دریاچه لوئیس کانادا

دریاچه لوئیس کانادا

 

شاید تاریخ و افسانه هایی که پشت این مکان است را بتوان یکی از دلایل زیبایی دریاچه لوئیس در کانادا دانست.

 

 

از زیبایی های دریاچه لوئیس در کانادا همین بس که هر آنچه از طبیعت بکر کانادا در ذهن دارید به طور یکجا و هم زمان می توان در اینجا می بینید! کوه های بلند، کاج های سربه فلک کشیده و کلبه ای در کنار آن به همراه دریاچه ای زلال در ادامه همراه ما باشید تا با زیبایی های دریاچه لوئیس در کانادا بیشتر آشنا شوید.

چرا که افسانه ها و داستان های زیبا در ایجاد حس خوب انکار نشدنی است. اینکه بومیان کانادا در چه زمانی به این منطقه پا گذاشته اند مشخص نیست اما تاریخ نام تام ویلسون را به عنوان اولین غیر بومی ( سفید پوست) که پا به این منطقه گذاشته است، ثبت کرده است. اولین زمانی که به زیبایی های دریاچه لوئیس در کانادا پی برده شده است در سال 1882 بوده است و از آن زمان نام دریاچه ماهی کوچولو بر این دریاچه گذاشته شد. اما این نام بیشتر از یک سال بر روی این دریاچه دوام نیاورد و سال بعد توسط دکتر داوسن که به همراه ویلسون برای تماشای زیبایی های دریاچه لوئیس در کانادا راهی این منطقه شده بود به زمرد دریاچه تغییر کرد. جالب است بدانید که این نام هم فقط یک سال بر روی این دریاچه ماند و این دریاچه سال بعد نام لوئیس را به خود گرفت. گفته می شود لویئس نام دختر چهارم ملکه ویکتوریاست.

 

 

در کنار این دریاچه کلبه ای دیده می شود که این منظره زیبا را تبدیل به یک تابلوی نقاشی زیبا کرده است! یک کلبه زیبا در سال 1888 به عنوان سرپناه برای ماهیگیران توسط یکی از کارمندان کانادایی اقیانوس آرام ساخته شد که البته بنایی که امروزه در کنار این دریاچه دیده می شود با آنچه ساخته شده بود متفاوت است و این بنای جدید جایگزین آن شده است.

یکی دیگر از زیبایی های دریاچه لوئیس در کانادا تغییر ظاهر طبیعت این دریاچه در فصل های مختلف سال است. از لحاظ آب و هوایی بر خلاف تصور عموم که فکر می کنند چون این دریاچه در کانادا و محصور بین رشته کوه های بلند است همیشه باید سرد باشد باید گفت که در تابستان هوای دل انگیزی را می توان در این ناحیه تجربه کرد. در جولای و آگوست دمای هوا در روز به 21 درجه سانتی گراد و در شب ها به 7 درجه سانتی گراد می رسد. البته بارش باران در تابستان در این منطقه وجود دارد و همیشه افرادی که به این منطقه می روند باید لباسی مخصوص باران با خود به همراه داشته باشند.

 

 

شاید برای ما ایرانی ها بارش برف در پاییز کمی عجیب باشد اما این امر در کانادا مخصوصا منطقه ای که دریاچه لوئیس در آن قرار گرفته غیر طبیعی نیست! به طور کلی در این منطقه پاییز کوتاه است و از ماه اکتبر مردم منتظر بارش برف می باشند. وقتی ماه نوامبر فرا می رسد دیگر بارش برف و سوز هوا شروع می شود. در روز دمای هوا در بیشترین حالت به  درجه سانتیگراد و در شب به زیر صفر می رسد و قله کوه ها از بارش برف سفید رنگ می شود. طبیعت پاییز را می توان یکی دیگر از زیبایی های دریاچه لوئیس دانست.

 

 

تصور زمستان در این دریاچه بی نظیر است! دمای حداکثر منفی 3 درجه روز و منفی 14 درجه در شب را در ماه دسامبر می توان دید. البته وقتی دمای هوا به منفی 30 درجه می رسد، ماندن در این منطقه کار هرکسی نیست! بیش از 2 متر برف خشک در طول زمستان این منطقه را می پوشاند.

 

 

و اما فصل زیبای بهار خود به تنهایی تمام زیبایی های دریاچه لوئیس در کانادا را به همراه دارد. این فصل هم زمستان است و هم تابستان و گاهی هم پاییز! اگر در این فصل به این ناحیه زیبا می روید لباس های مخصوص هر سه فصل را با خود به همراه ببرید!

 

بلیط قطار     خرید بلیط قطار    قیمت بلیط قطار

 

کاخ توپکاپی استانبول

کاخ توپکاپی استانبول

 

کاخ توپکاپی در استانبول، در لیست میراث جهانی یونسکو قرار دارد.

 

 

این کاخ تا مدت‌ها، مرکز سیاسی و نمادین امپراتوری عثمانی به حساب می‌آمد. برای آشنایی بیشتر با ویژگی‌ها و تاریخچه‌ی این بنا با ما همراه باشید. «کاخ توپکاپی» (Topkapı Palace) که آن را «توپقاپی» نیز تلفظ می‌کنند، نمادی از شهر استانبول به شمار می‌رود. این کاخ، بر فراز تپه‌ای دیدنی واقع شده و در قرن 15 میلادی، اقامتگاه و مرکز اصلی حکومتی پادشاهان عثمانی به حساب می‌آمد. ساخت کاخ توپکاپی به دستور «سلطان محمد دوم» و در سال 1459 میلادی آغاز شد و ابتدا آن را با نام «کاخ جدید» صدا می‌زدند تا با «کاخ قدیمی» واقع در «میدان بایزید» اشتباه گرفته نشود. یکی دیگر از کاخ‌های پادشاهان عثمانی، یعنی «کاخ ساحلی توپقاپی» در قرن 19 در آتش سوخت و بعد از آن، نام خود را به این کاخ جدید داد که در زبان ترکی به معنی «دروازه‌ی توپ» می‌باشد.

 

 

کاخ توپکاپی از قرن 17 میلادی به بعد، اهمیت خود را به مرور زمان از دست داد؛ زیرا پادشاهان عثمانی مایل بودند تا بیشتر در کاخ‌های جدیدتر در تنگه‌ی «بُسفُر» وقت بگذرانند. در نهایت سلطان «عبدالمجید یکم» تصمیم گرفت تا مرکز حکومت را به کاخ مدرن «دلماباغچه» انتقال بدهد که به تازگی ساخته شده بود. البته از کاخ توپکاپی همچنان به عنوان ضرابخانه، خزانه‌ی سلطنتی و کتابخانه استفاده می‌کردند. این کاخ، چندین بار در طول تاریخ گسترش پیدا کرده و مخصوصاً بعد از زلزله‌ی سال 1509 و آتش‌سوزی 1665 میلادی به طور گسترده بازسازی شده است. کاخ توپکاپی، 4 حیاط اصلی و ساختمان‌های کوچک‌تر متعددی را شامل می‌شود که هر حیاط، دروازه‌ی ورودی مخصوص به خود را دارد.

بعد از فروپاشی امپراتوری عثمانی و تأسیس جمهوری ترکیه در اواخر سال 1923 میلادی، این کاخ به موزه تبدیل شد و «وزارت فرهنگ و گردشگری» کشور ترکیه، مدیریت آن را برعهده دارد. کاخ توپقاپی، صدها اتاق را در برمی‌گیرد؛ اما بازدیدکنندگان فقط می‌توانند از مهم‌ترین آن‌ها از جمله خزانه‌داری و حرمسرا دیدن کنند. موزه‌ی این کاخ، مجموعه‌ای از سلاح و لباس‌های دوران قدیم، نگارگری عثمانی و خوش‌نویسی‌های اسلامی از جمله یکی از قدیمی‌ترین نسخه‌های خطی قرآن را به نمایش می‌گذارد. کاخ توپکاپی، در سال 1985 میلادی به لیست میراث جهانی یونسکو اضافه شد و نگهبانان نیروهای مسلح ترکیه از آن محافظت می‌کنند. این کاخ، پربازدیدترین موزه در استانبول به حساب می‌آید و سالانه حدود 3 میلیون نفر از آن بازدید می‌کنند. از آن جایی که 4 حیاط و حداقل 17 نمایشگاه مختلف در این مکان وجود دارد، بهتر است نقشه‌ی آن را از بخش ورودی بگیرید و سر فرصت از آن دیدن کنید.

 

 

باکیفیت‌ترین کاشی‌های «ایزنیک» در استانبول را می‌توان در بخش حرمسرای این کاخ مشاهده کرد که همسران و مادر پادشاه در آن سکونت داشتند. یکی دیگر از آثاری که پیشنهاد می‌کنیم بازدید از آن را از دست ندهید، «الماس قاشق‌ساز» (Spoonmaker's Diamond) است. این الماس 86 عیاری در نمایشگاه خزانه‌ی سلطنتی قرار گرفته و داستان‌های گوناگونی راجع به اصل و نسب آن وجود دارد. عده‌ای می‌گویند، این الماس را ماهی گیری فقیر در کنار ساحل پیدا کرد و از آن جایی که درباره‌ی آن چیزی نمی‌دانست، به جواهرفروشی رفت و آن را ارزان و به ارزش 3 قاشق فروخت. به همین دلیل، این نام بر آن مانده و بعدها یکی از وزیران دربار، آن را به نیابت از پادشاه خریداری کرده است.

 

 

اما عده‌ی دیگری می‌گویند که در واقع یک قاشق‌ساز، الماس را پیدا کرده بوده و بعضی دیگر معتقدند نام این الماس، از شباهتش به سطح برآمده‌ی قاشق گرفته شده است. «کتابخانه‌ی سلطان احمد سوم» (Library of Sultan Ahmed III)، در مرکز سومین حیاط کاخ واقع شده و نمونه‌ی زیبایی از معماری عثمانی در قرن 18 میلادی به شمار می‌رود. برای نمای بیرونی این بنا از سنگ مرمر استفاده شده که ظاهری شبیه به صلیب یونانی دارد و در داخل، دیوار بالای پنجره‌ها را با کاشی‌های ایزنیک قرن 16 و 17 تزئین کرده‌اند.

 

بلیط قطار     خرید بلیط قطار    قیمت بلیط قطار

 

کاخ تابستانی پکن

کاخ تابستانی پکن

 

کاخ تابستانی واقع در شمال غربی پکن، بهترین باغ امپراطوری حفظ شده در جهان است.

 

 

این کاخ در فاصله اندکی (۱۵ کیلومتر) از مرکز پکن در چین قرار دارد اما وقتی به آن می‌رسید گویی در جهان دیگری به سر می‌برید!
کاخ تابستانی پکن در سال ۱۷۵۰ ساخته شد و سبک معماری به کار رفته در آن، زیبایی در عین سادگی را به نمایش می‌گذارد. مساحت این کاخ هفتاد هزار متر مربع بوده و سه هزار خانه را در خود جای داده است. در سال ۱۸۶۰ و ۱۹۰۰ این مجموعه توسط دشمنان تخریب شد و در سال ۱۹۱۲ دوباره توسط حکومت سلسله چینگ مورد بازسازی قرار گرفت و از سال ۱۹۲۴ برای بازدید به روی گردشگران گشوده شد. شاید بتوان بدون اغراق کاخ تابستانی را زیباترین نقطه پکن دانست. همه ساختمان‌های این مجموعه به روی عموم باز نیستند اما می‌توانید بسیاری از قسمت‌های دیگر را بازدید کنید. پل‌های قوسی، تفرجگاه‌های زیبا، راهروهای تزئین شده و سالن‌های تهویه که اجازه ورود نسیم بین سازه‌ها را می‌دهند همگی در کنار هم تجربه‌ای منحصر به فرد را برای شما رقم می‌زنند.

 

 

دیدنی‌های کاخ تابستانی
بسیاری از گردشگران معتقدند بازدید از کل مجموعه حداقل یک نصف روز را پر خواهد کرد. دیدنی‌های باغ‌ها، ساختمان‌ها و آبراه‌ها کم نیستند. می‌توانید با یک قایق‌سواری ده دقیقه‌ای به دیدن یک معبد جزیره‌ای رفته و در تئاتر بازسازی شده یک اجرای باستانی چینی را تماشا کنید. با توجه به اینکه بازدید از مجموعه کاخ تابستانی شامل پیاده‌روی زیادی می‌شود، پیشنهاد می‌کنیم حتماً کفش راحت و با توجه به آب و هوا وسایل لازم را به همراه داشته باشید. در میان راه نقاط دلپذیر متعددی برای استراحت و نوشیدن و صرف میان وعده تعبیه شده است. طراحی باغ‌ها، معابد و آلاچیق‌های کاخ به صورتی انجام شده که با طبیعت در هماهنگی بوده و آرامش و لذت را برای نگاه بیننده فراهم کند. بخش‌های مختلف این مجموعه به صورت طبیعی تقسیم‌بندی شده‌اند و هر بخش برای منظور خاصی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در سال ۱۹۹۸ کاخ تابستانی در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید. یونسکو درباره این کاخ باشکوه می‌گوید: «... یک شاهکار طراحی باغ چینی. منظره طبیعی تپه‌ها و آب‌های آزاد با سادگی و زیبایی آلاچیق‌ها، تالارها، عمارت‌ها، معابد و پل‌ها هماهنگی بی‌نظیری را شکل داده است.»

 

 

بخش‌های قابل بازدید باغ سلطنتی
بخش‌های عمومی شامل چهار منطقه اصلی زیبا هستند: محوطه دربار که به سبک شهر ممنوعه طراحی شده و برای امور اجرایی مورد استفاده قرار می‌گرفت. ساختمان‌های اصلی این بخش، «دروازه کاخ شرقی»، تالار «سخاوت و طول عمر»، تالار «پرهیزکاری و هماهنگی» و تالار «طول عمر لذت بخش» هستند. محوطه جلویی تپه، با مرکزیت برج «بخور بودایی» (Tower of Buddhist Incense)، اکثر جاذبه‌های دیگر را تحت شعاع قرار می‌دهد. این مکان به عنوان پرستشگاه بودایی‌ها شهرت دارد. محوطه دریاچه و پشت تپه مناظر شگفت‌انگیزی از طبیعت و معماری را جلو چشمان شما می‌آورند.

 

 

نکات مفیدی درباره کاخ تابستانی
بهترین زمان بازدید از کاخ تابستانی فصل تابستان است. در زمستان دریاچه منجمد شده و قایق‌سواری امکان پذیر نیست.
توجه داشته باشید بلیطی که تهیه می‌کنید تنها شامل هزینه ورودی خواهد بود. در برخی نقاط مانند اپرا و قایق سواری هزینه‌های اضافه باید پرداخت شود.
قایق سواری بر روی دریاچه «کونمینگ» (Kunming) به شدت توصیه می‌شود. این سواری ۱۰ دقیقه طول کشیده و آرامش و لذتی بی‌بدیل را به شما هدیه می‌کند.
ارتفاع تپه «طول عمر» حدود ۶۰ متر است. ساختمان‌های متعددی برای تماشا بر روی آن وجود دارند.
گالری «لانگ» واقع در راهروی ارتباط دهنده سازه‌های اصلی، ویژگی‌های معماری سلسله مینگ و چینگ را بازتاب می‌دهد.
راهروی «لانگ» به طول ۷۲۸ متر بلندترین راهروی جهان به شمار می‌رود.

 

 

بلیط قطار     خرید بلیط قطار    قیمت بلیط قطار

 

کاخ پالائو گوئل بارسلونا

کاخ پالائو گوئل بارسلونا

 

پالائو گوئل یا با تلفظ اسپانیایی «پالائو گوئی»، عمارتی باشکوه به سبک مدرنیسم در شهر بارسلون است.

 

 

این کاخ  در لیست میراث جهانی یونسکو قرار دارد. برای آشنایی با معماری خلاقانه و تاریخچه‌ی این بنا با ما همراه باشید.
«پالائو گوئل» (Palau Güell) یا همان «کاخ گوئل»، یکی از اولین کارهای «آنتونی گائودی» (Antoni Gaudí) در شهر بارسلون است و یکی از باشکوه‌ترین بناهای سبک مدرنیسم یا همان نوگرایی به حساب می‌آید. این عمارت در محله‌ی «ال راوال» (El Raval) واقع شده و فقط چند متر با خیابان رامبلا فاصله دارد که یکی از خیابان های معروف بارسلون محسوب می‌شود. عمارت پالائو گوئل، یکی از شاهکارهای معماری اروپا در زمان خود به شمار می‌رفت و معمار مشهور اسپانیایی آن، تجربه‌ی شخصی و قدرت تخیل و هر آنچه که در چنته داشته را برای طراحی این بنا به کار برده است.

«اوزبی گوئل» (Eusebi Güell)، کارآفرین و کارخانه‌داری اسپانیایی بود و آنتونی گائودی را در سال 1885 میلادی انتخاب کرد تا عمارتی تماشایی را به عنوان اقامتگاه او در بارسلون برپا کند. پروژه‌ی ساخت این کاخ، یک سال بعد کلید خورد و افتتاحیه‌ی آن به مناسبت نمایشگاه جهانی سال 1888 انجام شد که آن را در بارسلونا برگزار کردند. البته ساخت این بنا هنوز به طور کامل به پایان نرسیده بود و همچنان ادامه داشت. دودکش‌های منحصر به فرد این ساختمان در سال 1895 میلادی به پشت بام آن اضافه شدند که تعدادشان به 20 مورد می‌رسد و علاوه بر زیبایی، به تهویه‌ی این عمارت نیز کمک می‌کنند. این دودکش‌ها با تکه‌های کوچک سرامیک پوشانده شده و در واقع تزئین اشیای گوناگون با تکه‌های شکسته‌ی سرامیک، تکنیک مخصوص گائودی است و آن را در بسیاری از شاهکارهای دیگر او در اسپانیا همچون پارک گوئل، کازا میلا و کازا باتیو نیز می‌توان مشاهده کرد.

 

قرار بود جلسات و گردهمایی‌های طبقه‌ی بورژوا در عمارت پالائو گوئل انجام بگیرد و همچنین مرکز فرهنگی و اجتماعی و محل اقامت خانواده‌ی اوزبی گوئل باشد. گوئل که تحت تأثیر کارهای پیشین گائودی قرار داشت، او را برای طراحی این کاخ انتخاب کرد و گائودی نیز سنگ تمام گذاشت و بخش‌هایی از نمای بیرونی این بنا، بازدیدکنندگان را به یاد کاخ‌های ونیزی می‌اندازد. در واقع این عمارت، نقطه‌ی اوج دوران جوانی آنتونی گائودی را به نمایش می‌گذارد. محله‌ی ال راوال تا محله‌ی قدیمی و خانه‌ی پدری که اوزبی گوئل به ارث برده بود، فاصله‌ی چندانی نداشت و به همین دلیل، این مکان را برای ساخت عمارتش انتخاب کرد. همچنین قرار بود کاخ گوئل را به شکل عمارتی چند منظوره و به همراه آپارتمان بنا کنند؛ اما فضایی که برای این کار در اختیار داشتند، فقط 22.18 متر بود و آنتونی گائودی، این مشکل را به بهترین شکل ممکن حل کرد و به دلیل خلاقیتی که در استفاده از فضا و نور در این مکان به کار گرفته شده، می‌توان آن را یکی از پیشگامان سبک آرت نوو یا همان هنر نو به حساب آورد.

 

 

او همچنین برای دکور این کاخ از پنجره‌های رنگی، سرامیک، کارهای چوبی و آهنی و سنگ‌کاری‌های زیبایی استفاده کرد. این بنا، 2 دروازه‌ی بیضی شکل بزرگ آهنی را نیز در برمی‌گیرد که مهمانان می‌توانستند با کالسکه مستقیماً از آن رد شوند و در زمان خودش، سیستمی خلاقانه به حساب می‌آمد. آنتونی گائودی از بهترین مصالح و متخصصان آن دوره کمک گرفت و از آن زمان، تغییر چندانی بر روی این کاخ ایجاد نکرده‌اند. به همین دلیل است که در مقایسه با سایر آثار گائودی، از پالائو گوئل به خوبی محافظت شده و توانسته شکل اولیه‌اش را حفظ کند. خاندان گوئل تا سال 1910 میلادی در عمارت گوئل سکونت داشتند و بعد از آن به یکی از خانه‌های تماشایی واقع در پارک گوئل نقل مکان کردند. در طبقه‌ی پایین کاخ گوئل، اصطبل اسب‌ها و خوابگاه خدمتکاران قرار داشت و اتاق‌های شخصی اعضای خانواده در طبقه‌ی دوم آن واقع شده‌اند. آشپزخانه، حمام و اتاق‌های کارکنان خانه نیز در بخش شیروانی این عمارت قرار گرفته‌اند.

دیزاین داخلی این ساختمان 6 طبقه، بسیار باشکوه و مجلل است و سلیقه‌ی بی‌نظیر طراحش را به نمایش می‌گذارد. سالن مرکزی، 3 طبقه و گنبدی شبیه به کاسه دارد و آنتونی گائودی، سایر اتاق‌های این کاخ را در اطراف این سالن و به گونه‌ای کاملاً کاربردی بنا کرده است. همین موضوع باعث شده تا عمارت گوئل از بیرون، به شکل مجتمعی بزرگ به نظر برسد؛ در حالی که اینطور نیست و این کاخ، فضای کوچکی را اشغال می‌کند. بعد از بازسازی سالن مرکزی، قطعات موسیقی مورد علاقه‌ی خانواده‌ی گوئل هر نیم ساعت در این مکان پخش می‌شود و ویژگی آکوستیک و انعکاس صدای فوق‌العاده‌ی آن را نشان می‌دهد. ایوان یا همان تراس پشت‌بام کاخ گوئل، 481 متر مربع وسعت دارد و بین 4 طبقه تقسیم شده است. بزرگ‌ترین آن بالای ساختمان مرکزی عمارت قرار گرفته و یک بادگیر، 14 دودکش، 4 پنجره‌ی شیروانی و چندین نورگیر را در برمی‌گیرد. طبقات دوم و سوم نیز چند پله با هم فاصله دارند و منار مخروطی شکل ساختمان در طبقه‌ی چهارم تراس واقع شده است.

 

 

گائودی با استفاده از تکنیک «ترنکادیس» (trencadís) و سرامیک‌های شکسته برای تزئین دودکش‌ها توانسته به کمک مصالح معمولی، نمای منحصر به فردی را برای این عمارت ایجاد کند. «سالن پله‌های گم شده» (Hall of Lost Steps) نیز یکی از بخش‌هایی است که به وضوح می‌توان هنر و خلاقیت گائودی برای جبران کمبود فضای کافی را مشاهده کرد. پنجره‌ی برآمده‌ی اتاق استراحت این کاخ نیز از حیاط جنوبی مشخص است و به گونه‌ای طراحی شده که حتی یک پرتوی نور را هم هدر نمی‌دهد. پس از فوت گوئل و در دوران جنگ داخلی اسپانیا، از کاخ گوئل به عنوان ایستگاه پلیس استفاده شد و یک آمریکایی ثروتمند در سال 1944 میلادی قصد داشت آن را خریداری و به کشورش منتقل کند. در نهایت دختر کوچک اوزبی گوئل، این عمارت را به این شرط به شهر بارسلون واگذار کرد که سالیانه مبلغی برای او در نظر گرفته و از کاخ به خوبی و برای امور فرهنگی استفاده شود.

 

 

درواقع می‌توان گفت که شهر بارسلون، بخش مهمی از جاذبه‌های گردشگری معروف و تماشایی خود را مدیون تکنیک ویژه‌ی آنتونی گائودی است. عمارت گوئل در سال 1984 میلادی در لیست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت و آخرین بازسازی آن به سال 2004 برمی‌گردد که 7 سال طول کشید و آن را در سال 2011 دوباره بر روی عموم باز گذاشتند. این کاخ، تابستان‌ها از ساعت 10 صبح تا 10 شب فعالیت دارد که این زمان در زمستان به ساعت 5:30 بعد از ظهر کاهش پیدا می‌کند. همچنین این عمارت در بعضی از روزهای خاص تعطیل است و پیشنهاد می‌کنیم روزهای کاری آن را قبل از مراجعه به صورت آنلاین چک کنید. یادتان باشد با تهیه‌ی کارت بارسلونا، از 25 درصد تخفیف برای بازدید از پالائو گوئل برخوردار و از ایستادن در صف هم خلاص می‌شوید.

 

 

بلیط قطار     خرید بلیط قطار    قیمت بلیط قطار