشیده فوتبال در شمال مونیخ، آلمان است.

باشگاه بایرن مونیخ بازی‌های خانگی خود را از ابتدای فصل ۰۶–۲۰۰۵ در این ورزشگاه برگزار می‌کند. این ورزشگاه در سراسر جهان بخاطر تکنولوژی ای‌تی‌اف‌ای و قابلیت تغییر رنگ خود معروف است و تنها ورزشگاهی در جهان است که چنین ویژگی‌ای دارد. پیش از این، از سال ۱۹۷۲ به بعد، ورزشگاه المپیک مونیخ محل برگزاری بازی‌های خانگی دو تیم بایرن مونیخ و مونیخ ۱۸۶۰ بود. آلیانتس آرنا دومین ورزشگاه بزرگ در کشور آلمان پس از ورزشگاه سیگنال ایدونا پارک باشگاه بروسیا دورتموند (واقع در دورتموند) است. قبلاً مونیخ ۱۸۶۰ ، 50 درصد از سهم این ورزشگاه را در اختیار داشت ولی بایرن مونیخ سهام آن‌ها را در آوریل ۲۰۰۶ به ارزش ۱۱ میلیون یورو خریداری کرد. این به مونیخ ۱۸۶۰ اجازه می‌دهد تا در این ورزشگاه بازی کند ولی این باشگاه صاحب هیچ حقی برای آن نیست. در ژوئیه ۲۰۱۷ بایرن مونیخ سهام مونیخ ۱۸۶۰ را به‌صورت کلی از این باشگاه خرید و با اختصاصی کردن ورزشگاه برای خودش رنگ و لعاب جدیدی به آن افزود.
رنگ ورزشگاه آلیانتس آرنا به‌هنگام میزبانی از باشگاه بایرن مونیخ (از سال ۲۰۰۵ تاکنون) تمام قرمز، به‌هنگام میزبانی از مونیخ ۱۸۶۰ (از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۷) تمام آبی و به‌هنگام میزبانی از تیم ملی آلمان تمام سفید می‌شود.
گروه خدمات مالی آلیانتس، حقوق نام این ورزشگاه را تا سی سال خریداری کرده اما در بازی‌های رسمی فیفا و یوفا نمی‌توان از این نام استفاده کرد چراکه سیاست‌های منع حمایت‌نکردن از شرکت‌های اسپانسر که شرکای رسمی مسابقات نیستند، بر این دو نهاد حاکم است. در طول جام جهانی ۲۰۰۶، نام ورزشگاه به «فیفا دبلیو-ام اشتادیون مونشن» یا «ورزشگاه جام جهانی فیفا مونیخ» تغییر یافت. در مسابقات باشگاهی یوفا نیز ورزشگاه با نام «فوسبال آرنا مونشن» یا «ورزشگاه فوتبال مونیخ»شناخته می‌شود.

این ورزشگاه میزبان فینال لیگ قهرمانان اروپا ۲۰۱۲ بین تیم‌های بایرن مونیخ و چلسی نیز بود که پس از ضربات پنالتی به قهرمانی چلسی منجر شد. از سال ۲۰۱۲، موزهٔ رسمی باشگاه بایرن مونیخ با نام «اف‌سی ارلبنیس‌ولت» در درون این ورزشگاه واقع شده‌است.

گنجایش
در ۱۶ ژانویه ۲۰۰۶ با موافقت شهروندان و مسئولین مونیخ، تعداد صندلی‌های ورزشگاه از ۶۹۰۰۰ به ۷۱۰۰۰ افزایش یافت. این تعداد صندلی شامل صندلی‌های ایستاده ورزشگاه نیز می‌شدند. سطح پایینی محل نشستن تماشاچیان دارای ۲۰۰۰۰ صندلی، سطح میانی دارای ۲۴۰۰۰ صندلی و سطح فوقانی دارای ۲۲۰۰۰ صندلی می‌باشد. ده هزار و چهارصد تا از صندلی‌های بخش پایین ورزشگاه قابلیت تبدیل به صندلی‌های ایستاده را دارند و بنابراین می‌توان از روی آن‌ها بازی را به‌صورت ایستاده نیز دنبال کرد که این باعث می‌شود ۳۱۲۰ نفر دیگر بتوانند به جمع تماشاچیان ایستاده اضافه شوند. درکل، گنجایش اختصاصی ورزشگاه شامل ۲۰۰۰ صندلی تجاری، ۴۰۰ صندلی رسانه‌ای، ۱۰۶ صندلی لوکس و ۱۶۵ صندلی برای معلولین و افراد داری ویلچر می‌شود. از نیمه دوم فصل ۰۶–۲۰۰۵ بوندس‌لیگا، گنجایش ورزشگاه در مسابقات داخلی لیگ و جام حذفی تا ۶۹۹۰۱ نفر نیز می‌رفت ولی در مسابقات لیگ قهرمانان اروپا و یوفا، به دلیل وجود سیاست‌ها و قوانین متفاوت با رقابت‌های آلمان، گنجایش ورزشگاه در بازی‌های اروپایی ۶۶۰۰۰ نفر ماند و در ادامهٔ آن فصل گنجایش ورزشگاه به ۶۹۰۰۰ نفر محدود شد. تا قبل از آغاز فصل ۱۳–۲۰۱۲، بایرن مونیخ اعلام کرد که گنجایش آلیانتس آرنا به ۷۱۰۰۰ نفر برای مسابقات داخلی و ۶۸۰۰۰ نفر برای مسابقات خارجی افزایش پیدا کرده‌است.

داخل ورزشگاه آلیانتس آرنا شامل یک «فروشگاه هواداری» به نام «اف‌سی بایرن مونیخ مگااستور» می‌باشد که هواداران می‌توانند در آن به خرید لوازم مختلفی با مارک بایرن مونیخ بپردازند. ده‌ها رستوران و غذای‌فوری فروشی در محوطه کنار استادیوم واقع شده‌است.

آلیانتس آرنا دارای ۴ رختکن برای بازیکنان تیم میزبان و میهمان، ۴ رختکن برای مربیان و ۲ رختکن برای داوران هر مسابقه دارد. در کناره‌های زمین ۲ بخش ۱۱۰ مترمربعی برای گرم‌کردن بازیکنان هر تیم واقع شده‌است. هم‌چنین تعداد ۵۵۰ توالت و ۱۹۰ مانیتور کامپیوتری در این ورزشگاه وجود دارد.

در ۲۸ آوریل ۲۰۱۳، باشگاه بایرن مونیخ اعلام کرد که تا آغاز فصل ۱۴–۲۰۱۳ بوندس‌لیگا، ۳۰۰ بلیط دیگر نیز برای تماشاچیان به‌فروش خواهد رفت.

در ۲۱ ژانویه ۲۰۱۴، کارل هاینتس رومنیگه، رئیس باشگاه، اعلام کرد که گفتگوهایی در رابطه با افزایش گنجایش ورزشگاه صورت گرفته‌است و نتیجه آن، نصب ۲۰۰۰ صندلی دیگر در استادیوم بود. در اوت ۲۰۱۴، اعلام شد که گنجایش کلی ورزشگاه به ۷۵۰۲۴ نفر در رقابت‌های داخلی و ۶۹۳۳۴ نفر در رقابت‌های اروپایی افزایش پیدا خواهد کرد. در ژانویه ۲۰۱۵ نیز افزایش گنجایش ورزشگاه در رقابت‌های داخلی تا ۷۵۰۰۰ و در رقابت‌های اروپایی تا ۷۰۰۰۰ اعلام شد.

مشخصات

آلیانتس آرنا هنگام ساخته شدن
این استادیوم بر لبه شمالی شوابینگ در زمینهای فروتمانینگ، مونیخ بنا شده‌است و ۷۵٬۰۲۴ نفر ظرفیت دارد.

آلیانتس آرنا اولین استادیوم جهان است که قابلیت تغییر کامل رنگ بیرون ورزشگاه را دارد.

نورپردازی و رنگ
هر یک از رنگ‌هایی که این ورزشگاه به خود می‌گیرد، معنای خاصی دارد. هنگامی که بایرن مونیخ در آن بازی می‌کند دیواره‌هایش به رنگ قرمز، هنگام پذیرایی از مونیخ ۱۸۶۰ به رنگ آبی و هنگام بازی کردن تیم ملی فوتبال آلمان به رنگ سفید در می‌آید.

پارکینگ
پارکینگ مجموعه بزرگ‌ترین در اروپا است و شامل چهار طبقه است و ظرفیت ۹۸۰۰ اتومبیل را دارد.

تاریخ
در ۲۱ اکتبر ۲۰۰۲ رای‌گیری انجام شد که آیا باید در این مکان و با امکانات شهر مونیخ، استادیوم جدیدی ساخته شود یا نه. حدود دو سوم رای‌دهندگان رای موافق دادند. گزینه دیگری به جای ساختن این استادیوم بازسازی عظیم استادیوم المپیک مونیخ بود اما معمار آن استادیوم، گوتهر بهنیش، با این مخالفت کرده بود.
کار ساخت و ساز از پاییز ۲۰۰۲ شروع شد و در اواخر آوریل ۲۰۰۵ به اتمام رسید. ساخت استادیوم باعث شد تغییراتی اساسی در منطقه داده شود.
در ۳۰ مه ۲۰۰۵ مونیخ ۱۸۶۰ بازی ای نمایشی در مقابل اف. سی نورنبرگ برگزار کرد. فردای آن بایرن مونیخ مقابل تیم ملی آلمان بازی کرد. این دو بازی افتتاحیه این استادیوم بودند. بلیط‌های هر دو بازی از اوایل مارس ۲۰۰۵ فروخته شده بودند. این آغازی بر کار ورزشگاه بود. این پاتریم میلچرائوم از مونیخ ۱۸۶۰ بود که گل اول در بازی اول را زد و اسم خود را به عنوان اولین گلزن این استادیوم ثبت کرد.
اولین گلزن این استادیوم در بازی‌های رسمی، اوون هارگریوز از بایرن مونیخ بود که در پیروزی ۳–۰ آن‌ها مقابل بوروسیا مونشن گلادباخ در ۵ اوت ۲۰۰۵ آن را به ثمر رساند. اولین گل تیمهای حریف را تیم دینامو درسدن در بازی ۹ سپتامبر ۲۰۰۵ مقابل مونیخ ۱۸۶۰ به ثمر رساند.
اولین گل رسمی که در این استادیوم مقابل بایرن مونیخ به ثمر رسید، توسط میروسلاو کلوزه از وردربرمن در بازی ۵ نوامبر ۲۰۰۵ بود. آن بازی نهایتاً ۳–۱ به نفع بایرن تمام شد.

جام جهانی ۲۰۰۶
این استادیوم از استادیوم‌های جام جهانی بود اما طبق قوانین فینا در طول جام جهانی ۲۰۰۶ نام ورزشگاه ورزشگاه جام جهانی فیفای مونیخ بود. بازی افتتاحیه جام بین آلمان و کاستاریکا در ساعت شش بعدازظهر روز نهم ژوئیه ۲۰۰۶ در همین ورزشگاه برگزار شد.

جمعاً سه بازی گروهی و یک بازی از مرحله یک‌هشتم نهایی (آلمان ۲–۰ سوئد) و یک بازی از مرحله نیمه نهایی (فرانسه ۱–۰ پرتغال) در این استادیوم برگزار شد.

معماری
ایده معماران این استادیوم هرتزوگ و دمورن ، سنت شکنی در شیوه طراحی رایج استادیوم‌های ورزشی می‌باشد. آن‌ها با توجه به اینکه طراحی استادیوم یک امر اسنان ساز فرهنگی است نه مهندسی کار طراحی خود را برای این استادیوم آغاز نمودند منبع الهام آن‌ها از فرم سازه‌های کششی و سیستم‌های خرپایی می‌باشد. معماران این مجموعه معتقد هستند که ورزشگاه فقط برای دیدن فوتبال یا ورزش نیست بلکه مانند شهر کوچکی می‌باشد.

 

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

طاق مرمر ماربل آرچ لندن

ماربل آرچ، نام طاق مرمر سفید رنگی در لندن است.

ابتدا از این طاق  به عنوان دروازه‌ی ورودی بخشی از کاخ باکینگهام استفاده می‌شد و امروزه آن را به مکانی نزدیک هاید پارک انتقال داده‌اند.
«ماربل آرچ» (Marble Arch) یا همان «طاق مرمر»، طاق پیروزی سفید رنگی است که در شهر لندن واقع شده و به قرن 19 میلادی تعلق دارد. طراحی این بنا را «جان نش» (John Nash) در سال 1827 برعهده داشت و قرار بود از آن به عنوان ورودی حیاط ««کورت آو آنر» (Cour d'honneur) کاخ باکینگهام استفاده شود. اما مکان این بنا را در سال 1851 میلادی جابه‌جا کردند و امروزه در تقاطع بزرگ «خیابان آکسفورد»، «پارک لین» (Park Lane) و «خیابان اجور» (Edgware Road)، تک و تنها قرار گرفته و با محیط اطرافش همخوانی چندانی ندارد.
ماربل آرچ، یک طاق بزرگ مرکزی و دو طاق کوچک‌تر را دربرمی‌گیرد و جان نش برای معماری آن از «طاق کنستانتین» (Arch of Constantine) در رم و «طاق پیروزی کاروسل» (Arc de Triomphe du Carrousel) در پاریس کمک گرفت و برای نمای آن، از سنگ مرمر شهر «کارارا» و «سراوتسا» در ایتالیا استفاده کرد. برجسته‌کاری‌های بالای این طاق‌ها، نمادی از کشور انگلیس، اسکاتلند و ایرلند هستند. ساخت مجسمه‌ی واقع در بالای این بنا به «جان فلکسمن» (John Flaxman) واگذار شد که بعد از مرگ او، افراد دیگری آن را برعهده گرفتند. در نهایت «فرانسیس لگات چانتری» (Francis Leggatt Chantrey)، کار مجسمه‌ی برنز سواره نظام جرج چهارم را در سال 1827 میلادی شروع کرد که 3 سال بعد با مرگ این پادشاه دست و دل باز متوقف شد. زیرا پادشاه جدید، یعنی ویلیام چهارم، هزینه‌ی بالای ساخت این بنا را غیرضروری می‌دانست.

کار ساخت طاق مرمر دوباره در سال 1832 از سر گرفته شد و «ادوارد بلور» (Edward Blore)، طرح جان نش را تا حدودی کاهش داد و قید مجسمه‌ی آن را هم زد تا در نهایت، ساخت ماربل آرچ در طی یک سال به پایان رسید. مجسمه‌های استفاده نشده از جمله «فریز واترلو» و «پنل نلسون» را در کاخ باکینگهام به کار بردند و مجسمه‌ی سواره نظام جرج چهارم نیز در سال 1843 میلادی به میدان ترافالگار انتقال داده شد. از لحاظ تاریخی، صرفا اعضای خاندان سلطنتی و سواره نظام‌های پادشاه اجازه‌ی عبور از طاق را داشتند که البته امروزه این اتفاق فقط در مراسم تشریفاتی انجام می‌گیرد و مردم می‌توانند از آن‌ها عبور کنند. همچنین رنگ سفید ماربل آرچ، خیلی زود روشنایی خود را بر اثر آلودگی هوای لندن از دست داد و دیگر درخشش اولیه‌اش را ندارد.

همانطور که گفتیم، طاق مرمر ابتدا کنار کاخ باکینگهام قرار داشت؛ اما بعد از اقامت ملکه ویکتوریا در این کاخ، به این نتیجه رسیدند که این مکان برای خاندان پرجمعیت ملکه کوچک می‌باشد و راه حل آن، این است که بخش کورت آو آنر را هم به زمین‌های آن اضافه کنند. بنابراین ماربل آرچ را به ورودی بخش شمال شرقی هاید پارک منتقل کردند و «توماس کوبیت» (Thomas Cubitt)، بازسازی‌اش را برعهده گرفت و آن را در سال 1851 به پایان رساند. 3 اتاق کوچک هم داخل این طاق وجود داشت که تا سال 1968 به عنوان ایستگاه کلانتری از آن‌ها استفاده می‌شد. صحبت‌هایی در سال 2005 درمورد این موضوع انجام گرفت که شاید بهتر باشد طاق را به خیابان روبروی هاید پارک یا جای دیگری انتقال بدهند تا آنقدر دور افتاده نباشد و در مقایسه با مکان فعلی‌اش در تقاطع، راحت‌تر بتوان به آن دسترسی پیدا کرد.

 

بلیط اتوبوس    خرید بلیط اتوبوس   قیمت بلیط اتوبوس   رزرو بلیط اتوبوس

 

شهمیرزاد سمنان

شهمیرزاد سمنان

شهمیرزاد شهری در شمال استان سمنان است. این شهر در شهرستان مهدی شهر واقع شده‌است.

از نظر گردشگری، تاریخی و کشاورزی دارای اهمیت می‌باشد.شهر شهمیرزاد از سال ۱۳۳۱ شمسی دارای شهرداری است و در تقسیمات استانی سال ۱۳۸۶ به مرکز بخش ارتقاء یافت.شهمیرزاد در سال‌های قبل از ۱۳۴۰ شمسی بخشی از شهرستان قائم شهر بود ولی در تقسیمات استانی انجام شده در سال ۱۳۴۰ شمسی و پس از جدا شدن شهرستان سوادکوه از شهرستان قائم شهر؛ از استان مازندران جدا شد و به «فرمانداری کل سمنان» منضم گردید. سمنان در آن زمان استان نبود و به عنوان فرمانداری کل که از استان دوم منفک شده بود، شناخته می‌شد و در سال ۱۳۵۵ شمسی به استان تبدیل شد.

جمعیت
جمعیّت شهر شهمیرزاد طبق سرشماری سال ۱۳۹۵، برابر با ۱۱٬۱۹۱ نفر و جمعیت بخش شهمیرزاد ۲۲٬۱۸۶ نفر می‌باشد. ارتفاع مرکز شهمیرزاد از سطح دریا ۱۹۳۵ متر می‌باشد.البته شایان ذکر است که به دلیل ییلاقی بودن منطقه جمعیت آن در فصل سرد و گرم متغیر است. بطوری که در فصل‌های بهار و تابستان جمعیت شهمیرزاد افزایش چشمگیری می‌یابد. مردم شهمیرزاد از قومیت مازندرانی هستند و به گویش شهمیرزادی که گویشی از زبان مازندرانی هست سخن می‌گویند.

درباره شهمیرزاد
شهمیرزاد از نظر آب و هوایی زمستانی سرد و تابستانی معتدل دارد و از لحاظ پوشش گیاهی بسیار سبز و خرم است. همچنین نسبت به شهرهای همسایه‌اش معمولا خنک تر است. شرکت کشت و صنعت شهمیرزاد به همت جمعی از اهالی شهر در سال ۱۳۶۷تحت عنوان بزرگ‌ترین باغ گردوی جهان (با تأیید فائو) به مساحت حدود ۷۵۰ هکتار تأسیس شد. گویش مردم منطقه شهمیرزادی (به گویش محلی: شامرزایی) است که گویشی از زبان طبری می‌باشد. در شهمیرزاد بازی‌های‌های محلی مانند «جو گندم تاس» و «تیک تیک پلا دارک» و «خوزکه» از گذشته رواج داشته‌است. بسیاری از اهالی شهمیرزاد از سالیان قبل در فصل سرما به شهرهای مازندران کوچ می‌کردند و در شهرهای ساری، سوادکوه، قائمشهر، بابل، نکا و بهشهر ساکن می‌گردیدند و از اواسط بهار به شهمیرزاد بازمی‌گشتند.کوه نیزوا یکی از قله‌های معروف کوه‌های البرز و سومین قله مرتفع استان سمنان در این بخش واقع است. از مشاهیر این شهر می‌توان استاد ذبیح‌الله صفا را نام برد.

تاریخ و جغرافیا
شهمیرزاد که از دوره قاجار به این نام موسوم گردید در گذشته جز حکومت طبرستان بود که از اواخر عهد هخامنشی در منطقه آمل تا شمال سمنان حکومت می‌کردند. بنا به روایت تاریخ طبرستان ابن اسفندیار و تاریخ قومس عبدالرفیع حقیقت و سایر مدارک تاریخی نام قدیم شهمیرزاد شهمار، سهار، شهار و شامار ذکر گردیده‌است. برخی به استناد به سفرنامه ابن بطوطه گفته‌اند که شهمیرزاد «چهار کوه» نامیده می‌شد و برخی نیز از قول دکتر صفا نقل کرده‌اند که شهمیرزاد در گذشته «کهر» نام داشته‌است. در لغت نامه دهخدا، شهمیرزاد برگرفته از «شمرزاد» به معنی سرزمین دارای حوضچه و آبگیر فراوان ذکر شده و نیز برخی آن را متناسب با شمیران یعنی منطقه سردسیر می‌دانند؛ بنابراین روایات چنین استنباط می‌شود که شهمیرزاد دارای قدمت سه هزار ساله است که حتی قبل از مهاجرت آریایی‌ها به ایران منطقه ای آباد بوده و وجود جشمه سارهایی به نام ارشک و اشکش که از نام‌های دوران اشکانی است، قدمت شهمیرزاد و آبادی آن از دوران اشکانیان و حتی قبل از آن را تایید می‌کند. راه‌های ارتباطی شهر عبارتند از راه ۲۵ کیلومتری شهمیرزاد به سمنان (مرکز استان) راه ۱۷۰ کیلومتری به ساری و ۵۵ کیلومتری به دوآب در استان مازندران که نزدیکترین راه شهمیرزاد به استان مازندران به‌شمار می‌رود.

زمین‌شناسی
از نظر زمین‌شناسی، منطقه شهمیرزاد مربوط به دوران سوم و دارای سنگ‌های رسوبی و آهکی است و معادن کلسیت، گالن (سولفور سرب)، سولفات باریت، کمی کربنات سرب، دولومیت و کوارتزیت، سنگ گرانیت و سیلیس (شیشه) در آن یافت می‌شود.

کشاورزی و اقتصاد
اقتصاد شهر شهمیرزاد بر کشاورزی آن تکیه دارد. بطوری‌که شهمیرزاد از اصلی‌ترین تولیدکنندگان گردو در منطقه است و محصولات گردوی این شهر توان صادراتی بالایی دارد. از دیگر فراورده‌های منحصربه‌فرد شهمیرزاد میوه آلو است بطوری‌که از ۱۶۵ هکتار باغات آلوی شهرستان، ۱۳۵ هکتار آن در شهر شهمیرزاد قرار دارد. محصولات زراعی آن شامل گندم، جو، یونجه ٬شبدر، سیب زمینی ٬چغندر، حبوبات ٬سبزیجات و صیفی است. اما محصولات باغی و سردرختی آن از اهمیت و اعتبار بیشتری برخوردار است. مهمترین محصولات باغی و سردرختی شهمیرزاد گردو و آلو است. ضمن اینکه سیب ٬گلابی ٬آلبالو، به ٬بادام ٬آلوچه ٬گوجه سبز، قطره طلا و برغانی ٬غوره انگور سنجد، زردآلو، بیدمشک نیز از محصولات دیگر این سرزمین است.گردو مهمترین محصول منحصر بفردی است که جنبه صادراتی دارد و مهمترین منبع درآمد شهمیرزاد به‌شمار می‌رود. درختان گردو در این شهر که در گذشته به میخ طلا شهرت داشتند دارای شناسنامه و سند مالکیت جداگانه ای هستند.

 

بلیط اتوبوس    خرید بلیط اتوبوس   قیمت بلیط اتوبوس   رزرو بلیط اتوبوس

 

طولانی‌ ترین سرسره تونلی دنیا در لندن

طولانی‌ ترین سرسره تونلی دنیا در لندن

لندن با جاذبه‌های فراوان خود، مقصد محبوبی در میان گردشگران از سراسر دنیا است.

با این‌حال، جاذبه‌ی جدید این شهر، آدرنالین را به رگ‌های ماجراجویان پمپاژ می‌کند.دراز بکشید، دستان خود را در داخل بدن جمع کنید، سر را به طرف قفسه‌ی سینه بیاورید، زانوهای خود را اندکی خم کرده و برای از دست ندادن مناظر تماشایی اطراف، یک‌ لحظه هم پلک نزنید. جدیدترین جاذبه‌ی شهر لندن، طولانی‌ترین و بلندترین سرسره‌ی تونلی جهان است که به دور سازه‌ای به نام آرسلورمیتال اوربیت (ArcelorMittal Orbit) در پارک المپیک ملکه الیزابت قرار دارد. گردشگران به هنگام دیدار از لندن به بالای این سرسره‌ی مرتفع آمده و آدرنالین را به رگ‌های خود تزریق می‌کنند.

وقتی‌که خود را به بالای سازه‌ی آرسلورمیتال اوربیت برسانید، می‌توانید از بلندترین سکوی تماشای منطقه، مناظر حیرت‌انگیزی از لندن تا ۳۲ کیلومتر دورتر را ببینید. این سازه که برای شکست زاویه‌ی افق با آینه‌ احاطه شده، حسی خارق‌العاده را به هنگام ایستادن در ارتفاع ۸۰ متری از زمین به گردشگران می‌دهد. با این‌حال، آرسلورمیتال اوربیت از سکوی پایین هم سازه‌ای زیبا و چشم‌نواز به نظر می‌رسد.

پیتر تیودر (Peter Tudor)، مدیر خدمات گردشگری پارک المپیک ملکه الیزابت می‌گوید:

این سرسره یک تجربه‌ی خارق‌العاده و شگفت‌انگیز است. به نظرم هیجان آن چیزی فراتر از تصورات است. این یک سرسره‌ی عظیم است و با سرسره‌های معمولی که شما را به‌آرامی به سطح زمین می‌رسانند تفاوت دارد. سرسره‌ی آرسلورمیتال اوربیت محلی برای جویندگان هیجان و عاشقان هنر است.

در سکوی تماشا در ارتفاع پایین‌تر (ارتفاع ۷۶ متری از سطح زمین) به گردشگران یک محافظ آرنج به همراه یک کلاه ایمنی داده خواهد شد تا اطمینان حاصل شود که همه چیز امن است. وقتی‌که آماده‌ی سقوط شدید، یک کیسه برای قرار دادن پاها در داخل آن به شما داده می‌شود؛ خودتان را سفت نگه دارید و سعی کنید تا تمامی دستورات گفته‌ شده را به خاطر بسپارید. دستان خود را در داخل بدن نگه دارید، سر خود را به پایین خم کنید و دراز بکشید. وقتی‌که آماده شدید، از دست چپ برای هل دادن خود به طرف پایین استفاده کنید.

خوب است تا همه‌ی ماجراجویان بدانند که سرسره‌ی ۱۷۸ متری این سازه با یک شیب تقریباً تند آغاز می‌شود و بدون شک کمی شما را به دلهره می‌اندازد، اما وقتی‌که شروع به پایین رفتن می‌کنید، دیگر راه برگشتی وجود ندارد. وقتی‌که از بالا شاهد سقوط دیگران هستید، این ۴۰ ثانیه برای شما کمی طول می‌کشد، اما وقتی‌که خود درون سرسره قرار می‌گیرید، همه‌چیز در چشم به هم زدنی به پایان می‌رسد.

ورود به این تونل با لحظاتی از تاریکی و روشنی همراه بوده و فرد پیش از آنکه بتواند تصمیمی بگیرد، از یک‌ جهت به جهت دیگر برده می‌شود. در بخش‌های روشن‌تر تونل، پنل‌های شیشه‌ای قرار دارد و افراد می‌توانند با نگاه کردن به بالا، مناظری از لندن را تماشا کنند؛ هرچند تفکر در مورد تصویری که در کسری از ثانیه دیدید، دشوار است. در طول سقوط آزاد، ۱۲ پیچ در مقابل شما قرار دارد و افراد با سرعت ۲۴ کیلومتر بر ساعت به طرف پایین حرکت می‌کنند. این سرسره‌ی جدید در لندن می‌تواند موهای بدن شما را سیخ کند. ۵۰ متر پایانیِ مسیر کاملاً صاف است و سرعت شما به حداکثر ممکن می‌رسد. این بخش از مسیر ترغیبتان می‌کند تا باز هم تمایل داشته باشید این مسیر هیجان‌انگیز را تجربه کنید. وقتی‌که فرد به انتهای مسیر می‌رسد، همچنان در حال تجزیه و تحلیل این موضوع است که چگونه و با این سرعت به زمین رسید.

این همکاری منحصر به‌فرد میان دو تن از هنرمندان معاصر و پیشروی اروپایی (آنیش کاپور به عنوان خالق آرسلورمیتال اوربیت و هنرمند بلژیکی، کارستن هولر)، ترکیبی از جذابیت و دیوانگی به هنگام پیچ خوردن در میان این سازه است. این بنای قرمزرنگ خاص، در سال ۲۰۰۹ ساخته شد و با ۱۱۴.۵ متر ارتفاع، لقب بلندترین پیکره‌ی بریتانیا را به خود اختصاص داد. آرسلورمیتال اوربیت ۲۲ متر بلندتر از مجسمه‌ی آزادی و ۶ بار مرتفع‌تر از مجسمه‌ی «فرشته‌ی شمال» است.

پیتر تیودر می‌گوید:

با این‌حال، در همان اوایل کار ساخت آرسلورمیتال اوربیت، قرار نبود تا برجی سنتی و کاملا متقارن ساخته شود. این سازه از هر طرف که به آن نگاه کنید، متفاوت به نظر می‌رسد. به‌علاوه سرسره‌ی آن هم دارای این ویژگی است. اگر از پایین به سرسره نگاه کنید، می‌بینید که مسیر سرسره از یک طرف حرکت کرده و سپس به جهتی دیگری رفته و اصلا طبق انتظار شما قرینه نیست. چیزی کاملا خارق‌العاده!

پلکان مارپیچ این سازه ۳۵۰ متر طول و ۴۵۵ پله دارد و اگر تصمیم بگیرید تا برای ۱۲ دقیقه، به جای سر خوردن، با پای پیاده به زمین برسید، غرق در صداهای شنیدنی اطراف لندن خواهید شد. این سرسره‌ی پیچ در پیچ شامل ۳۰ بخش فولادی می‌شود که هر بخش تقریبا بین ۵ تا ۷ متر طول دارد. این سرسره برخلاف دیگر سازه‌ها، توسط یک تیم متخصص از صخره‌نوردانی سرهم شده است که ۹ هفته را در حالت معلق صرف نصب هر قطعه کرده‌اند.

سازه آرسلورمیتال اوربیت، سرسره تونلی لندن

با توسعه‌ی پارک المپیک ملکه الیزابت در چند سال آینده، گردشگران نه‌تنها برای حضور در این مرکز ورزشی مشهور ترغیب می‌شوند، بلکه از حضور در پارک‌ها و آبراه‌های زیبا در این اطراف هم لذت خواهند برد. تیودر در پایان با افتخار می‌گوید:

حالا ۶ سال از زمان برگزاری مسابقات المپیک لندن می‌گذرد و میراثی که به جای مانده، سرزنده و پرشور است؛ اما همچنان می‌توان مکان‌های جذاب بی‌شماری را در این پارک تجربه کرد.

حالا ماجراجویان می‌توانند به شرق لندن مراجعه کرده و این تفریح هیجان‌انگیز را تجربه کنند.

 

بلیط اتوبوس    خرید بلیط اتوبوس   قیمت بلیط اتوبوس   رزرو بلیط اتوبوس

 

عمارت رومر در فرانکفورت

عمارت رومر در فرانکفورت

بنای «رومر» که به شهرداری فرانکفورت تعلق دارد، یکی از مهم‌ترین ساختمان‌های تاریخی این شهر است.

این بنا هر ساله گردشگران بسیاری را از گوشه و کنار جهان به سوی خود می‌کشاند. شهرداری فرانکفورت در قرن پانزده میلادی بنا نهاده شد اما پس از آن به طور مرتب گسترش یافت، تا جایی که آخرین بخش‌های ساخته شده در آن مربوط به سال ۱۹۰۸ میلادی است. رومر یک ساختمان سه طبقه با ده هزار متر مربع مساحت می‌باشد که درون آن ۹ خانه در گرداگرد شش حیاط قرار گرفته‌اند. قدیمی‌ترین بخش ساختمان شهرداری که در مجاورت «رومربرگ» قرار دارد از سه ساختمان متفاوت با سقف‌های شیروانی پلکانی تشکیل شده‌ است که بین قرن‌های پانزده تا هجده میلادی به سبک معماری گوتیک ساخته شده‌اند.
ساختمانی که در وسط قرار گرفته است «زوم رومر» نام دارد که نام ساختمان شهرداری را هم از آن برداشته‌اند. زوم رومر به معنای «در محله‌ی رومی‌ها» است و به رومیانی اشاره دارد که مدت‌ها قبل از شکل‌گیری شهر فرانکورت، در این منطقه زندگی می‌کردند. ساختمانی که در سمت چپ قرار گرفته با نام «آلت لیمپورگ» و ساختمانی که در سمت راست قرار گرفته است با نام «لوونشتاین» شناخته می‌شوند. در آن زمان عرف بود که شورای شهر برای منظور‌های مختلف سیاسی و بازرگانی خدمات رسانی کند.

پل افسوس و برج ها
ساختمان شهرداری فرانکفورت چندین بار توسعه داده شد؛ در نتیجه‌ی آخرین تغیرات (که در اواخر قرن نوزده میلادی انجام گرفت) اضافه شدن یک پل بر روی خیابان بود. این پل رومانتیک که با سنگ‌های سرخ پوشیده شده بود به منظور اتصال یکی از جناح‌های ساختمان به سازه‌ی اصلی ایجاد شد. این پل را با نام «پل افسوس» یا «پل آه» می‌شناسند که به تقلید از پل معروفی با همین نام در «ونیز»، به این نام، نام‌گذاری شده است.

در اوایل قرن بیستم میلادی که بخش اداری این ساختمان طی یک برنامه‌ی توسعه ساخته شد، هم‌زمان یک جفت برج هم به مجموعه اضافه گردید. برجی که از همه بلندتر بود را «Langer Franz» به معنی «فرانز بلند» و برج کوتاه را «Kleiner Cohn» به معنی «کوهن کوچک» نام گذاشتند. در آن زمان «Langer Franz» بلندترین سازه‌ی شهر بود که ارتفاع آن به هفتاد متر می‌رسید. پس از آنکه برج‌ها طی جنگ به شدت آسیب دیدند، مجددا بازسازی‌هایی بر روی آنها انجام شد. اما سقف بلند Langer Franz تخریب شد و جایی که روزی یک سقف رومانتیک قرار داشت که با برج‌های کوچک، پرچم و تاج مخروطی تزیین شده بود، امروز یک سقف مسطح و صاف قرار دارد. البته طرح‌هایی برای بازسازی بخش تزیینی بالای برج ریخته شده است که در صورت اجرایی شدن آنها، Langer Franz دوباره بلندی و ظاهری قبلی خود را به دست خواهد آورد.

اتاق امپراطور (کایزرزای)
مانند تمام بخش‌های رومربرگ، رومر هم طی بمباران‌های سال ۱۹۴۴ توسط متفقین در جنگ جهانی دوم تخریب شد و پس از جنگ مجددا مورد بازسازی قرار گرفت. کایزرزای «Kaisersaal» یا «اتاق امپراطور» یک سالن طولانی و تاریخی بود که بسیاری از پادشاهان و امپراطور‌های «امپراطوری مقدس رومیان» در سرزمین آلمان در آن تاج‌گذاری کرده‌اند و پس از جنگ جهانی دوم به شکل ساده‌تری بازسازی شد. تصاویر پرتره‌ی پنجاه و دو پادشاه و امپراطور آلمانی، از «فردریش بارباروزا» در سال ۱۱۵۲ تا «فرانز دوم» که در سال ۱۸۰۶ از سلطنت کناره‌گیری کرد، در این سالن قرار دارد.

 

بلیط اتوبوس    خرید بلیط اتوبوس   قیمت بلیط اتوبوس   رزرو بلیط اتوبوس

 

غار ماهندرا در پخارا نپال

غار ماهندرا در پخارا نپال

اولین بار، گروهی از چوپان‌های شهر پخارا در سال 1950 میلادی با غار ماهندرا رو به رو شدند.

اگر می‌خواهید علاوه بر آبشارها و مناظر سرسبز شهر پخارا، از جاذبه‌های زیرزمینی آن نیز سر دربیاورید، بازدید از غار ماهندرا را فراموش نکنید که فقط ۱۰ دقیقه تا شهر فاصله دارد.
زیبایی‌های شهر پخارا در نپال، به چشم انداز رویایی رشته کوه‌ها از بالای تپه‌ سارانگکوت، دریاچه‌ ها و جنگل‌های سرسبز آن محدود نمی‌شود؛ بلکه 10 غار اسرار آمیز هم در این شهر وجود دارند که سالانه گردشگران زیادی را به سمت خود جذب می‌کنند؛ البته به دلیل رانش زمین و مسدود شدن یکی از این غارها، شما فقط می‌توانید از 9 تای آن بازدید کنید. در این مقاله با یکی از غارهای پرطرفدار آن، یعنی غار «ماهِندرا» (Mahendra Cave) بیشتر آشنا می‌شوید.

گروه اکتشافی انگلیس در سال 1976 میلادی به طور کامل این غار را مورد بررسی قرار داد و لیستی از خفاش‌ها و جانوران بی‌مهره‌ای که داخل غار زندگی می‌کردند را به ثبت رساند. این غار، 275 متر طول دارد و عرض ورودی آن، 16 متر است. با توجه به ارتفاع مناسب راه ورودی، برای عبور از آن مشکلی برایتان ایجاد نخواهد شد. همچنین، برای پیدا کردن راه و دیدن سنگ‌های استالاگمیت و استالاکتیت آن از نزدیک، چراغ‌های متعددی را در راهروهای تاریک غار نصب کرده‌اند. البته بهتر است شما به این امکانات اکتفا نکنید و با خودتان یک چراغ‌قوه به همراه داشته باشید تا در صورت قطع و وصل شدن چراغ‌ها، آمادگی لازم را داشته باشید. همچنین از دیوارها و سنگ‌های این غار، مرتب آب چکه می‌کند که زیر انعکاس نور، عجیب و غریب و کمی هم ترسناک به نظر می‌رسند.
غار ماهندرا در نزدیکی رودخانه‌ی «سِتی» (Seti River) و منطقه‌ی «کاسکی» (Kaski) واقع شده که محل سرسبز و زیبایی است و تا مرکز شهر پخارا، 6 کیلومتر فاصله دارد. راه‌های گوناگونی برای رفتن به این غار بزرگ آهکی وجود دارد؛ از دوچرخه و موتور گرفته تا اتوبوس و تاکسی. از فرودگاه پخارا تا غار ماهندرا حدوداً نیم ساعت با تاکسی، و یک ساعت با اتوبوس راه است. همچنین می‌توانید از خط مینی بوس آن نیز استفاده کنید که به طور مرتب از «باگار» (Bagar) به سمت غار حرکت می‌کند. هزینه‌ی ورودی این غار برای محلی‎ها حدود 17 هزار تومان و برای گردشگران دو برابر این قیمت است. همچنین بازدیدکنندگان می‌توانند با پرداخت هزینه‌ی اضافی، یک راهنمای مسیر برای خود انتخاب کنند. برای بازدید از غار ماهندرا، در زمستان‌ها از ساعت 7 صبح تا 5 بعد از ظهر، و در فصل تابستان از 6 و نیم صبح تا 6 عصر مهلت دارید تا خودتان را به آنجا برسانید.

ظاهراً این غار، نامش را از پادشاه «ماهندرا بیر بیکرام شاه دِو» (Mahendra Bir Bikram Shah Dev) گرفته است. همچنین، از مجسمه‌ی لرد شیوا که از خدایان هندو است نیز داخل این غار نگهداری می‌شود که می‌توانید از آن دیدن کنید. حدود 100 متر از غار ماهندرا، به راحتی قابل دسترس است و در زمان خودش، به جاهای مختلفی راه داشته، اما در حال حاضر امکان عبور از 100 متر دیگر آن به دلیل ارتفاع بسیار پایین و ریزش سنگ‌ها و بسته شدن راه در بعضی راهروها، وجود ندارد. روی دیوارهای غار، نقش‌های عجیب و غریبی دیده می‌شود که احتمالاً خدایان هندویی هستند که مردم تصویرشان را روی سنگ ثبت کرده‌اند. البته یادتان باشد که سنگ‌های این جاذبه‌ی گردشگری برای دیدن است، نه برای کندن یا حک کردن اسمتان روی آن‌ها! علاوه بر آن، در نزدیکی این ناحیه، یک غار دیگر به نام «غار خفاش‌ها» (Bat's Cave) نیز قرار گرفته است که از غار ماهندرا تا آنجا، فقط 10 دقیقه پیاده روی دارد و می‌توانید از هر دوی آن‌ها در یک روز دیدن کنید.

 

بلیط اتوبوس    خرید بلیط اتوبوس   قیمت بلیط اتوبوس   رزرو بلیط اتوبوس

 

ورزشگاه آنفیلد لیورپول

ورزشگاه آنفیلد لیورپول

ورزشگاه چهار ستاره آنفیلد ورزشگاه خانگی تیم لیورپول است. ظرفیت کنونی این ورزشگاه ۵۴٫۰۷۴ نفر می‌باشد.

این ورزشگاه در سال ۱۸۸۴ تأسیس شد که به مدت ۸ سال اورتون بازی‌های خانگی خود را در این ورزشگاه انجام می‌داد که پس از بنیان‌گذاری باشگاه لیورپول توسط جان هولدینگ در سال ۱۸۹۲، به عنوان ورزشگاه خانگی این تیم انتخاب شد. استادیوم به خاطر جایگاه معروف کوپ در ناحیه جنوب غربی زمین در انگلستان و اروپا معروف است. هواداران پرشور و دو آتشه لیورپول در این قسمت از زمین مستقر می‌شوند که با سرو صداهای فراوان و سرودهای مهیجی که می‌خوانند باعث ترس و اضطراب در روحیه حریفان لیورپول می‌شوند، در واقع هواداران جایگاه کوپ مظهر تعصب تیم به حساب می‌آیند که در سخت‌ترین و بحرانی‌ترین شرایط، تیم محبوب خود را تنها نمی‌گذارند. آن‌ها همواره با سرود معروف خود تو هیچ‌گاه تنها گام برنخواهی داشت به تیم در هنگام مسابقه روحیه می‌دهند.

آنفیلد دارای دو دروازه ورودی است که این دروازه‌ها به احترام دو مربی بزرگ باشگاه، بیل شنکلی و دیگری باب پیزلی نام‌گذاری شده‌اند. بر روی سر در دروازه شنکلی جمله معروف هرگز تنها گام برنخواهی داشت آورده شده که در مدخل ورودی این دروازه در کنار فروشگاه باشگاه در محوطه بیرونی ورزشگاه، مجسمهٔ از بیل شنکلی وجود دارد و همچنین در تونلی که بازیکنان از رختکن به سوی میدان می‌روند، لوحی یادبود از شنکلی است که این جملات بر روی آن حک شده‌است: «این آنفیلد است یادآور جوانانی که برای ما بازی می‌کردند و نیز یادآور موقعیتی است که آن‌ها برای ما فراهم ساختند».

یکی از معروفترین بخش‌های آنفیلد، The Boot Room  به‌شمار می‌آید به این دلیل که مربیان معروفی از جمله بیل شنکلی، باب پیزلی، جو فاگان و کنی دالگلیش در این اتاق مدت‌ها به صرف چای و بحث راجع به تیم، نقشه کشیدن برای شکست رقبا و همچنین برنامه‌ریزی برای تیم می‌پرداختند. ضمناً لوح یادبودی برای زنده نگه داشتن خاطره کشته شدگان سانحه هیلزبورو در این مکان وجود دارد که هواداران تیم و رقیب با گذاشتن گل، یاد کشته‌شدگان آن واقعه را زنده نگه می‌دارند. در فاجعه هیلزبوروو ۹۶ نفر از هواداران لیورپول به علت ازدحام بیش از حد جمعیت کشته شدند.

یادبودها
آنفیلد دارای دو دروازه ورودی است که این دروازه‌ها به احترام دو مربی بزرگ باشگاه، باب پیزلی و دیگری بیل شنکلی نامگذاری شده‌است. باب پیزلی موفق شد لیورپول را به سه قهرمانی در جام باشگاه‌های اروپا و ۶ قهرمانی در لیگ برتر انگلستان در دو دهه ۷۰ و ۸۰ برساند و بیل شنکلی که در دهه ۵۰ به یکباره تیم را از بحران خارج نمود و به اوج موفقیت در دهه ۶۰ رساند. به روی سر در دروازه شنکلی جمله معروف هرگز تنها نخواهی رفت آورده شده که در مدخل ورودی این دروازه، بیرون ازفروشگاه باشگاه مجسمه‌ای از بیل شنکلی وجود دارد و همچنین در تونلی که بازیکنان به سوی میدان می‌روند، لوحی یادبود از بیل شنکلی است که این جملات به روی آن حک شده‌است: «این آنفیلد است یادآور جوانانی که برای ما بازی می‌کردند و نیز یادآور موقعیتی است که آن‌ها برای ما فراهم ساختند».

یکی از معروفترین قسمت‌های آنفیلد، The Boot Room به‌شمار می‌آید به این خاطر که مربیان معروفی از جمله بیل شنکلی، باب پیزلی، فاگان و کنی داگلیش در این اتاق مدت‌ها به صرف چای و بحث راجع به تیم، نقشه کشیدن برای شکست رقبا و همچنین برنامه‌ریزی برای تیم می‌پرداختند. ضمنا لوح یادبودی برای زنده نگه داشتن خاطره کشته شدگان فاجعهٔ هیلزبورو در این مکان وجود دارد که هواداران تیم و رقیب با گذاشتن گل، خاطرات آن واقعه تلخ را یادآوری می‌کنند. در فاجعه هیلزبوروو ۹۶ نفر از هواداران لیورپول به علت ازدحام بیش از حد جمعیت کشته شدند.

جایگاه معروف کاپ
این جایگاه در جنوب غربی ورزشگاه قرار دارد وجایگاه پر شورترین هواداران در سراسر دنیاست. نام کوپ از کوه‌های Spion  kop واقع در آفریقای جنوبی گرفته شده‌است که ارتش انگلستان در آنجا تلفات سنگینی را در جنگ بوئر دوم داد به همین خاطر بسیاری از تیم‌های انگلیسی جایگاهی به نام کوپ در ورزشگاه‌های خود به یاد کشته شدگان آن جنگ به وجود آردند مانند بلکپول، شفیلد یونایتد، ولور همپتون و چند تیم دیگر که از بین آن‌ها جایگاه کوپ در ورزشگاه آنفیلد مشهورتر است. این جایگاه در سال ۱۹۰۶ ساخته شد. هواداران جایگاه کوپ حامیان اصلی باشگاه به حساب می‌آیند که نقش بسزایی در پیروزی‌های تیم به عهده دارند و نیز همواره به عنوان طرفداران باوفا ی باشگاه تلقی می‌شوند. این جایگاه در ابتدا می‌توانست در برگیرنده ۳۰۰۰۰ نفر شود اما برای امنیت تماشاگران گنجایش این جایگاه در سال ۱۹۷۵، ۲۲۰۰۰ نفر شد که در سال ۱۹۸۹ پس از رخ دادن فاجعه هیلزبورو تا حدی برای امنیت ورزشگاه، ظرفیت این جایگاه باز هم کاهش پیدا کرد. در سال ۱۹۹۴ جایگاه کوپ بازسازی شد و اکنون ظرفیت رایج آن ۱۲۴۰۹ نفر می‌باشد. هواداران کوپ شعارهای مهیجی را در هنگام بازی زمزمه می‌کنند زمانی که لیورپول به طرف آن‌ها بازی می‌کنند، هواداران با سر دادن یک شعار قدیمی و محلی (توپ را بچسبان به گل) تیم را برای گلزنی تشویق می‌کنند.

جایگاه اصلی و زمینی برای گرم کردن بازیکنان ذخیره
این جایگاه در سال ۱۹۷۳ بازسازی شد و کمترین تغییر را تا به امروز داشته که گنجایش آن به ۱۲۲۷۷ نفر می‌رسد. در این قسمت بازیکنان ذخیره دو تیم نزدیک زمین مسابقه مستقر می‌شوند که زمینی کوچک نیز برای گرم کردن بازیکنان ذخیره وجود دارد.

جایگاه صد سالگی
این جایگاه در سال ۱۹۶۳ ساخته شد که قبلاً به نام جایگاه جاده کملین معروف بود و گنجایش ۶۶۰۰ نفر را داشت. در دهه ۷۰ نقشه باشگاه این بود که تمام خانه‌های اطراف جاده کملیش را بخرد و با ویران کردن آن‌ها این جایگاه را گسترش دهد. در سال ۱۹۸۱ باشگاه تقریباً تمام خانه‌ها در این جاده را خرید اما نقشه گسترش جایگاه دقیقاً یک دهه به تأخیر افتاد زیرا آغای جان و خانم نورا میسون حاضر به فروش خانه خود نبودند تا اینکه سرانجام در سال ۱۹۹۰ خانه خود را ترک گفتند و کار توسعه جایگاه شروع شد که اکنون گنجایش این جایگاه به ۱۱۷۶۲ نفر رسیده است. در این جایگاه، مسئولان باشگاه و افراد برجسته فوتبال و نیز کارگردان تلویزیونی مستقر می‌شوند. جایگاه جدید در جشن صد سالگی باشگاه در سال ۱۹۹۲ افتتاح شد که به همین خاطر به آن جایگاه صد سالگی(Centenary) می‌گویند.

جایگاه خیابان آنفیلد
این جایگاه در سال ۱۹۹۸ بازسازی شد که گنجایش ۹۰۷۴ نفر را دارد و شامل قسمت هواداران خارجی می‌شود که در طبقه پایین قرار می‌گیرند و تنها ۲۰۰۰ صندلی برای آن‌ها در نظر گرفته شده‌است. از این جایگاه، هواداران خانگی نیز سهم می‌برند و تعدادی از هواداران نیز در بالای قسمت مهمان جای می‌گیرند.

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس      قیمت بلیط اتوبوس      رزرو بلیط اتوبوس

 

ورزشگاه نیوکمپ بارسلون

ورزشگاه نیوکمپ بارسلون

این ورزشگاه و تیم ورزشی بسیار مشهور و مطرحش را می توان به عنوان قلب تپنده و مرکز اصلی شور و هیجان شهر بارسلونا دانست.

شما فوتبالی هستید؟ البته در این زمینه فرقی نمی کند که باشید یا نه زیرا هر کسی در زندگیش برای چند بار هم که شده نام ورزشگاه نیوکمپ و باشگاه بارسلونا را شنیده است! اگر دوست دارید بدانید که مسی و پیکه در زمین چه ورزشگاهی معمولا به زمین می روند پس، در ادامه با ما در بوکینگ پرشیا همراه باشید تا به اتفاق یکدیگر ورزشگاه نیوکمپ در شهر بارسلون اسپانیا را مورد بررسی قرار دهیم.

ورزشگاه نیوکمپ یا ورزشگاه کورت قدیم، ورزشگاهی در شهر بارسلون است که با گنجایش ۱۲۰ هزار صندلی به اندازه ای که باید و شاید نظر مسئولان یوفا را از لحاظ استانداردها جذب نمی کرد. با این که این ورزشگاه در تاریخ ۲۴ سپتامبر سال ۱۹۵۷ میلادی ساخته شد اما بیش از ۳سال برای ساخت آن وقت گذاشته شده بود.

در افتتاحیه ی این ورزشگاه با خواندن یکی از سرودهای معروف، بازی بین دو تیم بارسلونا و لژیا ورشو که قهرمان لیگ کشور لهستان بود آغاز شد. در این بازی که به عنوان بازی افتتاحیه ی این ورزشگاه تدارک دیده شده بود، بارسلونایی ها که از این به بعد به رسم هواداران اصیل این تیم آن ها را کاتالان ها نام خواهیم برد، ۴ بر ۲ این تیم را بردند.

ورزشگاه نیوکمپ (Camp Nou) را خیلی ها جدای از این که ورزشگاه این تیم قَدَر قدرت اسپانیایی بدانند آن را خانه‌ ی امن این تیم فوتبالی می دانند. البته باید بگوییم که خانه ی کاتالان های آبی و اناری پوش، در حال حاضر بزرگ‌ ترین استادیوم در کل قاره ی اروپا نیز به حساب می ‌آید!

به عقب ترها که برگردیم، ورزشگاه نیوکمپ در طول برگزاری جام جهانی ۱۹۸۲ میلادی در این استادیوم به شهرت و جایگاه بسیار بالایی رسید. همانطور که بالاتر نیز گفتیم این ورزشگاه در ابتدا و زمانی که میزبان ۱۲۰ هزار تماشاگر بود، به خاطر استانداردهای اتحادیه ی فوتبال اروپا که آن را یوفا می نامند، تعداد صندلی‌ های خود را به حدود ۹۹ هزارعدد کاهش داد. استادیوم نیوکمپ ۴۸ متر ارتفاع ، ۲۵۰ متر طول و ۲۲۰ متر پهنا دارد و به طور کلی دارای زیربنایی به مساحت ۵۵ هزار متر مربع است. نکته ی جالبی که درباره ی ورزشگاه نیوکمپ و شیوه ی ساخت آن وجود دارد این است که شما می‌ توانید ظرف ۵ دقیقه در هر کجا که نشسته باشید از ورزشگاه خارج شوید. درباره ی گنجایش ورزشگاه نیو کمپ باید این را بدانید که در مقطع زمانی، مسئولین باشگاه قصد داشتند تا ظرفیت استادیوم را به ۱۱۵ هزار نفر افزایش بدهند اما به هر حال در حال حاضر وقفه‌ ای در اجرای این تصمیم ایجاد شده است.

در تاریخ ۲۳ نوامبر سال ۲۰۰۷ باشگاه بارسلونا خبر از توسعه ی مجدد ورزشگاه نیوکمپ را دادند که بر اساس اطلاعات آن، نورمن فاستر که یکی از معماران بسیار مشهور اروپایی است، مسئولیت بازسازی باشگاه را بر عهده گرفت. هدف از ساخت و ساز جدید این بود تا ظاهری متمایز با توجه به شخصیت این باشگاه و البته یک سری بهبودها را نیز ایجاد کنند. قرار شد تا در این طرح های توسعه ی این باشگاه؛ یک منطقه ی جدید برای مهمانان ویژه، تجهیزات جدید برای خبرنگاران مستقر در ورزشگاه و امکاناتی برای افراد معلول تنها بخشی از اقداماتی باشد که صورت بگیرد. اما از همه ی این خصوصیات مهم‌ تر این بود که قرار شد تا استادیوم به ظرفیت قبلی خود باز گردد و ۱۱۵ هزار نفر در امکانات کامل قادر باشند تا مسابقات را تماشا کنند.

فضای جانبی ورزشگاه نیوکمپ
در نزدیکی ورزشگاه نیوکمپ ۱ ورزشگاه کوچک وجود دارد که در سال ۱۹۸۲ میلادی ساخته شد و به عنوان ورزشگاه خانگی تیم ذخیره ی بارسلونا مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین در این منطقه ۱ سالن اختصاصی برای ورزش ‌هایی همچون بسکتبال، هندبال، فوتسال و هاکی نیز وجود دارد. ورزشگاه نیوکمپ همچنین موزه ی معروف بارسلونا را در خود جای داده است. به علاوه ۱ کلیسای کوچک کاتولیک نیز در خود دارد در که بازیکنان می توانند در روز بازی، در آن به عبادت و راز و نیاز بپردازند. اگر به بارسلونا سفر کردید از یاد نبرید که از ورزشگاه می ‌توان بازدید کنید. تور ورزشگاه به نام تجربه ی نیوکمپ برای هر کسی موجود است. این تور از موزه ی باشگاه شروع می ‌شود و تا بقیه ی قسمت ‌های ورزشگاه ادامه پیدا می کند. کنار کمپ نو یا همان ورزشگاه نیو کمپ، مجموعه ی پالائو بلوگرانا قرار گرفته است. این ورزشگاه مجموعه ای است که محل انجام بازی های داخل سالن است و در مجاورت آن آیس رینک نیز قرار گرفته است که محل انجام بازی های هاکی روی یخ و پاتیناژ است.

پشت ورزشگاه نیز محل قرار داشتن مینی استادی است. مینی استادی نیز ورزشگاهی است که تیم بارسلونا آتلتیک بازی ‌های خود را در آنجا برگزار می ‌کند.

ویژگی های جدید ورزشگاه نیوکمپ
تمام صندلی ‌های استادیوم زیر پوشش سقف به مساحت ۴۷ هزار متر مربع قرار خواهد گرفت و دیگر هواداران و بازیکنان نگران وضعیت آب و هوا نخواهند بود.
شیب تمامی صندلی ‌های ورزشگاه به سمت زمین بیشتر خواهد شد تا تماشاگران نمای بهتری را از زمین بازی می توانند تا داشته باشند.
قرار گرفتن یک مانیتور پشت تمامی صندلی‌ های استادیوم موجبات راحتی تماشاگران را به وجود آورده است.
قرار گرفتن مانیتوری بزرگ با آخرین فناوری دیجیتال و وضوح بالا با سیستم LED در بالای استادیوم نیز از ویژگی های این استادیوم است.
بهبود دسترسی به طبقه ی دوم و سوم ورزشگاه دسترسی تماشاگران را بیشتر کرده است.
هم سطح کردن طبقه ی سوم برای اضافه شدن سقف و اضافه شدن امکانات رفاهی در همین طبقه نیز در همین راستا بوده است.

در طی فعل و انفعالات ورزشگاه، افزایش تعداد صندلی ‌های تماشاگران به ۱۰۵ هزار صندلی قدمی مثبت برای تماشاگران محسوب می شد.
طرح ارگونومیک برای ایجاد فاصله مناسب میان صندلی ‌ها و راحتی تماشاگران طرح و رسمی تازه برای تماشاگران بازی ها بود.
مسیر ویژه برای معلولین نیز در تغییرات جدید به ورزشگاه اضافه شد.
فضای بیشتر راهروها برای رفت ‌و آمد راحت ‌تر هواداران و بهبود وضعیت راه ‌پله‌ های موجود و توسعه ی آنها در نیوکمپ از جمله ی تغییرات این ورزشگاه بود.
از جمله ی دیگر تغییرات صورت گرفته در این باشگاه عبارتند از:
افزایش و بهبود باجه‌ های بلیط فروشی

صرفه ‌جویی در انرژی و پایداری زیست ‌محیطی برای به دست آوردن گواهینامه‌ های کیفیت و استاندارد
افزایش امنیت تماشاگران و به حداقل رساندن اختلال ممکن ناشی از روبرو شدن هواداران دو تیم با در نظر گرفتن ورودی‌ های جداگانه و معابر داخل ورزشگاه
افزایش و بهبود مناطق پذیرایی و میهمان پذیری
ساخت یک پارکینگ زیر زمینی و ایجاد کردن یک منطقه ی بسیار بزرگ در بیرون از ورزشگاه برای راحتی تماشاگران.
با ایجاد سقف الکترونیکی جدید که با استفاده از تکنولوژی ‌های پیشرفته ساخته شد، آب باران جمع ‌آوری خواهد شد و برای آبیاری زمین چمن استادیوم از آن استفاده خواهد شد. این سقف همچنین با استفاده از نور خورشید، چراغ‌ه ای استادیوم را نیز روشن خواهد کرد.
سقف شامل آخرین تکنولوژی ‌ها برای اسکوربرد، روشنایی زمین، بلندگوها و همچنین دسترسی به اینترنت بی سیم خواهد بود.
امکانات و خدمات بهبود یافته برای تماشاگرانی که اختلالات شنوایی و بینایی دارند نیز از جمله خدمات جدبد ورزشگاه نیوکمپ بود.
سقف جدید موجب کاهش سر و صدای تماشاگران در محله خواهد شد.
استادیوم جدید به این دلایل هوشمند است:

دانستنی هایی درباره ی ورزشگاه نیوکمپ
موسس باشگاه خوان گمپر سوئیسی است.
رنگ ‌های قرمز و آبی پیراهن بارسلونایی ها به احترام باشگاه بازل سوئیس است که موسس باشگاه در آن به عنوان کاپیتان بازی می ‌کرد.
باشگاه طرفداران بارسلونا با بیش از ۱۷۰ هزار عضو یکی از بزرگ ‌ترین‌ باشگاه های طرفداری در جهان به شمار می ‌آید.
برای دریافت کارت بلند مدت هواداری و عضویت در نیوکمپ، باید عضو باشگاه بود و در ۱ لیست انتظار هم نیز ثبت ‌نام کرد. اف. اث بارسلونا بیش از ۱۷۰ هزار عضو در خود دارد که ۹۵۰۰ نفر از آن ها از اکتبر سال ۲۰۱۰ در این لیست قرار گرفته ‌اند. از آن جایی که هر سال ۲۲۵ جا خالی می شود، به این ترتیب زمان تخمینی انتظار عضویت در این باشگاه بالغ بر ۴۲ سال انتظار می ‌شود.

در ۱۷ نوامبر سال ۱۹۸۲ پاپ ژان پل دوم از نیوکمپ دیدن کرد و همراه با ۱۲۰ هزار نفر به اجرای مراسم دعا پرداخت. از همان زمان به بعد پاپ نیز عضوی از باشگاه بارسلونا به حساب آمد.
در بازسازی اینورزشگاه تصمیم گرفته شد که نمای خارجی ورزشگاه مانند استادیوم آلیانتس آرنا (Allianz Arena) در مونیخ با توجه به موقعیت زمانی و تاریخی روشن و نورافشانی شود.
تا به حال نام ورزشگاه لا ماسیا به گوشتان خورده است؟ باید خدمتتان عرض کنیم که لامسایا در واقع خانه ی دهقانی از قرن ۱۸ میلادی، دقیقا در کنار ورزشگاه قرار دارد و از سال ۱۹۷۹ تا ۲۰۱۱ به عنوان آکادمی جوانان بارسلونا از آن استفاده می‌ شده است.
باید این را بدانید که ورود هواداران افراطی بارسلونا معروف به Boixos Nois، از سال ۲۰۰۳ به بعد لغو شد و این افراد تحت هیچ عنوانی اجازه ی ورود به ورزشگاه نیوکمپ را ندارند.

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس      قیمت بلیط اتوبوس      رزرو بلیط اتوبوس

 

ورزشگاه یوونتوس آرنا تورین

ورزشگاه یوونتوس آرنا تورین

یوونتوس اولین تیم در ایتالیا است که ورزشگاه اختصاصی دارد.

باشگاه فوتبال یوونتوس از ژانویه ۲۰۰۱ مقر خود را به ساختمانی در خیابان گالیلو فراریس ۳۲ در تورینو تغییر داد. ساختمانی چهار طبقه که محل رسمی باشگاه یوونتوس به شمار می رود. محل و اتاق های ساختمان به بخش های مختلفی تقسیم می شود، بخش های همچون: اداره کننده گان، تجاری، ارتباطات، مدیریت، برنامه ریزی، کنترل و برنامه های ویژه و استثنایی، پس اندازهای بشری، محیط ها ورزشی. البته محل های برای مهمانان بیانکونری، مدرسه فوتبال یوونتوس، دفاتر تبلیغاتی و محل فروش بلیت مسابقات نیز در این ساختمان قرار دارند که ورودی انان متفاوت است. هواداران برای خرید بلیت به سایت رسمی یوونتوس مراجعه می کنند و یا از سایر طرق بلیت مورد نظر را تهیه می کنند.

در تاریخ حیات یوونتوس این باشگاه مقر و محل مختلفی داشته است، اولین محل استقرار باشگاه در خیابان مونته وکیو در سال ۱۸۹۸ بود. در سال ۱۸۹۹ به ساختمانی در خیابان پیاتزی ۴ منتقل می شود. طی سال های ۱۹۰۰ الی ۱۹۰۲ به خیابان گاتزومترو ۱۴ نقل مکان می کند. خیابان پاسترنیو در سال های ۱۹۰۴ – ۱۹۰۳ محل بعدی باشگاه یوونتوس به حساب می اید. خیابان دوناتی ۱ نیز برای یک فصل میزبان یوونتوس ها بوده و طی سالهای ۱۹۲۱ – ۱۹۱۹ نیز ساختمانی در خیابان کارلو البرتو ۴۳ به عنوان مقرر بانوی پیر به شمار می رفته است. این تیم برای یک فصل نیز راهی خیابان بوترو ۱۶ می شود و پس از ان شورای مدیریت باشگاه به دنبال محلی است تا باشگاه برای مدت زیادی در ان مستقر شود، سرانجام زمین ورزشی در خیابان مارسیلیا طی سال های ۱۹۲۳ الی ۱۹۳۳ محلی برای استقرار باشگاه و بازی های تیم محسوب می شده است.

پس از حضور ده ساله بار دیگر محل باشگاه تغییر می کند و از سال ۱۹۳۴ الی ۱۹۴۳ بار دیگر باشگاه به خیابانی دیگر به نام بوجینو ۱۲ منتقل می شود. خیابان نووامبر ۱۵۱ نیز به مدت چهار سال طی سال های ۴۴ الی ۴۷ میزبانی بیانکونری ها را به عهده می گیرد ( محل فعلی روزنامه ها )، پس از تغییرات فراوان یوونتوس از سال ۱۹۴۸ تا به امسال چهار خانه دیگر نیز تغییر می دهد تا به خیابان فراریس کنونی می رسد. ساختمان سن کارلو ۲۰۶ محل استقرار بانوی پیر طی سال های ۴۸ الی ۶۴ بود، سال ۶۵ یوونتوس به گالری سن فدریکو ۵۴ نقل مکان می کند و برای ده سال در این محل می ماند. ساختمانی کریمه ا نیز محل بعدی باشگاه یوونتوس است و سرانجام در سال ۲۰۰۱ وارد خیابان گالیلو فراریس می شود و تا امروز در این محل مستقر است.

مرکز تمرینی وینوو

زمین تمرینی وینوو در خیابان استوپینیجی ۱۸۲ تورینو قرار دارد. زمینی با ۱۴۰۰۰۰ سطح متر مربع که پذیرای تیم بزرگسالان و جوانان یوونتوس است. این محل شامل ۹ زمین فوتبال است، دو زمین که با چمن پوشیده شده است. یک سالن سرپوشیده همراه با وسایل تمرینی، محل برای فیزیوتراپی، یک استخر و ساختمان های دیگر برای مربیان و سایر موارد. در ساختمان دوم وینوو، شبکه مدیا و اسپانسرهای باشگاه مستقر هستند، جلسات، مجلات ورسانه ها، فعالیت های تجاری، شبکه یوونتوس و محلی برای کنفرانس های مطبوعاتی و خبری قرار دارند.

ورزشگاه دل آلپی تورین

استادیوم دل الپی از سالیانی میزبان مسابقات یوونتوس بود که رقابت های جام جهانی ۱۹۹۰ برگزار شد، از سال ۱۹۹۰ الی فصل ۲۰۰۶ – ۲۰۰۵ دل الپی، ورزشگاه یوونتوس به شمار می رفت و بانوی پیر رقابت های خود را در این ورزشگاه انجام می داد.. در ۱۵ جولای ۲۰۰۳ مدیران بیانکونری با شهرداری شهر تورینو قراردادی به ارزش ۲۵ میلیون یورو امضا کردند و مالکیت دل الپی را برای ۹۹ سال از ان خود کردند.

استادیوم دل الپی از پایان سال ۱۹۹۰ شاهد پیروزی ها و افتخارات کثیری بود، جام ها و مقام ها یکی پس از دیگری از ان یوونتوس می شود و سیاه و سفید پوشان یووه جشن قهرمانی و پیروزی خود را در این ورزشگاه دوست داشتنی برگزار می کردند. این ورزشگاه جزیی از حیات باشگاه به شمار می رود و روزهای درخشان و بزرگی را به یاد دارد، روزهایی که بانوی پیر مطرح ترین تیم سرزمین چکمه ای در ان می درخشید. دل الپی در خود ۷ اسکودتو، یک جام یوفا، یک کوپا ایتالیا، یک قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، یک جام بین قاره ای، ۴ سوپر کوپا ایتالیا و یک سوپر کوپا اروپا را می بیند، فتوحات و قهرمانی های یوونتوس در این زمین به واقع ارزشمند و قابل توجه است.

این ورزشگاه در جاده کوموناله التسانو تورینو واقع شده و دارای جایگاه ۶۹۰۴۱ نفری است که طی طرح مسولین یوونتوس از فصل ۲۰۱۱ بار دیگر میزبان رقابت های بیانکونری ها خواهد بود. دل الپی قدیمی به دلیل واقع شدن در کوهپایه های شهر تورینو؛ همواره مه الود بود و تماشاگران و بازیکنان با مشکلات زیادی برای حضور در زمین مواجه بودند، دلیل اصلی نام گذاری این ورزشگاه نیز واقع بودن ان در کوهپایه های الپ بوده است و گفته می شود یک استاد جامعه شناس به دلیل اینکه با نشستن بر روی سکوهای بالایی ورزشگاه، کوه های الپ دیده می شود نام دل الپی را برای استادیوم در نظر می گیرد و صاحب جایزه ۲۵ هزار پوندی ان زمان می شود. همچنین قرار داشتن پیست دوومیدانی و دور بودن جایگاه تماشاگران از زمین مسابقه از دیگر مشکلات مهم این ورزشگاه به شمار می رفت که موجب می شد هواداران اندکی راهی ورزشگاه شوند و بازی های یوونتوس را از نزدیک مشاهده نمایند. با توجه به مشکلات فوق سران بیانکونری تصمیم به بازسازی دل الپی گرفتند و هم اکنون در تلاشند تا دل الپی جدید را با تجهیزات و امکانان مدرن و مجهز اماده نمایند.

تاسیس امکانات رفاهی و برنامه های ویژه در طول هفته یکی از برنامه های مدیران باشگاه به حساب می اید تا به این طریق هواداران یوونتوس طی روزهای هفته نیز بتوانند از امکانات باشگاه بهره ببرند. با توجه به پایین امدن ظرفیت ورزشگاه به نظر می رسد مسولین باشگاه در نظر دارند با تسحیلات رفاهی و تاسیس موزه، فروشگاه و … سود قابل توجهی را از ان خود نمایند. گفتنی است هزینه پروژه ساخت دل الپی جدید ۱۵۰ میلیون یورو در نظر گرفته شده است.

ورزشگاه المپیکو تورین

استادیوم المپیکوی فعلی همان ورزشگاه کوموناله سابق است، ورزشگاهی که با توافق شهرداری شهر تورینو در اختیار دو تیم شهر شمالی ایتالیا، یوونتوس و تورینو قرار گرفته است. این ورزشگاه برای بازی های زمستانی ۲۰۰۶ تورینو بازسازی شد و شاهد مراسم افتتاحیه و اختتامیه المپیک زمستانی ۲۰۰۶ بود. از فصل ۲۰۰۶ – ۲۰۰۷ دو تیم یوونتوس و تورینو دیدارهای خود را در این وزشگاه ۲۵۴۴۲ نفری برگزار و از تیم های حریف میزبانی می کنند. ورزشگاه کوموناله سابق طی دهه ۳۰ میزبانی بازی های یوونتوس را اغاز کرد و برای نخستین بار در ۲۹ ژوئن ۱۹۳۳ دیدار یوونتوس برابر یوپست که با برتری ۶ بر ۲ یووه همراه شد، دیداری در دور برگشت مرحله یک چهار نهایی کوپا اروپا که شاهد شکوه و جلال باشگاه ایتالیایی برابر تیمی از مجارستان بود، میزبان نخستین مسابقه سیاه و سفید های ایتالیا در این ورزشگاه بود. استادیوم کوموناله و یا المپیکوی فعلی طی سال های ۱۹۳۳ الی ۱۹۹۰ توانست ۸۹۰ بازی را میزبانی نماید و شاهد فتح ۱۷ اسکودتو باشد.

ورزشگاه یوونتوس آرنا

ابتدای سال ۱۹۹۰ میلادی و با توجه به اینکه کشور ایتالیا میزبان جام جهانی بود، ورزشگاه دل آلپی در شهر تورین بازسازی و افتتاح شد. از آن زمان تیم یوونتوس دیدارهای خود را در دل آلپی برگزار می کرد تا اینکه در ابتدای دهه ی نخست قرن ۲۱، مدیران یوونتوس و در راس آنها بته گا و لوجیانو موجی، ساخت ورزشگاه را در دستور کار خود قرار دادند.

یوونتوس اولین تیم در ایتالیا است که ورزشگاه اختصاصی دارد. هیچکدام از تیم های ایتالیایی در حال حاضر ورزشگاهی متعلق به خودشان ندارند. یکی از شعارهای ساخت ورزشگاه نیز بر همین مبنی انتخاب شد، اینکه مانند همیشه یوونتوس در ایتالیا “اولین” خواهد بود و یا شعار دیگری که در هنگام ساخت در نظر گرفته شد “استادیومی که فوتبال را تغییر می دهد”

ساخت دل آلپی جدید در سال ۲۰۰۶ و به سبک ورزشگاه های انگلستان آغاز شد، بر خلاف دیگر ورزشگاه های ایتالیا، فاصله ی نزدیک ترین هواداران با میدان مسابقه ۷٫۵ متر است. این فاصله در دل آلپی سابق ۵۰ متر بود.

به عبارت دیگر فاصله دورترین صندلی ورزشگاه جدید یووه از نزدیک ترین صندلی دل آلپی قدیم، نزدیک تر است! یکی از نکات منفی که در ۲۰ سال گذشته در رابطه با ورزشگاه خانگی یووه (دل آلپی) وجود داشت خالی بودن سکوهای تماشاگران بود که این موضوع علاوه وضعیت بد ورزشگاه دل آلپی با سکو های بتونی و سرد، به عامل مهمتری وابسته بود و آن دوری بیش از حد صندلی های ورزشگاه به زمین بود. مسئله ای که در ساخت این ورزشگاه به آن اهمیت ویژه ای داده شد نزدیکی تماشاگران به زمین است که می تواند مشکل نیمه خالی بودن ورزشگاه یووه را برای همیشه مرتفع کند. باشگاه یوونتوس برای اینکه امکانات ورزشگاه جدید در تمام روزهای هفته برای مردم قابل استفاده باشد، در اطراف دل آلپی جدید رستوران ها و مجتمع های تفریحی خواهد ساخت و برای این کار ورزشگاه را به پارکینگی با ظرفیتی بالغ بر ۴۰۰۰ اتومبیل اختصاص خواهد داد. 

از لحاظ معماری این ورزشگاه فوق العاده مدرن و منحصر به فردی خواهد بود که با نگاهی به آینده ساخته شده به طوری که ورزشگاه با انرژی های طبیعی سازگار است. به طور مثال پنل های خورشیدی قابلیت استفاده از انرژی خورشیدی در سیستم های گرمایشی را دارد و از گازکشی های سنتی استفاده نمی شود. در این ورزشگاه سیستم استفاده از آب باران و ذخیره آب باران نیز تعبیه شده که ۵۰ درصد مصرف آب استادیوم را کاهش می دهد. همچنین به نوعی ساخته شده که آلودگی صوتی، شیمیایی و گرمایی برای محیط نداشته باشد.

شروع طرح

سال ۲۰۰۴ با طرحی که جیرائودو مطرح کرد قرار بر این شد تا بازسازی ورزشگاه دل آلپی که سال قبل خریده شده بود بررسی و در دستور کار مسولین باشگاه قرار گرفت و سرانجام این طرح بازسازی از سال ۲۰۰۶ آغاز شد. نکته جالب این بود که یووه تنها تیم بزرگ اروپایی است که در هنگام بازسازی از ظرفیت ورزشگاه کاست هر چند که در ابتدا قرار بود این ورزشگاه بعد از بازسازی ۴۲ هزار نفری باشد اما بعد از سقوط یووه برنامه ها تغییر کرد و گنجایش ۵۰ هزار نفری برای دل آلپی در نظر گرفته شد. نزدیک شدن سکوها به زمین تا فاصله ۵ متری و تغییر حالت کروی سکوها به مستطیل (۴ ضلع) از تغییرات مهم خانه جدید یوونتوسی ها بود.

این تغییر حالت حدودا ۳۵ هزار نفر از گنجایش ورزشگاه می کاهد اما مسولین یووه سعی کردند با امکانات رفاهی بیشتر هواداران را در مدت زمان بیشتری در مجموعه دل آلپی نگه دارند تا ازاین طریق سود بیشتری کسب کند. در حال حاضر یوونتوس پر طرفدار ترین تیم ایتالیاست اما سود اندکی از ورزشگاه نصیب این باشگاه میشود که حدودا ۱۵ میلیون یورو در سال است.

دل آلپی جدید

در طراحی ورزشگاه به راحتی بازیکنان اهمیت زیادی داده شده به طوری که فاصله رختکن تا زمین مناسب است و برای ورود بازیکنان به زمین ۴ ورودی در ۴ سمت زمین در نظر گرفته شده. (به طور مثال تونل ورزشگاه “سن سیرو” به شکل غیر طبیعی طولانی است اما در ورزشگاه یووه فاصله های زیادی بین محل های مورد نیاز بازیکن ها وجود نخواهد داشت).

ساختار ورزشگاه

معماری سکوها و سقف با ایده برداری از تونل های باد و بال هواپیما ساخته شده اند که نهایت سبکی و زاویه مناسب با زمین حفظ شود تا در روز با نور طبیعی و در شب با نورافکن های ورزشگاه بهترین دید به زمین وجود داشته باشد و در عین حال مانع از رسیدن نور طبیعی خورشید برای رشد و سالم ماندن چمن ورزشگاه نشود. در ضمن نوردهی ورزشگاه نیز بسیار مدرن است و به صورت پیوسته و بدون فاصله نور یکپارچه به زمین داده میشود.

ورزشگاه جدید از لحاظ امنیتی نیز مشکلی نخواهد داشت چرا که در حالت وقوع حادثه ای خطرناک و با توجه به وجود ۱۶ مسیر خروجی می توان تمام حاضران در ورزشگاه را ظرف ۴ دقیقه به بیرون از ورزشگاه هدایت کرد، البته ورزشگاه به جایگاه ویژه ی معلولان نیز مجهز خواهد بود و برای اینکه هواداران بتوانند در تمامی روزهای هفته وقت خود را در آنجا سپری کنند، ۳۰۰۰۰۰ متر مربع فضای سبز نیز در اطراف ورزشگاه پدید خواهد آمد.

ظرفیت

ورزشگاه ۴۰ هزار و ۲۰۰ نفره است که به نوشته سایت یووه می تواند تا ۴۱ هزار نفر هم تماشاگر بپذیرد و فضا برای پروژه های آینده و افزایش ظرفیت ۱۵ هزار نفری نیز وجود دارد. دور ورزشگاه حلقه امن تعبیه شده، این حلقه در فضایی ایجاد شده که بلیط ها قبل از ورود به محوطه ورزشگاه چک میشود. میان فاصله حلقه و ورزشگاه هم خدمات رفاهی و اورژانس و امنیتی وجود خواهد داشت.

ورودی/خروجی ها اصلی و اضطراری ورزشگاه نیز طوری طراحی شده که در هنگام خطر و حالت اضطراری ظرف مدت تنها ۴ دقیقه کل حاضرین در ورزشگاه تخلیه می شوند. همچنین مسیر و جایگاهی برای عبور ولیچر و رفت و آمد معلولین در نظر گرفته شده است. ۱۶ خروجى در نظر گرفته شده و در عرض ۴ دقیقه ورزشگاه خالى از تماشاگر خواهد شد.

جایگاه ویژه ای در ورزشگاه نیز وجود دارد که باشگاه در حال فروش آنها به هواداران به مدت یک فصل است و هزینه ی هر فصل ۵۰۰۰۰ تا ۱۳۰۰۰۰ یورو. تا کنون تنها ۱۲ جایگاه از ۶۲ جایگاه آن باقی مانده است. الساندرو دلپیرو و جیجی بوفون و بسیاری از شخصیت های بزرگ جهانی نیز تا کنون برای خرید یک ساله ی این قسمت اقدام کرده اند و در مجموع ۴۳ جایگاه تا کنون به فروش رفته است.

۲۵۰ صندلی در جایگاه ویژه ی ورزشگاه که با نام جایگاه جیووانی آنیلی مشهور است با مبلغ ۱۰۰۰۰ یورو و به مدت یک سال نیز در اختیار علاقه مندان قرار خواهد گرفت. جایگاه سیووری ۱۶۰۰ یورو، بونیپرتی نیز ۴۰۰۰ یورو و جایگاه ویژه ی ۱۰۰ بازیکن برتر تاریخ یوونتوس که تاکنون ۶۵ درصد آن به فروش رفته است. هواداران می توانند با ۳۵۰ یورو ستاره ای از جنس پلاتین و یا با ۲۵۰ یورو ستاره ی طلائی را از آن خود کنند.

کاستن فاصله ها

ورزشگاه خاص فوتبال است، بدون هیچ کاربردی دیگر، بنابر این خبری از پیست دو و میدانی و فضاهای اضافی دیگر نیست. بین زمین بازی و تماشاگران هیچ مانع معماری وجود ندارد. حاضرین در استادیوم حداقل فاصله ممکن با زمین بازی را خواهند داشت، یعنی فاصله ردیف اول تماشاگران با زمین بازی ۸ متر خواهد بود. این در حالی است که در دل آلپی این فاصله ۲۸ متر بود. فاصله انحناهای ورزشگاه با زمین هم ۸٫۸۵ متر است،

این فاصله در دل آلپی ۵۰ متر بود. این به این معناست که دور تا دور زمین اصلی ورزشگاه تماشاگران حاضر خواهند بود. فاصله سکوهای فیلم برداری و تلویزیونی که در دل آلپی ۶۰ متر بود نیز به ۳۳ متر کاهش یافته. ورزشگاه جدید از لحاظ امنیتی نیز مشکلی نخواهد داشت با توجه به وجود ۱۶ مسیر خروجی حاضرین در صورت وقوع حادثه می توانند استادیوم را ظرف ۴ دقیقه ترک کنند.

امکانات و تجهیزات رفاهی

با توجه به اینکه این ورزشگاه در مالکیت یوونتوس است، مدیران این باشگاه تصمیم گرفتند موزه و فروشگاهای بزرگ، سینمای یووه، امفی تاتر، زمین بازی، چندین رستوران و کافی شاپ، پارکینگ چند طبقه، پارکینگ هایی که در مجموع گنجایش ۴ هزار ماشین را دارند و فضاهای سبز به مساحت ۳۰۰۰۰۰ متر مربع در این ورزشگاه احداث کنند. همچنین تسحیلات رفاهی و امکانات کنفرانس هم به این ورزشگاه اضافه شد.

فروشگاه های مختلفی هم در این منطقه احداث شده که برای استفاده بازیکنان و هواداران در نظر گرفته شده. از دیگر امکانات این ورزشگاه به هتل – سینما – سالن بولینگ – رستوران و ادارات مدیریتی یوونتوس نیز می توان اشاره کرد. مدیران یووه در شروع طرح به این مسئله توجه کردند که این محل، محلی برای تمام اعضای خانواده و برای تمام روزهای هفته و تمام ساعات روز باشد. به این ترتیب دل آلپی که مطمئنا نامش تغییر خواهد کرد تنها میزبان رقابت های یوونتوس نیست بلکه همه هواداران در هر لحظه از شبانه روز که بخواهند می توانند از این ورزشگاه استفاده کنند.

رستوران ها در کنار سینما و هتل این استادیوم می تواند محل مناسبی برای سود دهی باشگاه محسوب شود. محیط های تجاری، تفریحی و گالری های ورزشگاه هفت روز هفته و ۲۴ ساعت شبانه روز اماده پذیرایی از هواداران و علاقه مندان فوتبال خواهند بود تا این مکان را تبدیل به یک “یوونتوس سنتر” کنند. مسولین با بررسی طرح های مورد نظر هزینه این پروژه را مبلغ ۱۵۰ میلیون یورو اعلام کردند که به مرور مبلغی نیز به این هزینه اضافه شد.

هزینه ساخت

احداث این ورزشگاه با هزینه ای بالغ بر ۱۵۰ میلیون یورو انجام گرفته که دو شرکت بزرگ Unicredit & SPORTFIVE هزینه های آن را برعهده گرفتند. البته باشگاه یوونتوس نیز ۶۰ میلیون یورو را بعنوان وام از بانک دریافت کرده است، پیش بینی می شود که باشگاه که اکنون ۲۰ میلیون یورو در سال درآمد دارد، پس از افتتاح ورزشگاه این مبلغ به بیش از ۴۰ میلیون یورو خواهد رسید و این در حالی است که در امد سالانه باشگاه میلان از بزرگترین ورزشگاه ایتالیا (سن سیرو) به بیش از ۳۰ میلیون یورو نمی رسد.

نام ورزشگاه

مدیران بانوی پیر اعلام کردند ورزشگاه جدید به نام اسپانسر ساخت ورزشگاه خواهد بود که باعث جنجال های بسیار و اعتراض شدید هوادارن شد. یووه برای ساخت این ورزشگاه با یک شرکت آمریکایی و SPORTFIVE شرکت ایتالیایی که برنامه افتتاحیه بازی های المپیک زمستانی ۲۰۰۶ را نیز به عهده داشت کار می کند. گفتنی است که این شرکت در آلمان نیز نام گذاری ورزشگاه های مخصوص دو باشگاه هامبورگ و دورتموند را نیز در اختیار دارد. گفته میشد که این شرکت ها نام گذاری ورزشگاه جدید را تا ۱۲ سال آینده نیز برعهده خواهد داشت که به احتمال فراوان نام این ورزشگاه فوق مدرن در رقابت های اروپایی “Juventus Arena” خواهد بود.

در هفته های پایانی شایعه شد نام Alitalia بر روی ورزشگاه یوونتوس گذاشته خواهد شد. این شرکت هواپیمایی با شرکت SPORTFIVE در حال توافق برای نام جدید ورزشگاه یووه است و رنگ لوگوی این شرکت همخوانی زیادی با پس زمینه بدنه خارجی استادیوم و دوستون شمالی و جنوبی دارد. به این ترتیب احتمال اینکه خانه یووه نیز مانند آرسنال اسمی اسپانسری برای ورزشگاه انتخاب کند بسیار زیاد است. “یوونتوس آرنا” نیز از دیگر نام های احتمالی استادیوم جدید بانوی پیر است.

سود دهی استادیوم جدید

فصل ۲۰۰۹-۲۰۱۰ یووه مجموعا ۱۹ هزار بلیط فروخت که ۷ میلیون یورو درامد کسب کرد. فصل ۲۰۱۰-۲۰۱۱ یووه مجموعا ۱۵ هزار بلیط فروخت که ۵٫۲ میلیون یورو از ان این باشگاه شد اما محاسبات غیر رسمی می گوید یووه در استادیوم جدید احتمالا تنها با فروش بلیط های فصل مبلغی حدود ۲۰ میلیون یورو درآمد کسب خواهد کرد! با وجود اینکه ظرفیت ورزشگاه خیلی زیاد نیست ولی محیط بسته ای دارد، این به این معناست که شیب سکوها زیاد و باعث میشود خیلی بیشتر از چیزی که هست ترسناک جلوه کند.

درآمد سالانه از ۳۰۰۰ صندلی جایگاه ویژه ۱۲٫۳۵ میلیون یورو خواهد بود. ۶۲ جایگاه نیز به شخصیت های مشهور اختصاص داده شده است که پیش بینی میشود درآمد حاصل از آن ۶٫۹۸ میلیون یورو خواهد بود. در مجموع درآمد سالانه یوونتوس از جایگاه ویژه و اختصاصی ۲۰٫۳۳ میلیون یورو خواهد بود. یوونتوس در حال حاضر از فروش تقریبی ۱۹۰۰۰ بلیط ۷ میلیون یورو بدست می آورد در حالی که پیش بینی می شود در ورزشگاه جدید که ۴۱۰۰۰ نفری است در آمد کلی باشگاه از فروش بلیط به ۳۷ میلیون یورو برسد البته طبق پیش بینی هایی که توسط مدیران و کارشناسان اقتصادی باشگاه صورت گرفته است این رقم می تواند به بیش از ۴۰ میلیون یورو نیز برسد. شایان ذکر است که یوونتوس اولین تیم ایتالیایی است که ورزشگاه اختصاصی احداث می کند.

سقف ورزشگاه

به سقف ورزشگاه جدید توجه کنید، سقفی که با استفاده از یک ماده سفید و پارچه مانند پوشانده شده، اما این ماده چیست؟

نام مختصر این ماده ETFE است.
– بسیار سبک، براى مثال : وزن ۱۰ متر مربع از این ماده با ۱ درصد از وزن ۱۰ متر مربع شیشه برابر است.
– در برابر باران عایق بسیار خوبیست.
– جلوگیرى از ورود نور آفتاب به گونه ایست که به رشد طبیعى چمن ورزشگاه ضرر نخواهد رساند.
– قابلیت تحمل ۴۰۰ برابر وزن خود را دارد.
– این ماده قابلیت بازیافت دارد و هیچگونه ضرری به محیط زیست وارد نمى کند.
– در جهان تنها سقف دو ورزشگاه با استفاده از این ماده پوشانده شده، آلیانس آرنا در مونیخ و ورزشگاه جدید یوونتوس.

 

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس      قیمت بلیط اتوبوس      رزرو بلیط اتوبوس

 

صومعه جرونیمو لیسبون

صومعه جرونیمو لیسبون

صومعه جرونیمو مقدس واقع در منطقه بام شهر لیسبون است.

یک یادمان تاریخی از عصر اکتشافات کشور پرتغال است که برای گرامیداشت دریانوردی مشهور به نام «وسکو دگاما» ساخته شد.
صومعه جرونیموس لیسبون در سال ۱۵۰۱ تأسیس شد و یادمانی بزرگ از عصر اکتشافات و نمونه‌ای برجسته از سبک معماری مانوئلین به شمار می‌رود. این صومعه توسط شاه مانوئل اول برای جشن گرفتن سفرهای موفق پرتغالی‌ها به دور دنیا ساخته شد.
در سال ۱۴۹۶، شاه مانوئل اول از پاپ درخواست مجوز ساخت یک صومعه بزرگ برای تشکر از مریم مقدس برای سفر موفق «وسکو د گاما» (Vasco de Gama) به هند را کرد. درخواست وی با موافقت روبه‌رو شد و پروژه صومعه جرونیمو در ۶ ژانویه سال ۱۵۰۱ آغاز شد. سرمایه ساخت صومعه را از گنج‌های حاصل از اکتشافات در آفریقا، آسیا و آمریکای جنوبی تامین می‌کردند. برای طراحی بنا، پادشاه از معماری فرانسوی به نام «دیوگو دو بواتاکا» (Diogo de Boitaca) دعوت به همکاری کرد. محوطه‌ای که مانوئل برای ساخت صومعه در نظر گرفته بود، در کرانه رودخانه تاقوس (به اسپانیایی: تاخو) قرار داشت و قرار بود با نمازخانه کوچکی وقف مریم مقدس «بلم» (Belém) جایگزین شود.

پادشاه مانوئل اول این بنای تازه تأسیس خود را صومعه مریم مقدس بلم نامید و از جرونیمو مقدس درخواست کرد تا حامی آن باشد. جرونیمو قدرتمند به خاطر توانایی در مراقبه و روحانیت و عقاید پر حاصل روشن فکرانه‌اش شهرت داشت. او همچنین با دیدگاه‌های سیاسی پادشاه نیز همسو بود. از جرونیمو درخواست شده بود تا مراسم عشای ربانی را برای روح شاهزاده هِنری دریانورد، شاه مانوئل اول و جانشینانش تا همیشه برگزار کند و علاوه بر آن به اعترافات دریانوردانی که از بلم رهسپار سفر می‌شدند گوش داده و به آن‌ها مشاوره روحی روانی بدهد.

این کارها نه تنها تشکری از مریم مقدس بود که صومعه را تبدیل به یادمانی جاودان از عصر اکتشافات می‌کرد. مقبره شاه مانوئل اول و جانشینانش نیز در این صومعه قرار دارد. پروژه ساخت صومعه در سال ۱۶۰۰ به پایان رسید و با توجه به دوره زمانی، عناصری از سبک‌های رنسانس و باروک را در طراحی آن می‌توان تشخیص داد. در سال ۱۷۵۵ زمین لرزه‌ای به صومعه آسیب زد، اما خوشبختانه آن را کاملا ویران نکرد. پروژه‌های ترمیم و نوسازی متعددی از آن زمان روی بنا صورت گرفت که برخی نتایج بهتری از بقیه داشتند. جرونیمو تا ۴۰۰ سال حامی مقدس صومعه بود اما در سال ۱۸۳۳ که صومعه‌ها از هم پاشیدند، ساختمان این صومعه نیز به تملک دولت در آمد. تا سال ۱۹۴۰ از این مجموعه برای کالج «کاسا پیا» (Casa Pia) لیسبون استفاده شد.

دیدنی‌های صومعه جرونیمو مقدس
صومعه جرونیمو یکی از اصلی‌ترین نمونه‌های معماری مانوئلین است که به شیوه‌ی خاص خود پرتغال، سبک‌های گوتیک، موری و تأثیرات اولیه رنسانس را در هم می‌آمیزد. از شاخصه‌های اصلی این سبک استفاده مؤثر از جزئیات مجسمه‌ای و نقوش مرتبط به دریانوردی بود. برخی دیگر از سازه‌های برجسته سبک مانوئلین در پرتغال، صومعه «باتالیا» (Batalha) و «کریستو» (Cristo) هستند. ورودی اصلی به این صومعه رهبانی، دروازه جنوبی است که توسط «ژوائو د کاستیلیو» (João de Castilho) طراحی شد. بر روی ستون مرکزی مجسمه‌ای از هنری دریانورد را می‌بینید. در فضای داخلی، ستون‌های ظریف پوشیده با تندیس‌های گوناگون، مجموعه‌ای از طاق‌های دنده‌ای بر بالای سه راهروی مسقف را حمایت می‌کنند. بسیاری از آثار هنری صحنه‌هایی از زندگی جرونیمو مقدس را به تصویر می‌کشند.

درب غربی شما را به سمت راهروهای سرپوشیده هدایت می‌کند. آثار سنگی این قسمت حتی از خود صومعه نیز تحسین برانگیزتر هستند. این راهروها که توسط «ژائو د کاستیلیو» طراحی‌ شده‌اند دو طبقه بوده و طبقه زیرین سقفی دو طاقه با تزئینات بیشتر دارد. در واقع می‌توان گفت تمام سطوح طاق‌ها و ستون‌ها با تندیس‌های تزئینی پر جزئیات مانوئلین پوشیده شده‌اند. همان طور که پیش‌تر گفتیم مقبره پادشاه مانوئل و سایر اعضای خاندان سلطنتی پرتغال به همراه برخی چهره‌های مهم تاریخی این کشور در صومعه جرونیمو قرار دارد. از میان این چهره‌های سرشناس می‌توان به «وسکو د گاما»، «فرناندو پسوآ» (Fernando Pessoa) و «اِرکولانو» (Herculano) شاعر رمانتیک اشاره کرد.

نمازخانه جرونیمو مقدس بخشی مستقل از این مجموعه رهبانی به شمار می‌رود که در سال ۱۵۱۴ ساخته شد. این ساختمان مستطیلی با رئوس مخروطی در چهار گوشه و ناودان‌هایش بسیار دیدنی است. از ورودی غربی نمایی بی‌نظیر به سمت دریا را می‌بینید. برج بلم که در همین نزدیکی قرار دارد جزو میراث جهانی یونسکو بوده و آن نیز مانند صومعه برای گرامیداشت سفرهای اکتشافی وسکو د گاما ساخته شد. برج بلم هم یادگاری از عصر اکتشافات به شمار می‌رود. این سازه در سال ۱۵۱۵ ساخته شد و در آن زمان در داخل رودخانه تاقوس قرار داشت که امروزه به خاطر عقب نشینی آب در کرانه آن قرار دارد. از بالای این برج ۵ طبقه نماهایی عالی از صومعه را می‌توانید تماشا کنید.

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس      قیمت بلیط اتوبوس      رزرو بلیط اتوبوس

صندلی شکسته ژنو

صندلی شکسته ژنو

صندلی شکسته، نمادی صلح‌آمیز در مقابل دفتر سازمان ملل در شهر ژنو است.

این صندلی دردهای قربانیان مین‌های ضدنفر را روایت می‌کند.یک سفر کوتاه از ایستگاه اصلی قطار ژنو شما را به میدان ملل، میدانی وسیع و باز با فواره‌های رقصان، می‌رساند. وقتی‌که به این میدان می‌رسید دچار حیرت می‌شوید که چرا یک صندلی غول‌آسا با پایه‌ای شکسته در این‌جا قرار دارد.

در سال ۱۹۹۷ معاهده‌ای به‌منظور ممنوع کردن مین‌های ضدنفر در سازمان ملل امضا شد. این قرارداد به عهدنامه اتاوا یا پیمان منع مین مشهور است. در همان زمان، به‌منظور ترغیب کشورها برای امضای این معاهده و توقف استفاده از مین‌های زمینی، سازمان مردم‌نهادِ «معلولیت بین‌الملل» به مجسمه‌ساز سوئیسی، دانیل بِرسِت، مأموریت داد تا یک صندلی با پایه‌ی شکسته به‌منظور توجه بیشتر به مجروحان مین‌های ضدنفر بسازد.

نتیجه‌ی کار یک صندلی ۱۲ متری به وزن ۵.۵ تن با پایه‌ای شکسته در مقابل دفتر سازمان ملل در ژنو بود. ابتدا قرار بود تا این اثر تنها برای سه ماه در مقابل سازمان ملل نصب شود، اما حالا پس از گذشت ۲۰ سال همچنان می‌توان آن را مشاهده کرد. با بازسازی این صندلی در سال‌های اخیر، هیچ نشانه‌ای مبنی بر حذف این اثر در آینده‌ی نزدیک دیده نمی‌شود. گویی صندلی ژنو به یک جاذبه‌ی بین‌المللی در این شهر تبدیل شده است.

اما آیا این جنبش موفق بوده است؟ سازمان معلولیت بین‌الملل در پیشبرد این جنبش تنها نبود و بسیاری از سازمان‌های دیگر هم برای اطمینان از عملی شدن دستاوردهای این معاهده به‌طور کامل، وارد میدان شدند. سازمان «مبارزات بین‌الملل برای ممنوعیت مین‌های زمینی» به خاطر تلاش‌های خود به‌منظور عملی شدن معاهده اتاوا، در سال ۱۹۹۷ موفق به دریافت جایزه‌ی صلح نوبل شد.

این معاهده در سال ۱۹۹۹ اجرایی شد. با این‌حال، برخلاف تلاش‌های سازمان معلولیت بین‌الملل و دیگر نهادها، همه‌ی کشورها قرارداد اتاوا را امضا نکردند. تا به امروز، ۱۶۲ کشور این معاهده را امضا کرده‌اند، اما هنوز امضای ۳۴ کشور دیگر پای این قرارداد خالی است؛ آمریکا، روسیه و چین از بزرگ‌ترین کشورهایی هستند که از امضای این قرارداد سر باز می‌زنند.
علی‌رغم برخی موفقیت‌ها، حذف مین‌های زمینی دشوار به نظر می‌رسد. در سال ۲۰۱۵، حدود ۶۵۰۰ نفر به‌واسطه‌ی مین‌های زمینی در سراسر دنیا مجروح یا کشته شده‌اند. این رقم ۷۵ درصد بیشتر از سال ۲۰۱۴ بوده است. طبق اعلام سازمان مبارزات بین‌الملل برای ممنوعیت مین‌های زمینی، منابع مالی برای حذف این مین‌ها سال به سال کمتر می‌شود. کاملا مشخص است که راه زیادی تا پایان باقی مانده است.

میدان ملل در مقابل دفتر سازمان ملل در ژنو، مکان پرشوری برای برگزاری تظاهرات صلح‌آمیز است. همین تظاهرات به دیده شدن بیشتر صندلی با پایه‌ی شکسته کمک می‌کنند. حالا امروزه، نظرها و دیدگاه‌ها در سایه‌ی این صندلی دیده و شنیده می‌شوند. اغلب اوقات، فعالان و تظاهرکنندگان از سراسر دنیا از طریق خواندن آواز یا سکوت برای دستیابی به خواسته‌های خود تلاش می‌کنند. این صندلی شکسته نمادی است که این نوع از فعالیت‌ها در سایه‌ی خود را در ذهن‌ها ماندگارتر می‌کند، با این‌حال دیده شدن از طریق این صندلی هم سختی‌ها و تلاش‌های فراوانی را می‌طلبد.

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس      قیمت بلیط اتوبوس      رزرو بلیط اتوبوس