محله شین تیان دی شانگهای

محله شین تیان دی شانگهای

شین تیان دی شانگهای یک محله قدیمی می باشد که ترکیبی از حال و هوای شانگهای سنتی و مدرن را با هم دارد.

چند ساعت گشت و گذار در این محله که ادغام زندگی مدرن مردم در بین آثار تاریخی را به نمایش گذاشته است بسیار جالب و سرگرم کننده میباشد. مردم این محله ی قدیمی به روز هستند.

 این محله از میانه ی قرن نوزدهم برقرار بوده و هم اکنون بازسازی شده است و از محله های گران قیمت و اعیانی شانگهای برای اقامت است. برخی از آپارتمان های آن از نظر قیمت با آپارتمان های توکیو، نیویورک و لندن برابری می کنند. این محل میزبان نخبگان چینی و مقامات اجرایی است.

همچنین اینجا یک محله ی تفریحی محسوب می شود که انواع سرگرمی، خوراکی، چیزهای دیدنی و خریدنی در آن وجود دارد.

در این محله ی زیبا و بدون ماشین، بناهایی زیبا با دروازه های سنگی در کوچه های باریک می بینید که امروزه به کافه، کتاب فروشی، رستوران، گالری و فروشگاه تبدیل شده اند. در واقع این محله انتخابی مناسب است برای افرادی که به پیاده روی در جای تاریخی که معماری و فرهنگ غنی شرق و غرب با هم دیده می شود.

اینجا دو قسمت شمالی و جنوبی دارد. در بخش جنوبی آن کافه، بوتیک، موزه، گالری و سینما مشاهده می کنید و در قسمت شمالی هم در خانه های قدیمی با چیدمان های مدرن داخلی و رستوران های مجلل با خوراک کشورهای گوناگون روبه رو می شوید.

رستوران ها هم نشیمن داخلی و هم نشیمن بیرونی دارند. این منطقه دارای تفریحات شبانه در آخر هفته است که مکان های رومانتیک آن بیشتر از سایر موارد و موسیقی بلند طرفدار دارند.

منطقه شین تیان دی مکانی است که اولین کنگره حزب کمونیست چین در آن برگزار شده است.

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس      قیمت بلیط اتوبوس      رزرو بلیط اتوبوس

 

ورزشگاه سانتیاگو برنابئو مادرید

ورزشگاه سانتیاگو برنابئو مادرید

ورزشگاه سانتیاگو برنابئو یک ورزشگاه فوتبال، واقع در مادرید اسپانیا است.

در تاریخ ۱۴ دسامبر ۱۹۴۷ به مالکیت باشگاه فوتبال رئال مادرید افتتاح شد. این ورزشگاه در حال حاضر ۸۱۰۴۴ نفر گنجایش دارد.این ورزشگاه که به احترام رئیس سابق باشگاه سانتیاگو برنابئو یسته نام‌گذاری شده در حال حاضر یکی از مشهورترین و معتبرترین ورزشگاه‌های جهان فوتبال معرفی می‌شود. نام معماران اصلی این ورزشگاه مانوئل مناستریو و لوئیز سولر می باشد . این ورزشگاه میزبان چهار دوره لیگ قهرمانان اروپا در سال ۱۹۵۷، ۱۹۶۹، ۱۹۸۰ و ۲۰۱۰ بوده‌است.همچنین فینال جام ملت‌های اروپا ۱۹۶۴ و جام جهانی فوتبال ۱۹۸۲ در این ورزشگاه برگزار شده‌است.

موقعیت
ورزشگاه سانتیاگو برنابئو در پاسئو دلا کاستیانا و در محدوده چامارتین واقع شده‌است. در مجاورت این ورزشگاه خیابان‌های کونچا اسپینا، پدرو دامیان و رافائل سالگادو واقع شده‌اند.

تاریخچه
در ۲۲ ژوئن ۱۹۴۴ بانک بازرگانی و صنعتی با اختصاص اعتبار به سانتیاگو برنابئو و رافائل سالگادو برای خرید زمین مجاور ورزشگاه چامارتین موافقت کرد. در تاریخ ۵ سپتامبر ۱۹۴۴ مهندس معمار مانوئل مونیوز موناستریو و لوییز آله مانی سولر برای ساخت ورزشگاه به خدمت گرفته شدند. در ۲۷ اکتبر ۱۹۴۴ عملیات ساخت ورزشگاه آغاز شد. نوئوو استادیو چامارتین  در ۱۴ دسامبر ۱۹۴۷ با بازی بین تیم‌های رئال مادرید و تیم پرتغالی اُس بلننسز افتتاح شد. ورزشگاه در آغاز ۷۵۱۴۵ نفر گنجایش داشت که فقط ۲۷۶۴۵ صندلی داشت و ۴۷۵۰۰ نفر باید از روی سکوهای ورزشگاه بازی را تماشا می‌کردند. سابینو باریناگا اولین بازیکنی بود که در ورزشگاه جدید موفق به گلزنی شد.

دهه ۱۹۵۰
اولین بازسازی اساسی در سال ۱۹۵۴ اتفاق افتاد. در ۱۹ ژوئن این سال ورزشگاه برای تماشای ۱۲۵٬۰۰۰ نفر افزایش ظرفیت پیدا کرد. از این قرار ورزشگاه مادرید بزرگترین ورزشگاه از بین ورزشگاه‌های تازه تأسیس جام اروپا شد. در تاریخ ۴ ژانویه ۱۹۵۵ در نشست عمومی اعضای حل اختلاف مقرر شد نام ورزشگاه به احترام رئیس باشگاه به سانتیاگو برنابئو تغییر نام دهد. در ماه مه ۱۹۵۷، رئال مادرید اولین بار از چراغ‌های برقی برای روشنایی ورزشگاه در بازی برابر تیم اسپورت راسیفه برزیل استفاده کرد.

دهه ۱۹۸۰
تا اوایل دهه ۱۹۸۰ که مصادف بود با میزبانی جام جهانی ۱۹۸۲ در اسپانیا ورزشگاه تغییرات چندانی به خود ندید. در این زمان ورزشگاه می‌بایست با ورزشگاه‌های روز همگام و به روز می‌شد از این جهت معمارانی به نام رافائل لوییس آله مانی و مانوئل سالیناس برای پروژه نوسازی ورزشگاه به کار گرفته شدند. این دو برادر فرزندان لوییس آله مانی آله مانی سولر بودند که برای پروژه ساخت بنای اصلی ورزشگاه بعد از مونز مانستاریو به کار گرفته شده بود. عملیات این پروژه ۱۶ ماه به طول انجامید و هزینه‌ای بالغ بر ۷۰۴ میلیون پزوی اسپانیا خرج دربرداشت که ۵۳۰ میلیون آن توسط شهرداری مادرید تامین شد. ارتقای ورزشگاه به چند نکته محدود بود. فیفا در ابتدا اجبار گذاشت تا دو سوم صندلی‌های ورزشگاه باید دارای پوشش شوند. بنا بر همین مسئله رئال مادرید سقفی را در ورزشگاه نصب کرد که میدان ردیف‌های اول و دوم ورزشگاه به جز قسمت شرقی را پوشش می‌داد. بدین وسیله گنجایش ورزشگاه از ۱۲۰۰۰۰ نفر به ۹۰۸۰۰ نفر تغییر ظرفیت داد که ۲۴۵۵۰ صندلی توسط سقف پوشش داده شدند و از گنجایش ورزشگاه کاستند. بر پایه این پروژه همچنین نمای سردر ورزشگاه تغییر ظاهر داد. نصب تابلوهای الکترونیکی در انتهای شمال و جنوب ورزشگاه، همچنین بازسازی جایگاه خبرنگاران، رختکن‌ها از دیگر آثار این پروژه بازسازی بودند. ورزشگاه چهار بازی جام جهانی را پذیرا بود: سه مسابقه گروهی در گروه دو بازی‌هاآلمان غربی در مقابل انگلستان، آلمان غربی در مقابل اسپانیا و اسپانیا در برابر انگلستان و فینال این رقابت‌ها بین ایتالیا و آلمان غربی.

دهه ۱۹۹۰
در اواسط دهه ۱۹۸۰ میلادی یوفا به دلیل افزایش جرایم در ورزشگاه‌های اروپایی استانداردهای جدید امنیتی را وضع کرد؛ بنابراین استانداردها مسئولین ورزشگاه ناچار به ساخت میانبرهای جداکننده از قسمت‌های مختلف ورزشگاه و صندلی‌های تماشاگران شدند. در دهه ۱۹۹۰ میلادی، سانتیاگو برنابئو دستخوش تغییراتی در زمینه افزایش ظرفیت و نوسازی‌های گسترده‌ای شد که موجب شد رامون مندوزا جایزه گینس ناوارو را به همین دلیل کسب کند. عملیات در ۷ فوریه ۱۹۹۲ شروع و در ۷ مه ۱۹۹۴ با هزینه‌ای بالغ بر ۵ میلیارد پزوی اسپانیا، به پایان رسید. این هزینه بدهی باشگاه را که هیچ حامی رسمی نداشت افزایش داد. عملیات این پروژه با احداث سالن تئاتری در قسمت غربی و پی ساختمان که با جک هیدرولیکی به هم متصل شده بود، به پایان رسید. در مجموع ۲۰۲۰۰ صندلی پیشرفته نصب شد که هر صندلی شیبی ۸۷ درجه‌ای داشت. این موضوع باعث ایجاد دید فوق‌العاده و نزدیک به زمین مسابقه شد. به علاوه برای دسترسی بهتر به میدان چهار ورودی احداث شد که هر کدام دو راه پله و یک رمپ مارپیچ مرکزی داشت. با تغییرات جدید ارتفاع ورزشگاه از ۲۲ متر به ۴۵ متر افزایش پیدا کرد که این مسئله باعث شد تا در زمستان دو سوم میدان بازی در تاریکی سایه قرار گیرد. عدم وجود نور خورشید روی قسمتی از چمن ورزشگاه باعث پژمرده شدن آن‌ها شد. به همین دلیل یک شبکه لوله پلی پروپیلین در عمق ۲۰ سانتی‌متری زیر چمن ورزشگاه نصب گردید. این لوله جریان آب گرمی را به حرکت درمی‌آورد که چمن ورزشگاه را از یخ زدن محافظت می‌کرد. هم چنین به دلیل افزایش ارتفاع سکوی ورزشگاه لازم بود تا سیستم روشنایی ورزشگاه بهبود یابد. یک سقف جمع شونده هم چنین نصب شد تا تماشاچیان را از سازه‌های برقی محافظت می‌کرد. پس از عملیات نوسازی گنجایش ورزشگاه به ۱۱۰۰۰۰ نفر رسید. در تابستان ۱۹۹۸، تحت مدیریت لورنزو سانز، ورزشگاه سانتیاگو برنابئو با صندلی‌های سراسری پوشش داده شد که گنجایش آن را به ۷۵۳۲۸ نفر کاهش داد.

دهه 2000
زمانی که فلورنتینو پرز به مقام ریاست باشگاه درآمد وی یک نقشه جامع با یک هدف را دنبال کرد: راحت‌تر کردن ورزشگاه و افزایش کیفیت تسهیلات و در نتیجه به حداکثر رساندن درآمد ورزشگاه. وی ۱۲۷ میلیون یورو بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۶ هزینه کرد که شامل توسعه قسمت شرقی ورزشگاه با اضافه نمودن یک نمای سردر در خیابان فادر دامین و جایگاه‌های اختصاصی جدید، یک سکوی جدید در قسمت شرقی، یک جایگاه جدید برای خبرنگاران، یک سیستم صوتی جدید، یک مشروب فروشی جدید، یکپارچه‌سازی سیستم‌های گرمایشی جایگاه تماشاچیان، آسانسور مدرن با منظره‌ای زیبا به ورزشگاه، رستوران‌های جدید، پله برقی و ایجاد ساختمانی چند منظوره در خیابان فادر دامین می‌شد. برپایه توسعه قسمت شرقی جانبی و ایجاد گالری‌های جدید گنجایش ورزشگاه سانتیاگو برنابئو به ۸۰۳۵۴ نفر رسید. در سال ۲۰۰۷ میلادی هزارمین بازی در سانتیاگو برنابئو انجام شد. به علاوه طبق آخرین بازبینی یوفا در تاریخ ۲۷ اکتبر ۲۰۰۷ با توسل به بازی لیگ قهرمانان اروپا در برابر المپیاکوس یونان، آخرین قدم‌ها برای انتخاب سانتیاگو برنابئو به عنوان ورزشگاه ممتاز در تاریخ ۱۴ نوامبر ۲۰۰۷، یک ماه قبل از شصتمین سالگرد تأسیس ورزشگاه برداشته شد. یوفا در همین رابطه اعلام کرد که ورزشگاه به‌طور رسمی نامش را به ورزشگاه ممتاز تغییر خواهد داد.

پرز قبل از استعفا در سال ۲۰۰۵ پیشنهاد داد یک سقف قابل جمع شدن ساخته شود. در سال ۲۰۰۹ هم‌زمان با انتخاب مجدد پرز به عنوان رئیس باشگاه اعلام شد که ساخت این سقف بر اساس وضعیت مالی باشگاه غیرممکن است. با این حال طبق اعلام مارکای اسپانیا، پرز قصد به دوباره‌سازی سانتیاگو برنابئو دارد. طبق اخبار این روزنامه معماران این پروژه از بین لیستی از معماران اسپانیایی، سانتیاگو کالاتراوا و رافائل مونئو برنده جایزه پریتزکر و یو مینگ پی که هویت آمریکایی-چینی دارد که وی هم برنده جایزه پریتزکر شده انتخاب خواهند شد. ورزشگاه به‌طور رسمی میزبانی فینال لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا در سال ۲۰۱۰ را در مراسمی در نیون در سال ۲۰۰۸ میلادی اعلام کرد. با وجود حذف رئال مادرید در مرحله حذفی یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا در فصل ۲۰۰۹–۲۰۱۰ بارسلونا به مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان رسید و هواداران این تیم اسپانیایی آرزو داشتند جام این رقابت‌ها را در ورزشگاه رقیب دیرینه‌شان بالای سر ببرند و این در حالی بود که مادرید به شدت توسط روزنامه‌های اسپانیایی مورد تحقیر و انتقاد به خاطر رئیس سابق رامون کالدرون قرار گرفته بود.

سیستم حمل و نقل
ورزشگاه توسط ایستگاه مترویی در امتداد خط ۱۰ که سانتیاگو برنابئو نام دارد و متعلق به خودش است سرویس داده می‌شود. همچنین خطوط اتوبوس ۱۴٬۲۷٬۴۰٬۴٬۱۲۰٬۱۴۷و ۱۵۰ به این ورزشگاه مسافر حمل و نقل می‌کنند.

 

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس      قیمت بلیط اتوبوس      رزرو بلیط اتوبوس

 

ورزشگاه سن سیرو میلان

ورزشگاه سن سیرو میلان

ورزشگاه سن سیرو (یا جوزپه مه آتزا) ، ورزشگاه تیم‌های آث میلان و اینتر میلان است.

ورزشگاه سن سیرو شهر میلان، بزرگترین ورزشگاه کشور ایتالیا و یکی از بزرگترین ورزشگاه‌های اروپاست. در سال (میلادی) 1912  شروع ساخت این ورزشگاه را آغاز کرد و کار ساخت آن یک سال به طول انجامید. گنجایش ابتدایی این ورزشگاه ۷۰ هزار نفر بود. تیم‌های آث میلان و اینتر میلان از همان ابتدا اجاره‌نشین این ورزشگاه بودند و بازی‌های خود را در آنجا برگزار می‌کردند. در سال ۱۹۸۹ این ورزشگاه برای نوسازی مدت کوتاهی تعطیل شد و پس از بازگشایی ظرفیت آن به حدود ۸۳ هزار نفر رسید. بیشتر بازی‌های تیم ملی ایتالیا در همین ورزشگاه برگزار می‌شود. یوفا به تمامی ورزشگاه‌های اروپا بر اساس کیفیت آن‌ها امتیاز می‌دهد. ورزشگاه سن سیرو نمره ۵ از ۵ را دریافت کرده بود که پس از بازنگری در سیستم امتیاز دهی یوفا، لغو گردید.

هدیه‌ای از پیرو پیرلی
ورزشگاه سن سیرو هدیه‌ای از طرف پیرو پیرلی، رئیس میلان از سال ۱۹۰۹ تا سال ۱۹۲۹، به باشگاه خودش یعنی میلان بود. سن سیرو تنها در مدت ۱۳ ماه و ۱۵ روز با کار مداوم و تلاش ۱۲۰ کارگر ساختمانی بنا شد. هزینه ساخت این ورزشگاه در آن زمان حدود ۵ میلیون لیره بود که با معادل‌سازی به زمان حال، مبلغی حدود ۳ و نیم میلیون دلار تخمین زده می‌شود. طرح سن سیرو توسط اولیسه استاکینی بر روی نقشه پیاده شد، و آلبرتو کوگینی، مهندس مشهور ایتالیایی که در معماری طرح‌های بزرگی در ایتالیا از جمله «ایستگاه مرکزی میلان» نظارت داشت، مسئولیت معماری سن سیرو را برعهده گرفت.

افتتاح سن سیرو
سن سیرو برمبنای معماری ورزشگاه‌های انگلیسی طراحی شده بود، فقط برای روح فوتبالی، و متشکل از ۴ جایگاه که در مجموع ۳۵۰۰۰ تماشاچی را در خود جای میداد. سن سیرو در ۱۹ سپتمبر ۱۹۲۶ و در حالی که ورزشگاه مملو از تماشاچی شاهد شکست میلان در برابر اینتـر بودند، افتتاح شد. اولین بازی لیگ در این ورزشگاه نیز با شکست میلان در برابر سمپیردارنزه به انجام رسید، در حالی که اولین بازی بین‌المللی در این ورزشگاه، در تاریخ ۲۰ فوریه ۱۹۲۷ و با تساوی ایتالیا برابر چک اسلواکی به پایان رسید. تا پایان سال ۱۹۴۹ سن سیرو جزو اموال خصوصی باشگاه میلان محسوب میشد. در آن زمان‌ها اینتـر بازی‌های خانگی خود را در آرنا که در مرکز شهر میلان قرار داشت، برگزار میکرد. این تئاتر فوتبال از آن زمان تاکنون تحت چندین بازسازی بزرگ قرار گرفته‌است تا به شکل امروز خود در آمده است.

فراتر از فوتبال
ورزشگاه سن سیرو نمادی از شهر میلان است (مانند وضعیتی که اسکالا و دومو در شهر میلان دارند). و نه تنها برای فوتبال، بلکه برای رخدادهای مهم دیگر نیز همواره مورد استفاده بوده‌است. برای مثال، مسابقه بوکس بین دولیلو لویی و کالو ارتیس در تاریخ ۱ سپتامبر ۱۹۶۰، مسابقه‌ای برای عنوان جهانی والتر جونیور، در این ورزشگاه برگزار شد. ۵۰۰۴۳ نفر از نزدیک شاهد این رخداد بزرگ بودند و از این تعداد ۸۰۰۰ نفر در اطراف رینگ بوکس قرار گرفته بودند. این رقابت با پیروزی طرف ایتالیایی به اتمام رسید و به همراه خود ۱۳۰ میلیون درآمدزایی کرد. سن سیرو حتی پذیرای بسیاری از کنسرت‌ها نیز بوده‌است. باب مارلی در ۲۷ جون ۱۹۸۰ نمایش خود را در جایگاه شمالی به اجرا گذاشت. در آن مراسم ۹۰۰۰۰ هزار نفر از شوی دیدنی این موزیسین جامائیکایی استقبال کردند. برای بروس اسپرینگسین در سال ۱۹۸۵ نیز چنین استقبالی به عمل آمد. جایگاه قرمز حتی پذیرای یک دیسکو از نوع محوطه باز نیر بود. اکنون در ضلع جنوبی، موزه‌ای بنا شده‌است که در آن افتخارات میلان و اینتـر از طریق تمام افرادی که در این افتخارات نقش داشتند، به یادگار مانده‌است. ورزشگاه در زمانی که در آن بازی ای برگزار نمیشود، می‌تواند پذیرای ۵۰ هزار ملاقات‌کننده باشد. از اول ژوئیه سال ۲۰۰۰، سن سیرو به‌طور مشترک توسط دو تیم شهر میلان یعنی ای سی میلان و اینتـر میلان اداره می‌شود.

اولین عملیات افزایش گنجایش
میلان ورزشگاه سن سیرو را در سال ۱۹۳۵ به شواری شهر میلان واگذار کرد؛ و سه سال بعد از آن واگذاری تصمیم به افزایش گنجایش این ورزشگاه گرفته شد. فوتبال روز به روز در حال افزایش محبوبیت در بین هوادارن بود، و نیاز مبرم به ورزشگاهی با گنجایش بیشتر حس میشد. این ماموریت به معمار روکا و مهندس کالتزولاری واگذار شد، و آن‌ها توانستند از ظرفیت و پتانسیل قابل توسعه معماری اولیه این ورزشگاه بهره ببرند و شروع به بزرگ‌سازی آن کنند. در سال ۱۹۵۲ ظرفیت ورزشگاه برای ۱۵۰۰۰۰ تماشاچی طراحی شده بود، اما شورای شهر این تصمیم را نپذیرفت و گفتگو طراحان ورزشگاه با این شورا بی‌نتیجه ماند. بعد از خرج ۵٫۱ میلیون لیره برای مدرن‌سازی سن سیرو، افتتاح دوباره ورزشگاه در تاریخ ۱۳ می ۱۹۳۹ و در حالی که ایتالیا در برابر انگلستان متوقف شد، به انجام رسید. مجموع دریافتی‌ها از باجه‌های سن سیرو در آن بازی مبلغی حدود ۱٫۲ میلیون لیره بود.

توسعه در مرحله دوم
فاز دوم مرحله توسعه سن سیرو در سال ۱۹۵۴ شروع شد، و دوازده ماه بعد در تاریخ ۲۶ اکتبر ۱۹۵۵، با گنجایشی معادل ۸۵۰۰۰ تماشاچی این ورزشگاه تاریخی مجددا افتتاح شد. اولین نورافکن‌ها در این سن سیرو در سال ۱۹۵۷ نصب شد، و به دنبال آن در سال ۱۹۶۷ اسکوربرد الکترونیکی در آن نصب گردید. نورافکن‌ها در سال ۱۹۷۹، زمانی که طبقه‌های دوم ورزشگاه توسعه یافتند، مدرن‌سازی شدند. نام سن سیرو به‌طور رسمی در تاریخ ۳ مارس ۱۹۸۰ به افتخار جوزپه مه آتزا، بازیکن افسانه‌ای میلان و اینتـر در دهه ۳۰ و ۴۰، به نام وی تغییر یافت. در سال ۱۹۸۶، طبقه اول سکوها به‌طور کامل به صندلی مجهز شد و و به صورت بخش‌های جداگانه شماره‌گذاری و رنگ شد. جایگاه مرکزی و اصلی به رنگ قرمز نقاشی شدند و جایگاه‌های مجاور و روبرو به رنگ نارنجی، جایگاه شمالی پشت دروازه به رنگ سبز و جایگاه جنوبی پشت دروازه یعنی جایگاه میلانی‌های دو آتشه، به رنگ آبی نقاشی شدند.

مرحله سوم از توسعه سن سیرو
برای رخداد بزرگ جام جهانی ۱۹۹۰ ایتالیا، مسئولان شهر میلان بعد از این که به علت هزینه‌های سنگین برای ساختن یک ورزشگاه جدید با مخالفت مواجه شدند، به فکر بازسازی مجدد ورزشگاه مه آتزا افتادند. ایده اولیه برای ترمیم این ورزشگاه به گونه‌ای آینده گرا و چشم‌نواز بود: ساختن طبقه سوم برای جایگاه‌ها و ساخت سقف برای ورزشگاه برای محافظت از همه تماشاچیان. این طرح توسط معمار جیانکارلو راگزاتی، معمار انریکو هافر، و مهندس لئو فینتری در حالی که اهداف آن‌ها ایجاد طبقه سوم به صورت مستقل و با استفاده از زمین‌های اطراف ورزشگاه بود، شروع به کار کرد. ساختار ظبقه سوم ورزشگاه سن سیرو بر پایه ۱۱ برج سیلندر مانند بنا نهاده شده‌است. این ستون‌ها همچنین دسترسی به جایگاه‌ها و بخش‌های سرویس دهی مختلف را ممکن می‌سازد، ضمن اینکه ساختار آن کاملاً مجزا از ساختار اصلی ورزشگاه است. چهار عدد از این ستون‌ها تیرهای مشبک سقف ورزشگاه را نگهداری و پشتیبانی می‌کنند. برای راحتی تمام تماشاچیانی که از بازی‌ها دیدار می‌کنند، تمام صندلی‌ها به‌طور ارگنومیکی طراحی شده‌اند، همچنین برای شناسایی بخش‌های اصلی ورزشگاه تمام صندلی‌ها به چهار رنگ مختلف رنگ شده و شماره‌گذاری نیز شده‌اند. تمام ۸۵۰۰۰ تماشاچی حاضر در ورزشگاه توسط سقف انحنا دار سن سیرو که ساخته شده از پلی کربنات است حفاظت می‌شوند. علاوه بر موارد ذکر شده، سیستم سرمایشی و گرمایشی مدرن به همراه سیستم روشنایی شناور برای راحتی تماشاچیان نصب شده‌اند. در تاریخ ۸ جون ۱۹۹۰، سن سیرو پذیرای مراسم افتتحاحیه جام جهانی و به دنبال آن بازی افتتحایه آرژانتین و کامـرون بود. از آن زمان تا کنون «اسکالا دل کالچو» پذیرای میلیون‌ها هوادار در بازی‌های مختلف بوده‌است. در تابستان سال ۲۰۰۸، مطابق خواسته‌های قوانین یوفا تغییراتی در ساحتار ورزشگاه به وجود آمد و ظرفیت آن به ۸۰۰۱۸ نفر کاهش یافت.

اعداد و ارقام
برای تکمیل ساخت سن سیرو، ۱۰۰۰۰ کونتال سیمان، ۳۵۰۰ متر مربع ماسه، و ۱۵۰۰ کونتال آهن استفاده شده‌است. همچنین از ۸۰ کیلوگرم گچ برای علامت‌گذاری ۱۰۵ متر از طول و ۶۸ متر از عرض زمین استفاده شده‌است. فنس‌های محیطی در ابعاد ۲۰۴ در ۲۹۶ متر هستند که ۱۱۰۰ و ۱۲۰۰ تن وزن دارند. سقف‌ها به ۲۵۶ چراغ‌های نورافکنی که قدرت روشنایی ۱۵۰۰ وات را دارند، مجهز شده‌اند. برای ساخت قسمت‌های اصلی ساختار، دو جرثقیل بلند ۶۴ متری در محل ورزشگاه قرار گرفته‌اند. در داخل ورزشگاه نیز، خروجی اضطراری و بالابر بخش سرویس‌ها با ظرفیت ۱۰۰۰ کیلوگرم نصب شده‌است. سن سیرو در کنار زمین مسابقه اسب دوانی شهر و در فاصله ۶ کلیومتری مرکز شهر میلان بنا شده‌است.

 

بلیط اتوبوس   خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

ورزشگاه سیگنال ایدونا پارک دورتموند

ورزشگاه سیگنال ایدونا پارک دورتموند

سیگنال ایدونا پارک (وست فالن)، نام استادیوم فوتبالی در شهر دورتموند آلمان است.

نام تاریخی این ورزشگاه «وست فالن» یا «وست فالن اشتادیون» است و نام کنونی، نامی تجاری است که از دسامبر ۲۰۰۵ تا ژوئن ۲۰۱۶ برجای خواهد ماند که بعد از اتمام قرارداد باشگاه با شرکت تجاری، نام آن به وست فالن باز خواهد گشت.

این استادیوم، ورزشگاه خانگی تیم فوتبال بروسیا دورتموند است و با بیش از هشتاد هزار نفر ظرفیت، بزرگترین ورزشگاه آلمان به شمار می آید و به همین سبب لقب "خانه اپرای فوتبال آلمان" را کسب کرده است. به دلیل ظرفیت بالای این استادیوم، بازی های مهم باشگاهی و ملی نیز در این ورزشگاه برگزار می شود. این ورزشگاه یکی از میزبانان جام جهانی ۲۰۰۶ بود و بازیهایی از مرحله اول، یک هشتم نهایی و نیمه نهایی در آن برگزار شد. با نگاهی به تاریخ گذشته بازی ها، تعدادی از بازیهای جام جهانی فوتبال ۱۹۷۴ و فینال جام یوفا در سال ۲۰۰۱ هم در این ورزشگاه برگزار شده است.

ظرفیت کامل ورزشگاه سیگنال ایدونا پارک 81,264 نفر در تمام طبقات بصورت نشسته و ایستاده می باشد، ولی برای بازی های بین المللی قادر به جای دادن ظرفیت 65,718 نفر می باشد. این ورزشگاه در بین استادیوم های اروپا بعنوان ششمین استادیوم بزرگ این قاره شناخته می شود.

شاید مهمترین خصلت این ورزشگاه، جو مخوف و خاص آن باشد، جوی که وست فالن بزرگ را به ترسناک ترین ورزشگاه حال حاضر فوتبال اروپا مبدل کرده است. به همین خاطر این ورزشگاه مدتهاست لقب جهنم وست فالن را در فوتبال اروپا با خود به همراه دارد.

باشگاه بروسیا دورتموند از تیم هایی درقاره اروپا است که هواداران زیادی برای بازی تیمشان به ورزشگاه می آیند و این مسئله باعث درآمد خوبی برای باشگاه شده است. به طور متوسط این ورزشگاه میزبان 80 هزار تماشاگر (آماردقیق: 80,521، یعنی 99/75٪) در هر بازی می باشد که در بین تیم های اروپایی بعنوان پرهوادارترین تیم در حضور پیدا کردن در ورزشگاه می باشد. این ورزشگاه محلی برای مقابله با نژادپرستی نیز می باشد. هواداران به دلیل این کارشان، نام «دیوار زرد» را بر روی خودشان نامگذاری کرده اند. 

تاریخچه

طرح ساخت یک ورزشگاه جدید برای دورتموند با توجه به نیازهای تیم در سال 1960 کشیده شد. اما بعد از آنکه دورتموندی ها به عنوان اولین تیم آلمانی موفق به کسب قهرمانی تاریخی در اروپا شدند (جام قهرمانان 1966)، طرح ساخت ورزشگاهی بزرگتر و بهتر لازم شد، چرا که واضح بود ورزشگاه "روته ارده" دیگر برای این تیم و تماشاگرانش بسیار کوچک است. اما اوضاع اقتصادی شهر دورتموند اجازه نمی داد این کار بدون کمک های دولتی انجام پذیرد.

بعد از آنکه دورتموند جایگزین شهر کلن به عنوان یکی از میزبانان جام جهانی 1970 شد، کمک های دولتی هم فرا رسیدند. معماران و طراحان ورزشگاه جدید با یک نگاه اقتصادی و بهانه سازی های بسیار طرح کمک 60 میلیونی برای ساخت یک ورزشگاه مدرن با گنجایش 60,000 نفر را رد کردند و به جای آن ساخت ورزشگاهی 54,000 نفری با امکانات دیگری را به تصویب رساندند. سر انجام ورزشگاه وست فالن ساخته شد و در نهایت در تاریخ 2 آوریل 1974 باشگاه دورتموند به ورزشگاه جدید نقل مکان کرد.

جام جهانی 2006

ورزشگاه وست فالن یکی از مکان های برگزار کننده بازی های جام جهانی 2006 نیز بود، اگرچه بر اساس قرارداد های حامیان مالی، با نام استادیوم جام جهانی فوتبال دورتموند خوانده می شد. این ورزشگاه میزبان 4 بازی گروهی و دو بازی حذفی بود که مهمترین آنها بازی نیمه نهایی آلمان و ایتالیا به شمار می رود.

در جام جهانی 1974 این ورزشگاه سه بازی گروهی و یک بازی از مرحله حذفی را در حالی که در تمام این مسابقات، ظرفیت این ورزشگاه 54,000 نفری کاملا پر بود، میزبانی کرد.

بازسازی و گسترش

اولین بازسازی ورزشگاه به سال 1961 بر می گردد. اگرچه بودجه مورد نیاز این کار تا 4 اکتبر 1971 و زمانی که شهر دورتموند به عنوان یکی از میزبانان جام جهانی انتخاب گردید، مهیا نشد ولی بعنوان قسمتی از مراحل بازسازی ورزشگاه، سقفی به وزن 3000 تن دور ورزشگاه را پوشاند.

در سال 1992 و بر اساس قوانین یوفا ظرفیت ورزشگاه که 54,000 نفر بود کاهش یافت. بنا بر مقررات یوفا قسمت هایی از ورزشگاه به صندلی مجهز شدند که در نتیجه گنجایش آن به 42,800 نفر (26,000 صندلی) رسید.

بعد از قهرمانی در بوندس لیگا در سال 1995 این ورزشگاه مجددا مورد بازسازی و گسترش قرار گرفت که طی آن به عنوان اولین اقدام خصوصی در تاریخ ورزشگاه های آلمان دو قسمت شرقی و غربی ورزشگاه دارای طبقه دوم و سقف جدید شدند که بر اساس آن ظرفیت ورزشگاه دوباره به 54,000 نفر (38,500 صندلی) رسید. بعد از قهرمانی دورتموند در جام قهرمانان اروپا در سال 1997 و میزان استقبال تماشاگران نیاز به گسترش ورزشگاه مجددا احساس شد که طی این بازسازی گنجایش ورزشگاه به 68,800 نفر رسید.

بعد از انتخاب آلمان به عنوان میزبان جام جهانی 2006 و در آخرین نوسازی ورزشگاه امکانات گرمایشی و سرمایشی و سایر امکانات با آخرین فن آوری های روز دنیا آماده شد و گنجایش ورزشگاه نیز به 81,264 افزایش یافت.

حمل و نقل

این ورزشگاه با توجه به اینکه به ایستگاه های راه آهن و فرودگاه دورتموند نزدیک است و همچنین داشتن پارکینگ های مجهز برای اتومبیل های تماشاگران، قابلیت دست یابی هرچه آسان تر و بهتر را برای آنها مهیا کرده است.

 

بلیط اتوبوس   خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

ورزشگاه ومبلی لندن

ورزشگاه ومبلی لندن

استادیوم ومبلی در واقع ورزشگاه اصلی تیم ملی انگلستان است و پس از نیوکمپ دومین ورزشگاه بزرگ اروپا است.

کشور انگلستان یکی از حرفه‌ای‌ترین لیگ‌های فوتبال دنیا را دارد شاید برای همین آن‌ها برای تیم ملی فوتبال کشورشان ورزشگاهی بزرگ، مجهز و پیشرفته‌ساخته‌اند. این بار در سری مقاله‌های آشنایی با استادیوم‌ها استادیوم ومبلی، ورزشگاه ویژه‌ی تیم ملی انگلستان را به شما معرفی می‌کنیم.

تاریخچه و توضیحات ورزشگاه
به جز بازی‌های خانگی تیم ملی انگلستان، بازی‌های پایانی مهم باشگاه‌های انگلستان مثل فینال جام حذفی (FA Cup) و بازی سوپرجام (Community Shield) هم در این ورزشگاه انجام می‌شوند و علاوه بر رویدادهای فوتبالی رویدادهای مهم دیگری مثل کنسرت‌های متعدد در این استادیوم برگزار می‌شوند و در واقع ومبلی ورزشگاهی چند منظوره است.
ورزشگاه ومبلی که هم اکنون در کشور انگلستان وجود دارد در واقع جایگزین استادیوم ومبلی قدیمی شده است که در سال ۲۰۰۳ با هدف ساخت استادیومی جدید تخریب شد و دقیقاً پس از تخریب آن ساخت استادیوم جدید آغاز شد. ومبلی جدید بالاخره پس از دو مرتبه تعویق در سال ۲۰۰۷ افتتاح شد.
استادیوم ومبلی جدید در تاریخ ۱۹ ماه مه ۲۰۰۷ با بازی فینال جام حذفی بین تیم‌های چلسی و منچستر یونایتد افتتاح شد که آن بازی با نتیجه‌ی ۱ بر صفر به سود باشگاه لندنی به پایان رسید و چلسی اولین تیمی بود که در استادیوم جدید یک کاپ قهرمانی را بالای سر برد. البته پیش از این بازی‌های دیگری مثل بازی بین تیم‌ها ملی زیر ۲۱ سال انگلستان و ایتالیا در این استادیوم برگزار شده بود اما این بازی‌ها حکم افتتاحیه رسمی برای ومبلی جدید نداشتند.
استادیوم جدید توسط شرکت معماری معروف Foster and Partners و Populous طراحی شده است و حدود ۵۷۵ میلیون پوند هزینه ساخت آن بود. یکی از شاخص‌ترین ویژگی‌های استادیوم ومبلی طاق ۱۳۳ متری آن است که با توجه به اندازه‌ی ۳۱۵ متری آن، بزرگ‌ترین سقف یکپارچه ساخته شده در جهان است.
علاوه بر این استادیوم ومبلی یک سقف به ارتفاع ۵۲ متر از سطح زمین چمن ورزشگاه دارد، این سقف پس از باز شدن تمام استادیوم را پوشش نمی‌دهد و فقط تمام صندلی‌های موجود در ورزشگاه را می‌پوشاند و همین امر هم ومبلی را به بزرگ‌ترین استادیوم مسقف دنیا تبدیل کرده است.
ومبلی دو بار در سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۳ میزبان فینال لیگ قهرمانان اروپا بود که بار دوم بایرن مونیخ موفق شد تیم دورتموند را با نتیجه‌ی ۲ بر ۱ شکست دهد و در این ورزشگاه به عنوان قهرمانی دست پیدا کند.

راه‌های دسترسی به استادیوم ومبلی
ومبلی در شمال غربی شهر لندن واقع شده و حدود ۱۰ کیلومتر با ایستگاه پادینگتون (Paddington Station) و ۱۲ کیلومتر با ایستگاه مریلبون (Marylebone) فاصله دارد.
برای دسترسی افراد به استادیوم قطارهای ویژ‌ه‌ای از استگاه مریلبون در نظر گرفته شده است که در حدود ۸ دقیقه شما را به استادیوم می‌رسانند. همچنین برای رفتن به استادیوم می‌توانید از خطوط مترویی که از ایستگاه‌های مرکز شهر عبور می‌کنند هم استفاده کنید.
اتوبوس‌های خط ۱۸، ۸۳، ۹۲ و ۲۲۴ هم راه ارتباطی مناسبی بین استادیوم و دیگر مکان‌ها و محله‌های شهر هستند و می‌توانید با استفاده از آن‌ها خود را به استادیوم برسانید.

بهتر است اگر از قبل پارکینگ برای اتوموبیل خود رزرو نکرده‌اید در روزهای برگزاری بازی با اتوموبیل شخصی به استادیوم نروید . در روزهای عادی که بازی در ومبلی برگزار نمی‌شود می‌توانید از طریق جاده‌ی A406 خود را با اتوموبیل به استادیوم برسانید.

آدرس استادیوم به زبان انگلیسی: Wembley, London HA9 0WS

کافه، رستوران و اقامتگاه‌های نزدیک به استادیوم ومبلی
استادیوم ومبلی در محله‌ای کاملاً مسکونی واقع شده که چند دفتر کار هم در آن وجود دارد. کافه‌ها و رستوران‌های نزدیک به استادیوم در روز برگزاری بازی بسیار شلوغ می‌شوند پس بهتر است اگر قصد خوردن یا آشامیدن دارید پیش از حرکت به سمت استادیوم در مرکز شهر لندن این کار را انجام بدهید.
برای افرادی که تمایلی به سوار شدن به وسایل حمل و نقل عمومی شلوغ ندارند هم چند هتل در نزدیکی استادیوم قرار دارد. اکثر هتل‌های موجود، شعبه‌ی هتل‌های زنجیره‌ای معروف مثل Premier Inn، Ibis، Holiday Inn و Hilton هستند که در گستره‌های قیمتی متفاوتی قرار می‌گیرند.

بلیت‌ بازی‌های تیم ملی انگلستان
فروش بلیت بازی‌های تیم ملی انگلیس به عهده‌ی اتحادیه‌ی فوتبال این کشور (FA) است.بلیت بازی‌های فینال جام حذفی یا جام اتحادیه را هم تنها می‌توان از طریق یکی از باشگاه‌های فینالیست تهیه کرد.

 

بلیط اتوبوس   خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

طاق گالریوس و روتاندا یونان

طاق گالریوس و روتاندا یونان

طاق گالریوس و روتاندا، میراث امپراتور گالریوس در تسالونیکی
 

طاق گالریوس و روتاندا، از جالب‌ترین نمونه‎های معماری رومی‌ها در شهر تسالونیکی به حساب می‌آیند. به دوستداران تاریخ کشورهای مختلف توصیه می‌شود در سفر به یونان، بازدید از این 2 بنای باستانی را از دست ندهند.

«طاق گالریوس و روتاندا» (Arch of Galerius and Rotunda) در شهر تسالونیکی و استان مقدونیه‌ی مرکزی واقع شده و فاصله‌ی کمی با بعضی از جاذبه‌های گردشگری معروف این ناحیه از جمله برج سفید دارد. در قرن 4 میلادی، امپراتور روم یعنی گالریوس دستور ساخت این 2 بنا را صادر کرد تا به کاخ او راه داشته باشند و قلمروی شاهنشاهی او را تشکیل بدهند.

باستان شناسان موفق شدند تا قسمت‌های مهمی از این کاخ را در بخش جنوب غربی این ناحیه پیدا کنند. در آن زمان برای رسیدن به کاخ و ساختمان روتاندا، باید از جاده‌ای استفاده می‌کردند که از طاق گالریوس عبور می‌کرده است. تقریباً دو سوم از این طاق باقی مانده و کنده‌کاری‌های مرمر این بنای سنگی، صحنه‌هایی از لشکرکشی‌ها و پیروزی‌های گالریوس در جنگ را به نمایش می‌گذارند و حاکی از قدرت پادشاه هستند.

درواقع این طاق که با نام «کامارا» (Kamara) نیز شناخته می‌شود را در سال 298 بعد از میلاد و به افتخار پیروزی بر امپراتوری ساسانیان طی «نبرد ساتالا» و فتح پایتخت آن‌ها، یعنی شهر تیسفون تأسیس کردند و هنوز هم بخشی از صحنه‌های پیروزی در این جنگ، در کنده‌کاری‌های مرمر آن قابل مشاهده است. البته بیشتر این کنده‌کاری‌ها از میان رفته‌اند؛ اما از ساختار بقایای آن می‌توان به این نتیجه رسید که بر روی هرستون، 4 ردیف سنگ تراشی انجام داده بودند که با گچ‌بری از هم جدا می‌شدند. این دروازه، 8 پایه داشت که متأسفانه فقط 3 ستون بخش شمال غربی و طاق‌های این قسمت باقی مانده که ارتفاع طاق مرکزی آن به 12.5 متر و عرض آن به 9.7 متر می‌رسید و ارتفاع 2 طاق دیگر آن 6.5 متر می‌باشد. اخیراً با استفاده از آجرهای جدید به این بنا استحکام بخشیده‌اند تا عمر آن را افزایش دهند.

روتاندا، بنای بزرگ و استوانه‌ای شکلی است که دیزاین اولیه‌ی حفره‌ی مرکزی گنبد آن را شبیه به حفره‌ی معبد پانتئون در رم ساخته بودند. کاربری این بنا در طول تاریخ دچار تغییراتی شده و از معبد مشرکان به کلیسای مسیحیان، مسجد مسلمانان و دوباره به باسیلیکای مسیحیان و منطقه‌ی باستان‌شناسی تبدیل شده است. مناره‌ی این بنا به دوره‌ای برمی‌گردد که از روتاندا به عنوان مسجد استفاده می‌شد و در دوران کلیسا بودنش، به آن «روتاندای سنت جرج» نیز می‌گفتند. این ساختمان را هم به دستور گالریوس در سال 306 بعد از میلاد بنا کردند. ابتدا حدس زده می‌شد که او این سازه را به عنوان آرامگاه خود انتخاب کرده، اما اکثراً معتقدند که از همان اول، ساخت یک معبد را در نظر داشته است.
بلندی گنبد این بنا در مرتفع‌ترین نقطه به 30 متر می‎رسد و دیوارهای آن، بیشتر از 6 متر ضخامت دارد و به همین دلیل، از مقاومت و دوام بالایی برخوردار می‌باشد و توانست از زلزله‌های شهر سالونیک جان سالم به در ببرد. بعد از فوت گالریوس و دفن او در شهر «گامزیگراد» (Gamzigrad)، روتاندا چندین سال خالی ماند؛ تا اینکه «کنستانتین یکم» آن را در سال 326 میلادی به یک کلیسای مسیحی تبدیل کرد. در این دوره، از موزاییک‌های باکیفیت و دیوارنگاری‌های زیبایی برای تزئین این کلیسا استفاده شد و کاربری آن به مدت 1،200 سال به همان شکل باقی ماند.

اما بعد از تسلط عثمانی‌ها بر شهر، کلیسای روتاندا را در سال 1590 به مسجد تبدیل و یک مناره نیز به آن اضافه کردند. درنهایت طی «جنگ‌های بالکان» در سال 1912، یونانی‌ها بر شهر مسلط شدند و کاربری این بنا را دوباره به کلیسای مسیحیت بازگرداندند. درواقع روتاندا، قدیمی‌ترین معبد شهر سالونیک به شمار می‎رود و در لیست میراث فرهنگی یونسکو نیز به ثبت رسانده شده است. در سال 2015، به بازسازی ساختمان روتاندا پرداختند و درهای آن را دوباره بر روی عموم باز گذاشتند تا علاقه‌مندان به تاریخ بتوانند از این بنای تاریخی بازدید و آن را در دوران اوجش تصور کنند.

 

بلیط اتوبوس   خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

ورزشگاه آزادی تهران

ورزشگاه آزادی تهران

ورزشگاه آزادی (ورزشگاه آریامهر پیشین) ورزشگاه ملی ایران است.

این ورزشگاه برای میزبانی بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ که در تهران برگزار می‌شد ساخته شد. این ورزشگاه در واقع بخشی از مجموعهٔ ورزشی آزادی است؛ که بازی‌های خانگی تیم ملی فوتبال ایران و همچنین دو تیم بزرگ پایتخت‌نشین استقلال و پرسپولیس در این ورزشگاه برگزار می‌شود.
طبق گزارشی که در مهرماه سال ۱۳۹۲ در بلیچر رپورت منتشر شد، ورزشگاه آزادی در میان ۲۰ ورزشگاه برتر جهان جای گرفت. همچنین این ورزشگاه برای مدت زیادی در رسانه‌های مطرح جهان از جمله گاردین به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین ورزشگاه‌های جهان مطرح بود.
ورزشگاه آزادی تهران، از نظر استانداردها و ضوابط کنفدراسیون فوتبال آسیا، دارای نمره A- است.

تاریخچه
ورزشگاه آزادی، با معیارهای بین‌المللی و برای بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ با مساحت ۱۴۱٬۰۰۰ متر مربع در مجموعه ورزشی آزادی ساخته شد. طراحی و ساخت این ورزشگاه را عبدالعزیز فرمانفرماییان به عهده گرفت و در تاریخ ۲۶ مهر ۱۳۵۰ گشایش یافت. و در ۱۰ شهریور ۱۳۵۳ و همزمان با بازی‌های آسیایی سال ۱۹۷۴ (میلادی) تهران رسماً بازگشایی شد.این ورزشگاه پیش از انقلاب آریامهر خوانده می‌شد و پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران آزادی نام گرفت.

تعمیر و بازسازی
در بازسازی ورزشگاه یکصد هزارنفری که توسط شرکت سیمان رزین انجام گردید، که از تاریخ خردادماه سال ۱۳۸۱ لغایت خرداد ماه سال ۱۳۸۲ به طول انجامید سکوهای طبقه اول به‌طور کامل عایق‌کاری گردید و رختکن‌های موجود بازسازی شد.

مجموعه ورزشی آزادی
ورزشگاه آزادی، بخشی از مجموعه ورزشی آزادی است. این مجموعه ورزشی هم‌اکنون با دارا بودن سالن‌های چند منظوره، سالن دوازده هزار نفری و دریاچه مصنوعی یکی از بی‌نظیرترین مجموعه‌های ورزشی خاورمیانه و آسیا می‌باشد. این مجموعه در آغاز با نام مجموعه ورزشی آریامهر تهران جهت برگزاری بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ (سال ۱۳۵۳) ساخته شد و در دهم شهریور همان سال گشایش یافت. پس از انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ خورشیدی، به مجموعه ورزشی آزادی تهران تغییر نام داد.

مراسم گشایش
نخستین مسابقه فوتبال که در این ورزشگاه برگزار شد، بازی دوستانه بین دو تیم پرسپولیس و کروزیرو در تاریخ ۲۷ اسفند ۱۳۵۰ بود که با پیروزی چهار بر دو کروزیرو به پایان رسید. توستائو نخستین گلزن و صفر ایرانپاک نخستین گلزن ایرانی این ورزشگاه بود. عارف در بین دو نیمه مسابقه به اجرای برنامه پرداخت.
نخستین بازی دو تیم ایرانی در این ورزشگاه در تاریخ ۲۵ خرداد ۱۳۵۲ بین دو تیم تهرانی پاس و عقاب از سری مسابقات جام اتحاد برگزار شد که با دو گل حسین کازرانی و اکبر مالکی تیم پاس این بازی را با برد پشت سر گذاشت. بعد از این بازی و در فینال بازی‌های جام اتحاد دو تیم تاج و پرسپولیس در همین ورزشگاه به مصاف هم رفتند که تاجی‌ها با گل دقیقه ۳ مسعود مژدهی موفق به کسب برد در این بازی شدند. تیم تاج با کسب این برد هم اولین دربی در ورزشگاه آزادی را با برد پشت سر گذاشتند و هم اولین تیمی شدند که قهرمانی را در این ورزشگاه جشن میگیرند.

نقشه و موقعیت ورزشگاه در مجموعه آزادی
زمین بازی ورزشگاه از چمن طبیعی و اطراف چمن یک پیست دو و میدانی در هشت ردیف از جنس تارتان قرار دارد و در قسمت غربی ورزشگاه و ضلع جنوب جایگاه ویژه، جایگاه گزارشگران صدا و سیما و در جنب راست این محل جایگاه خبرنگاران با ظرفیت ۸۵ نفر ساخته شده‌است.
ایمنی
زمان تخلیه برای ورزشگاه ۱۱ دقیقه محاسبه شده‌است. تونل‌ها و راهروهای ورزشگاه به گونه‌ای پیش‌بینی شده‌اند که وسایل نقلیه مانند آتش‌نشانی، تمیزکاری و همچنین کانتینرهای مخصوص تلویزیون می‌توانند در هنگام لزوم تا نزدیک جایگاه بیایند.
گنجایش
نصب صندلی در طبقه دوم ورزشگاه در تیر ماه ۱۳۹۵. پس از نصب صندلی در طبقه دوم، گنجایش ورزشگاه از ۱۰۰٬۰۰۰ به ۷۸٬۱۱۶ نفر کاهش یافت.
گنجایش این ورزشگاه ۷۸٬۱۱۶ صندلی است. تا پیش از نصب صندلی در ورزشگاه، گنجایش این ورزشگاه ۱۰۰ هزار نفر بود؛ اما پس از نصب صندلی و اعلام تعداد دقیق صندلی‌ها، گنجایش اسمی ورزشگاه به ۷۸٬۱۱۶ نفر کاهش یافت.
زمین شماره ۲ و ۳ آزادی
در کنار ورزشگاه آزادی دو زمین چمن فوتبال قرار دارند که با نام‌های زمین شماره ۲ و ۳ شناخته می‌شوند. این دو زمین چمن، مخصوصاً زمین شماره ۲ تا مدت‌ها محل تمرین تیم‌های ملی فوتبال ایران و تیم‌های باشگاهی از جمله استقلال و پرسپولیس بوده‌اند.
طراحی و معماری
معمار و طراح این ورزشگاه عبدالعزیز فرمانفرمائیان است، طرح وزشگاه براساس دید کامل برای همه تماشاچیان در نظر گرفته شده‌است بطوریکه بیشترین دید تماشاچی از مرکز زمین در شمال و جنوب ۱۳۶ متر و در شرق و غرب ۱۲۶ متر است.
حمل و نقل
روش‌های رفتن به استادیوم آزادی شامل مترو، اتوبوس و خودرو (یا وسیله نقلیه) شخصی می‌شود؛ ایستگاه متروی ورزشگاه آزادی که به نام همین ورزشگاه هم هست، یکی از ایستگاه‌های خط پنج مترو تهران است. این ایستگاه در اتوبان تهران – کرج، جنب مجموعه ورزشی آزادی قرار دارد.
این ایستگاه در سال ۱۳۸۶ تأسیس شد؛ ایستگاه متروی صادقیه یکی از راه‌های رفتن به این ایستگاه است. ایستگاه استادیوم آزادی پس از ارم سبز قرار دارد.
همچنین در کنار ورزشگاه یک پایانه اتوبوس و تاکسی نیز قرار دارد. این ورزشگاه محل پارک برای ۴۰۰ وسیله نقلیه به صورت سر پوشیده و ۷ هزار جای پارک در بیرون از ورزشگاه دارد.

 

بلیط اتوبوس   خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

شهر سنگی زنگبار

شهر سنگی زنگبار

«شهر سنگی» (Stone Town) قلب فرهنگی زنگبار است.

از 200 سال پیش تا به حال تغییرات بسیار اندکی در آن ایجاد شده است. خانه های قدیمی عربی که دارای خیابان‌های باریک و کوچه‌های پیچیده هستند، به شهر جذابیتی منحصر به فرد بخشیده‌اند. بیشتر خانه‌های این منطقه در قرن نوزدهم ساخته شده، یعنی زمانی که زنگبار یکی از مهم‌ترین شهرهای تجاری سواحیلی در اقیانوس هند بود. برخی از ساختمان‌های تاریخی اکنون تبدیل به موزه‌هایی شده‌اند که شما را به بازدید از خود دعوت می‌کنند.

این شهر همچنین دارای چند کلیسای قدیمی و جالب تاریخی است. پیاده‌روی در امتداد جاده کریک، بازدیدکنندگان را به سمت بخش اصلی شهر سنگ و محل بازار مرکزی دارجانی (Central Darajani Market)، بیت الامانی، تالار شهرداری و کلیسای نگلیکان (Anglican Cathedral) می‌برد. از دیگر جاذبه‌های این بخش، می‌توان به درمانگاه قدیمی با بالکن‌های چوبی و حمام قدیمی ایرانی ساخته شده در سال 1888 اشاره کرد.

 

 

بلیط اتوبوس      خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

شهربازی بتو کاررو ورلد برزیل

شهربازی بتو کاررو ورلد برزیل

بزرگترین پارک برجسته‌ی آمریکای لاتین در برزیل، «بتو کاررو ورلد» (Beto Carrero World) می باشد.

مساحت تقریبی ۳۵۰۰ هکتار ،خانواده‌ها و عاشقان هیجان را با محیطی رنگارنگ به سمت خود می‌کشاند. میهمانان با ورود به این پارک با ساختمان رنگارنگ «کاستلو داز ناسویس» (Castelo das Nações) روبه‌رو می‌شوند که غرفه‌ی بلیط ‌فروشی و فروشگاه‌ها و کافه‌های مختلف را در خود جای داده است.

پارک هفت منطقه‌ی مجزا با چهار ترن‌هوایی دارد یکی از آن‌ها رولر کوستری معلق با سرعت 96.5 در ساعت است. به دلیل همکاری با استودیوی دریم‌ورکس و یونیورسال، طراحی نمایش مسابقه‌ی ماشین‌ها را از سری فیلم‌های «سریع و خشن» الهام گرفته‌اند.

این پارک بزرگترین پارک موضوعی آمریکای جنوبی است که در منطقه ی پنهای برزیل قرار دارد. پارک تفریحی یا موضوعی یک اصطلاح عمومی است برای یک مجموعه از مسیرهای گردشگری و دیگر جذابیت های سرگرم کننده که به هدف گرد هم آوردن گروه کثیری از مردم کنار هم چیده شده اند. یک پارک موضوعی با دقت استادانه تری از یک پارک شهری یا زمین بازی ساخته شده است که معمولا برای جذب و راضی کردن کودکان و نوجوانان ساخته می شود.

این پارک ها حول محور یک یا چند موضوع خاص مثل غرب وحشی ساخته می شوند و هر یک از این بخش های پارک نیز بازگو کننده ی یک داستان به خصوص هستند. پارک Betto Carrero World برای کودکان مکان بسیار جذابی است که پر است از سرگرمی های جذاب همراه با قیمت های مناسب. اکثر بازی هایی که در این پارک وجود دارند فقط مناسب کودکان هستند.

نمایش های مهیجی هم در این پارک اجرا می شوند که مورد پسند کودکان هستند. باغ وحش این پارک هم تمیز و مرتب است و در آن از حیوانات به خوبی مراقبت می شود. در نتیجه با تنوعی که در این پارک وجود دارد، شما می توانید 2 روز کامل را همراه با کودکانتان در این محیط مفرح و ایمن سپری کنید.
 

 

 

بلیط اتوبوس      خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

شهر استراسبورگ

شهر استراسبورگ

استراسبورگ با کلیساهای جامع سر به فلک کشیده، خانه‌های برگر وسوسه‌انگیز و ساختمان‌های مجلل لویی پانزدهم، شخصیتی قدیمی و کهن دارد.

خیابان‌های ظریف سنگفرش شده و کانال‌های آبیِ خوش‌منظر محله‌های قدیمی (در گراند ایل) بازدیدکنندگان را به اکتشاف شهر دعوت می‌کنند. به لطف موقعیت سودمند این شهر فرانسوی در تقاطع مسیرهای مهم رفت‌وآمد و تجارت در منطقه رودخانه راین، استراسبورگ در طی ۲۰۰۰ سال تاریخش به کامیابی و موفقیت‌های زیادی دست یافته است. در قرن ۱۳، اینجا به غنی‌ترین شهر در امپراطوری مقدس روم و جایی برای شکوفایی هنر و یادگیری تبدیل شد. هنوز هم استراسبورگ شهری فرهنگی بوده و موزه‌های هنرهای زیبا، باستان‌شناسی و هنرهای دستی منحصر به‌فردش را به رخ می‌کشد. در ادامه نگاهی به مهم‌ترین جاذبه‌های گردشگری استراسبورگ فرانسه خواهیم انداخت.

1. کلیسای جامع نوتردام استراسبورگ
کلیسا نوتردام استراسبورگ که به عنوان یکی از زیباترین بناهای معماری غربی شناخته می‌شود، با برج‌های بزرگش بر فراز استراسبورگ سایه افکنده است. ساخت این کلیسای جامع تحسین برانگیز، قرن‌ها به طول انجامید و سبک‌های مختلف معماری از رومانسک قرن ۱۲ تا گوتیک مؤخر قرن ۱۵ را به نمایش می‌گذارد. نمای خارجی این بنا، مانند درسی از داستان‌های انجیل عمل می‌کند و با صدها پیکره تکمیل شده است؛ سردرِ غربی قرن سیزدهمی آن نیز تصاویری از مصائب مسیح را به تصویر می‌کشد. در جناح جنوبی، پیکره‌های تمثیلی مشهوری از کلیسا و کنیسه‌ی خلق شده توسط هنرمندی آلمانی متعلق به حوالی ۱۲۳۰ قرار دارد. تا قرن ۱۹، منار مخروطی ۱۴۲ متری کلیسای جامع استراسبورگ بلندترین منار در نوع خود در دنیای مسیحیت بود. سالن کلیسا با نورهای رنگی عبور کرده از این شیشه‌ها فضایی ملکوتی و الهام‌بخش پیدا می‌کند. بعد از بازدید از اقلام تاریخی و ارزشمند داخل کلیسا بازدیدکنندگان می‌توانند به بالای برج رفته و نمایی خارق العاده از شهر، دشت‌های راین، جنگل سیاه و کوهستان وُژ (Vosges) را تماشا کنند.

2. محله دباغ‌ ها (فرانسه کوچک)
این قسمت از مرکز تاریخی استراسبورگ، بیشترین حس و فضا را در خود دارد. این محله بخشی از «گراند ایل» بوده و جزو یکی از منطقه‌های میراث جهانی یونسکو است. اینجا که به فرانسه کوچک شهرت دارد، گردشگران را با هزارتوی کانال‌ها و خیابان‌های قدیمی باریکی که با ردیف خانه‌ها محصور شده‌اند هیجان زده می‌کند. این شهر در طی قرون ۱۶ و ۱۷، خانه‌ی دباغان چرم و ماهیگیران بود. یکی از جاذبه‌های اصلی این محله، خیابان «بَن او پلانْت» (Bain-aux-Plantes) است، جایی که خانه دباغان که امروزه تبدیل به یک رستوران شده، قرار دارد. گشت و گذاری در خیابان‌های سنگفرش، به شما این فرصت را می‌دهد تا خانه‌های زیبا با بالکن‌های پر گُل را تماشا و تحسین کنید. در کنار کرانه رودخانه گراند ایل، توریست‌ها و مردم منطقه می‌توانند از شلوغی‌های شهر فاصله گرفته و از پیاده‌روی در کنار ردیف درختانش لذت ببرند.

3. خانه کمرزل
خانه کمرزل (Maison Kammerzell) که امروزه تبدیل به یک هتل با رستورانی مشهور روبروی اداره گردشگری تبدیل شده است، بهترین خانه برگر قدیمی شهر به شمار رفته و گوهر گران‌قیمت معماری آلزاس تلقی می‌شود. این خانه دارای همکف سنگی، طبقه‌های ساخته شده از الوارهای چوبی، پنجره‌های قدیمی سربدار و تزئینات غنی حکاکی شده است. طبقه همکف این ساختمان با طاق‌های سنگی حکاکی شده در طی قرن ۱۵ به عنوان فضایی برای فروش کالاهای بازرگانان مورد استفاده قرار می‌گرفته. بنایی دیگر از این سبک در این منطقه، داروخانه گوزن (Pharmacie du Cerf) است که در ۱۵۶۷ بر روی محوطه‌ای که از ۱۲۶۸ داروخانه بوده پی‌ریزی شد.

4. کلیسای سن توماس
این کلیسا بر روی محوطه یک کلیسای قدیمی متعلق به قرن ۶ قرار گرفته است که بعد از آتش سوزی در قرن ۱۲ دوباره بازسازی شد. مردم استراسبورگ این کلیسا را «دختر کوچک کلیسای جامع» می‌نامند. در طی تاریخ ۸۰۰ ساله این بنا، نقش آن طی رفرماسیون پروتستان‌های آلزاس بسیار پر رنگ بوده است. این کلیسا ساعتی دارد که به مدت ۴۰۰ سال، ساعت را ۴ دقیقه جلوتر اعلام می‌کند تا قبل از صدای ساعت کلیسای جامع شنیده شود. از این بنا هنوز هم برای مراسم مذهبی و عبادت استفاده می‌شود.

5. کلیسای سن پیر لوژون
این کلیسا در قرن ۷ به عنوان نمازخانه کوچکی تأسیس شد و در قرن ۱۱ به کلیسایی به سبک رومانسک تغییر یافت و سپس شاهد تغییراتی به سبک گوتیک در طی قرون ۱۳ و ۱۴ بود. سالن اصلی این بنا با طاق بندی‌های زیبا و طاقچه‌هایی حکاکی شده با تصاویر یک شیر (که نمایانگر مارک مقدس بوده) و مردی که در حال کشتن یک اژدهاست تزئین شده است. راهروی طاقدار سن پیرلوژون (Saint-Pierre-le-Jeune) به قرن ۱۱ برمی‌گردد و تنها راهروی طاقدار کاملاً سالمِ باقیمانده در استراسبورگ است. در طی جنبش اصلاحات (که از ۱۵۲۴ شروع شد) این کلیسا خانه پرستش و عبادت پروتستان‌ها شد ولی امروزه توسط پروتستان‌ها و کاتولیک‌ها به صورت هم‌زمان استفاده می‌شود.

6. خانه‌ کار نتردام
در سال ۱۳۴۹، کارگرانی که مسئول نگهداری کلیسای جامع بودند خانه‌ای بنا کردند و نام آن را خانه کار نتردام (Maison de l'Oeuvre Notre-Dame) گذاشتند. جناح شرقی ساختمان، قدیمی‌ترین بخش آن بوده که در قرن ۱۶ بازسازی شد. ضلع غربی نیز در ۱۵۷۹ تا ۱۵۸۵ ساخته شد. امروزه در این بنا موزه‌ای به همین نام وجود دارد که مجسمه‌های اصیلی از کلیسای جامع و مجموعه‌ای از نقاشی‌های هنرمندان منطقه بالای راین را در خورد جای داده است.

7. کاخ روآن (موزه هنرهای زیبا و هنرهای دکوراتیو)
این کاخ زیبا و باشکوه قرن هجدهمی سکونتگاه قدیمی اسقف/شاهزادگان از ۱۷۳۲ تا ۱۷۴۲ بوده است. در طبقه اول کاخ روآن (Palais Rohan)، موزه هنرهای زیبا واقع شده که مجموعه‌ای عالی از نقاشی‌های استادان ایتالیایی، اسپانیایی، فلاندری، آلمانی و فرانسوی از قرون وسطا تا زمان‌های مدرن را در خود جای داده است. در این میان آثاری از بوتیچلی، کوربه، دلاکروا، جوتو، گویا، ال گرکو، روبَنس و وِرونِز به چشم می‌خورند. موزه هنرهای دکوراتیو در طبقه همکف قرار دارد. بازدیدکنندگان می‌توانند اتاق‌هایی مجلل متعلق به اسقف‌ها، شامل کتابخانه، اتاق چاپ، کلیسای کوچک و همچنین مجموعه‌ای از هنرهای تزئینی را مشاهده کنند. این مجموعه شامل سرامیک‌ها، چینی‌ها، نقاشی، ابزارآلات زمان سنجی و هنر طلاکاری است. همچنین موزه دیگری به نام موزه باستان‌شناسی در زیرزمین این بنا قرار دارد که یکی از بهترین مجموعه‌های اشیا باستانی و عتیقه در فرانسه را داراست.

8. موزه آلزاس
موزه آلزاس (Musée Alsacien) در خانه‌ای اشرافی ساخته شده در ۱۶۲۰ قرار گرفته و مجموعه‌ای از هنر بومی، اثاثیه، لباس و ابزارهای خانگی را به نمایش می‌گذارد. بازدیدکنندگان می‌توانند هزاران شی متعلق به قرون ۱۸ و ۱۹ را تماشا کرده و دیدی کلی درباره زندگی روستایی و رعیتی مردم منطقه آلزاس پیدا کنند. در اینجا همچنین اتاق‌هایی تعبیه شده که فضای داخلی مناطق مختلف آلزاس، شامل دشت‌های کشاورزی و کوه‌های وُژ را نشان می‌دهند. این موزه به شما احساس افسون خانه‌های آلزاس را القا خواهد کرد.

9. بازار کوشون د له
در نزدیکی خانه کار نتردام، بازار زیبای «کوشون د له» (Cochons de Lait) یکی از زیباترین میدان‌های افسونگر شهر قرار دارد. این میدان نام خود را از بازاری قدیمی که در آن گوشت قرمز فروخته می‌شد، گرفته است. کمی دورتر در سمت غربی، قصابیِ بزرگی دیده می‌شود که بازار فروش گوشت بوده و در قرن ۱۶ ساخته شد اما امروزه جایش را به یک موزه تاریخی داده است.

10. محله کروت نو
یکی از سرزنده‌ترین و پر شورترین مناطق استراسبورگ محله کروت نو (Quartier Krutenau) است که افسون دنیای قدیم را با رستوران‌های مد روز، مغازه‌های مدرن و گالری‌های هنری تلفیق می‌کند. این منطقه با کانال‌ها و خانه‌های نیم چوبی‌اش زمانی محل زندگی قایق‌رانان و ماهیگیران بوده است. این محله فضا و جوی صمیمی و گرم دارد و جایی جذاب برای گشت و گذار و لذت بردن از مناظر دریاست.

11. موزه تاریخی
این موزه که در بازار قصابیِ بزرگ سابق واقع شده، نمایشگاهی جامع از نقاشی، گرافیک هنری، اسلحه و اشیا روزانه است. گستره زمانی این آثار از قرون وسطی تا انقلاب فرانسه است. بازدیدکنندگان می‌توانند درباره سیاست، اجتماع و اقتصاد استرازبورگ طی اعصار مختلف اطلاعاتی کسب کنند. این موزه نمایشگاه‌هایش را به چهره‌های مهم سیاسی مانند ژنرال ژان باتیست کلِبِر تقدیم می‌کند.

12. موزه هنر مدرن و معاصر
در روبروی موزه تاریخی (Historical Museum)، گمرک سابق قرار دارد که تاریخش به ۱۳۵۸ برمی‌گردد. این ساختمان امروزه تبدیل به موزه هنر مدرن (Musée d'Art Moderne & Contemporain) شده و مجموعه‌ای وسیع از نقاشی‌های قرن ۱۹ و ۲۰ را به نمایش می‌گذارد. آثاری از هانس آرپ، براک، کله، ارنست، رودن، رنوار و دگا را می‌توان در این میان نام برد.

13. پارک اورانژری
پارک اورانژری (Parc de l'Orangerie)، قدیمی‌ترین پارک استراسبورگ بوده که در اوایل قرن ۱۹ برای ژوزفین، همسر امپراطور ساخته شد. پاویلیونِ ژوزفین در این باغ امروزه برای برگزاری نمایشگاه استفاده می‌شود. این پارک فضایی مناسب برای گشت و گذارهای عاشقانه و پیک‌نیک‌های فراغتی دارد و یک دریاچه و آبشار فضای بی‌نظیر آن را تکمیل می‌کنند. مسیر ماشین رو قدیمی، مزرعه مینیاتوری و باغ‌وحش کوچک برای شادی کودکان بسیار مؤثر خواهند بود؛ همچنین یک رستوران عالی و مسیر بولینگ هم در اینجا تعبیه شده است.

14. کاخ اروپا
استراسبورگ بعد از جنگ جهانی دوم تبدیل به نماد مصالحه و آشتی، و به همین خاطر به‌عنوان پایتخت اتحادیه اروپا انتخاب شده است. کاخ اروپا (Palais de l'Europe) را در بین سال‌های ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۷ به صورت سازه‌ای قلعه مانند با ۹ اشکوب ساختند. حیاط داخلی این کاخ اتاقی چادر مانند دارد که مجمع پارلمانی کنسول اروپا و ۴۳۴ عضو پارلمان اروپا در آن ملاقات می‌کنند.

 

بلیط اتوبوس      خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

شهر مدینه الزهرا

مدینه الزهرا به معنی شهر درخشان، در کوردوبا واقع شده است.

قدمتش به قرن 10 میلادی و زمانی برمی‌گردد که آن را به عنوان پایتخت خلافت اموی اندلس تأسیس کردند.
«مدینه الزهرا» (Medina Azahara)، زمانی مهم‌ترین شهر اسپانیا به حساب می‌آمد و ساختمان‌های دولتی و مذهبی، خانه‌ها، باغ‌ها، کارگاه‌ها و محل اقامت خلیفه را شامل می‌شد. مدینه الزهرا در زبان عربی به معنی «شهر درخشان» است که در منطقه‌ی خودمختار اندلس واقع شده و فقط چند کیلومتر با شهر کوردوبا فاصله دارد. شهرت این منطقه‌ی باستان‌شناسی به کاخ الحمرا در گرانادا نمی‌رسد؛ اما دوستداران تاریخ قطعاً از بازدید از آن پشیمان نخواهند شد. برای آشنایی بیشتر با تاریخچه و تأثیر این شهر بزرگ در فرهنگ اروپایی با ما همراه باشید.

تاریخچه
در سال 700 بعد از میلاد مسیح، فتوحات مسلمانان در بخش‌های جنوبی اسپانیا به سلطه‌ی قوم ویزیگوت در شبه‌جزیره ایبری خاتمه داد. تأثیر بخش مسلمان این کشور تا سال 1000 میلادی به بیشتر قسمت‌های اسپانیا و پرتغال سرایت کرد و فقط بخش‌های شمالی آن‌ها مستقل از قدرت خلیفه‌ی کوردوبا فعالیت داشتند. کوردوبا در این دوره به عنوان پایتخت انتخاب شد و در زمان حکومت «عبدالرحمن سوم» در سال 912 میلادی به اوج شکوفایی خود رسید؛ تا جایی که به پرجمعیت‌ترین شهر در جهان و تأثیرگذارترین در اروپای غربی تبدیل شد. جمعیت این شهر به چیزی حدود نیم میلیون می‌رسید و برای درک بهتر عظمت آن، شهر لندن را مثال می‌زنیم که یکی دیگر از شهرهای مهم اروپایی در آن زمان بود و فقط 15 هزار نفر جمعیت داشت.

عبدالرحمن سوم چند سال بعد تصمیم گرفت تا پایتخت جدیدی را خارج از شهر کوردوبا بسازد. این شهر قرار بود نمادی از قدرت خلیفه باشد و برتری او را نسبت به رقیبان منطقه به اثبات برساند. این پایتخت جدید، همان شهر مجلل مدینه الزهرا بود که آن را در کوهپایه‌های رشته‌کوه «سیرا مورنا» (Sierra Morena) بنا کردند و شکوه و عظمت آن باعث شد تا تاریخدانان لقب ورسای قرون وسطی را به آن بدهند. برای تأسیس این شهر، هزینه‌های بسیاری را صرف کردند و در مرکز آن، کاخ بزرگی را ساختند تا از همان ابتدای ورود، ابهت خلیفه را به بازدیدکنندگان نشان دهد و آن‌ها را به احترام وادارد. خلیفه حتی سیستم قنات شهر را گسترس داد و آب لوله‌کشی را به تمام قسمت‌های شهر رساند. درواقع مدینه الزهرا، شاهکار معماری این دوره به شمار می‌رود که در آن سبک اسلامی با زیرساخت‌های رومی منطقه تلفیق شده است.

راجع به شکوه این شهر، گفته‌های بسیاری وجود دارد. عده‌ای می‌گویند استخرهای بزرگ و ساختمان‌هایی از طلا و عاج فیل در سراسر شهر دیده می‌شد. اما مدینه الزهرا به همان اندازه نیز کاربردی بود و سربازخانه، ساختمان‌های اداری و ضرابخانه را نیز در برمی‌گرفت. پس از مرگ «الحکم دوم»، پسر او هنوز برای حکومت خیلی جوان بود و درنتیجه قدرت به دست «المنصور» افتاد. او قصد داشت تا همانند عبدالرحمن سوم، نام خود را در تاریخ به ثبت برساند و پایتخت دیگری در نزدیکی مدینه الزهرا بسازد که حتی مجلل‌تر از آن باشد. البته این شهر جدید کمی پس از ساخته شدنش در آتش سوخت و به ویرانه تبدیل شد.
شهر مدینه الزهرا در سال 1010 میلادی غارت و بخش‌هایی از آن در دوران جنگ داخلی نابود شد. بِربرها که برای کمک به خلیفه در مقابله با مسیحیان به شهر آمده بودند، علیه او شورش کردند و شهرهای بسیاری از جمله مدینه الزهرا را به تاراج بردند. طی سال‌های بعد، این شهر کم‌کم به فراموشی سپرده و بخش‌هایی از آن زیر خاک مدفون شد و تا سال 1910 میلادی به همان شکل ماند و تازه در این سال بود که به حفاری قسمت‌های باقی مانده پرداختند. این خرابی‌ها به مرور زمان به نفوذ یکی از تأثیرگذارترین فرهنگ‌های اسلامی در اروپا خاتمه داد؛ اما تأثیر عمیقی که پیشرفت‌های جبر و معماری و ترجمه‌ی آثار بزرگ ادبی در این دوران بر روی فرهنگ اروپایی گذاشته است را نمی‌توان نادیده گرفت. خلافت امویان اندلس از سال 929 تا 1031 میلادی ادامه داشت و این دوره را عصر طلایی اندلس به حساب می‌آورند.

مدینه الزهرای امروز
امروزه توانسته‌اند فقط 10درصد از شهر مدینه الزهرا را از زیر خاک دربیاورند که این محدوده شامل کاخ مرکزی و تالار پذیرایی آن، چندین ساختمان اداری بسیار بزرگ و یک مسجد می‌شود. برنامه‌هایی برای حفاری سایر قسمت‌های این مکان نیز تهیه شده است؛ اما با توجه به وسعت این شهر بزرگ، این اقدام به سال‌های بسیاری احتیاج دارد. «مرکز بازدیدکنندگان»، یک نمایشگاه و سینما را دربرمی‌گیرد و نمای احتمالی شهر در اوج شکوفایی آن را به نمایش می‌گذارد. برای آگاهی بیشتر نسبت به تاریخچه‌ی این مکان می‌توانید از تورهای راهنمای آن کمک بگیرید تا امکانات شهر در گذشته را با جزئیات بیشتری برایتان توضیح دهند.

 

بلیط اتوبوس      خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

شال بافی تالش

از آنجا که تالشان در گذشته مردمی کوچ نشین بوده اند، بیشترین نیازشان را خود تهیه می کردند.

           

بافت شال نیز یکی از نیاز های آنها بوده است چرا که زندگی شبانی و عشایری آنها در فصل های سرد سال ایجاب می کرد که از پشم گوسفندان خود، برای تهیه پوشاک و…استفاده نمایند.آنها برای بیشتر نیاز های خود از پشم استفاده می کرده اند ، حتی طناب های تالشیان نیز از جنس پشم بوده است. شال بافی در استان های کردستان ، کرمانشاه و ایلام نیز رواج دارد.
شال نوعی پارچه زمخت و تک رنگ است که از پشم گوسفندان در دستگاه شال بافی بافته می‌شود. شال بافی از هنرهای اصیل و سنتی تالشی‌ها و ییلاق نشینان گیلان بوده است. بهترین نوع شال در دهی به نام کوبولان بافته می‌شود که حتی قابل رقابت با پالتوهای خارجی است اما متأسفانه این هنر امروز در این منطقه رو به زوال است.
(فرهنگ دهخدا)، در فرهنگ عمید می‌خوانیم که شال نوعی پارچه ساده یا گلدار است که از پشم یا کرک می‌بافند و یا بالاپوشی که از پارچه پشمی خشن درست می‌کنند و کشاورزان شال را مانند پارچه‌ای دراز و کم پهنا و دور کمر یا دور سر خود می‌پیچند.
مواد اولیه شال بافی فقط پشم است .بیشتر پشم مورد مصرف در شال از پشم گوسفندان محلی است و کمتر خریداری می شود،چون اکثر بافندگان شال افرادی هستند که خود گله دارنیستند.تار و پود شال که بصورت پارچه بافته می شود از پشم است و پنبه یا مواد دیگر در آن استفاده نمی شود مگر در بافت سیاه چادر که مقداری موی بز به آن اضافه می کنند.

                                     

دستگاه شال بافی:
در منطقه کلور دو وردی است دستگاه به صورت افقی و روبه‌روی بافنده روی زمین قرار می‌گیرد. و این دستگاه شبیه دستگاه جاجیم بافی است، به این صورت که دو پایه چوبی به فاصله یک متر از یکدیگر در زمین محکم می‌شود. دو سر این پایه‌های چوبی به صورت u ساخته شده تا وردنه که شال بعد از بافته شدن به دور آن می‌پیچد روی آن قرار می‌گیرد.
دوک: برای ریسیدن نخ پشم بکار می رود. دوک از جنس چوب ، سبک و در اندازه های 30-40 سانتی متر می باشد که قابل جابجایی است.
شانه یا “شونه سر خود”: برای حلاجی پشم بکار می رود. این وسیله به شکل شانه ای با دندانه های فلزی به طول 15 الی 20 سانتی متر است که به شکل عمودی بر روی یک پایه چوبی یا فلزی افقی سوار است.
چرخ: از یک دوک و یک چرخ و تسمه گرداننده چرخ تشکیل شده است و برلی ریسیدن نخ پشم بکار می رود.در اصطلاح به چرخ” جهره” می گویند.
دفه: شانه ای فلزی یا چوبی نسبتا سنگین که بعد از رد کردن هر پود آن را با دفه می کوبند تا پودها بطور مرتب بر روی هم قرار گیرند.
دستگاه شال بافی: این دستگاه چوبی است و شامل دو ردیف نورد و دو پدال می باشد که در داخل گودال کنده شده قرار می گیرد دستگاه شال بافی هم اکنون بیشتر در روستاهای ” آرده” تالشدولاب ، پره سر و مناطق کوهستانی به تعداد بسیار محدود وجود دارد که مناطق اطراف را پوشش می دهد.

                             
ماکو: یک تخته چوب سبک که در یک سر آن سوراخی برای در گیر کردن پود تعبیه شده و برای عبور دادن نخ یا همان پود از میان دو ردیف تار بکار می رود.
روش تهیه شال بدین صورت است که ابتدا پشم لازم را از پشم گوسفندان انتخاب و تهیه می کنند که خودرنگ می باشند (سفید، شیری، قهوه ای، سیاه)
در این انتخاب ها سعی می گردد تا الیاف نرم و بلند مورد استفاده قرار گیرد. سپس پشم را شسته و خشک می کنند و پس از حلاجی بوسیله شانه، آنرا بصورت نخ می ریسند. برای رسیدن نخ شال از دوک دستی یا چرخ مخصوص که در اصطلاح محلی به آن (جهره) می گویند استفاده می کنند. این کار تماماً توسط دختران و زنان انجام می گیرد.سرانجام نخهای بدست آمده را که در اصطلاح تالشی «رشته پو» یا پشم رشته شده نامیده می شود را به شکل گلوله های نخی در می آورند و این نخ آمادة بافتن شال یا جوراب می باشد.
دستگاه شال بافی شامل دو ردیف نورد بوده و دارای دو پدال نیز می باشد که در داخل گودال کنده شده قرار می گیرد و دراین حالت بافنده روی زمین می نشیند و ماکو را از بین نخهای کشیده شده عبور می دهد و با فشار پدال ردیف نورد را تعویض می کند و دوباره عمل بالا را تکرار می نمایند و با «دَفِه» یا «شانه سرخورد» ردیف های بافته شده را با ضربه محکم می کند.
عرض شال معمولاً حدود 40 سانتی متر است که بصورت پارچه ای بافته می شود و سپس آن را از عرض به هم دوخته و با آب صابون پا می زنند تا بصورت کر کدار و پارچه ای زمخت درآید و شبکه های آن گرفته شود. در این حالت امکان نفوذ برف و بوران در این پارچه بسیار کم است. شال مهمترین و بلکه اساسی ترین پوشش شبانان در سرما و کولاک فراوان کوهستان های سرزمین تالش است.
نژاد گوسفندان منطقه تالش با نژاد ترکی تفاوت عمده دارد که البته شرایط آب و هوایی هم در آن بی تاثیر نیست.به همین خاطر جنس پشم گوسفندان تالش تمیزتر وسفید تر از سایر مناطق است.رنگ این پشم ها سفید ، عاجی و سیاه است.در تالش شال نقش خاصی ندارد و کاملا یکدست سیاه یا سفید است.

 

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

شهر تاریخی تولوم مکزیک

تولوم (Tulum) شهری باستانی در کشور مکزیک است.

این شهر در ایالت یوکاتان (Yucatan) واقع در شبه جزیره شمالی یوکاتان واقع شده است. طبق شواهد، تولوم عبادتگاه و محل خلوت گزینی پادشاهان مایا بوده است. مایاها قومی عجیب و اسرارآمیز هستند که باورهای متضادی داشتند. آن ها به طبیعت و حیوانات احترام می گذاشتند و حیوانات را مقدس می شمردند با این حال هرازگاهی انسان ها و حیوانات را قربانی می کردند. مایاها مهندس هایی بسیار زبده داشتند و بناهای باشکوه و ابزارهای هوشمندانه ای که از آن ها به جا مانده گواه این موضوع است. با این حال هیچ گاه از چرخ برای حمل و نقل استفاده نکردند. آن ها باورهایی خرافی داشتند. مایاها تمدنشان را معمولا در دل جنگل می ساختند و تولوم یکی از معدود بناهای متعلق به این تمدن است که نه تنها در دل جنگل نیست، بلکه کنار ساحل و مشرف به اقیانوس قرار دارد. شهر تاریخی تولوم که اکنون در کنار دریاست، هزاران سال پیش در یک منطقه جنگلی قرار داشته است.

تا کنون در جریان کاوش های باستان شناسی در این منطقه، علاوه بر استخوان های انسان، استخوان های حیوانات غول پیکر نیز کشف شده است. گردشگرانی که پا به این منطقه می گذارند، به خوبی در می یابند که چرا مایاها این مکان زیبا و رویایی را برای استراحت و نیایش انتخاب کرده اند. 
صبحگاهان که خورشید از افق دریای کارائیب بالا می آید، بهترین زمان برای گشت و گذار در تولوم است. تولوم بیشتر به دلیل ساختمان های باستانی مربوط به قوم مایا شهرت دارد. این ساختمان ها در لبه ساحل و در زمان افول تمدن مایا ساخته شده است. بناهای باستانی تولوم، سومین مکان پربیننده گردشگری در مکزیک است.

تولوم در انتهای جنوبی از ریویرا مایا واقع شده است که ساحل آن شن و ماسه دست نخورده سفید رنگی دارد، و درختان نخل و آب فیروزه‌ای تعطیلات ساحلی نابی را برای هر کس آرزوی آن را در یک روز برفی دارد را به وجود می‌آورند. این منطقه که در حدود دو ساعتی جنوب کانکونذ واقع شده، هتل‌های ساحلی بزرگی را برای اقامت و استراحت همراه با لذت بردن با از سواحل دارد.

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

شهر تایگر آرژانتین

شهر تایگر یکی از محبوب ترین و در عین حال زیباترین شهر در کشور آرژانتین است.

شهر کوچک تایگر در آرژانتین، یکی از مراکز گردشگری محبوب در میان اهالی شهر بوئنوس آیرس و گردشگران بین‌المللی بوده و یکی از اصلی‌ترین راه‌ها برای فرار از گرمای تابستان این منطقه به حساب می‌آید.
با توجه به اینکه تابستان‌های بوئنوس آیرس بسیار گرم است، زمانی که زندگی در این هوا طاقت فرسا می‌شود اهالی شهر به بیرون شهر سرازیر شده تا اندکی استراحت کنند. یکی از مقاصد برتر این سفرهای یک روزه تایگر دلتا، مجموعه‌ای از آب‌های آرام و جزیره‌ها خواهد بود. دسترسی به دلتا از قلب بوئنوس آیرس بسیار آسان بوده و این آبراه‌های سر سبز، یکی از بهترین روش‌های فرار از گرمای شهر هستند. تایگر یا «تیگْره» (Tigre) به زبان اسپانیایی، شهرکی در شمال استان بوئنوس آیرس آرژانتین است. این شهر کوچک در دلتای «پارانا» (Paraná) قرار داشته و به راحتی با اتوبوس و قطار قابل دسترس خواهد بود. تایگر در جزیره‌ای محصور شده با چندین جریان آب کوچک و رودخانه واقع شده و در سال ۱۸۲۰ تأسیس گردید. نام آن به معنی ببر یا جگوار است که در گذشته در این منطقه زیاد شکار می‌شدند.

دیدنی‌ های تایگر دلتا
اگر زمان رسیدنتان به تایگر مصادف با شنبه‌ای آفتابی و عالی بود، انتظار رویارویی با جمعیت زیادی از اهالی شهر و گردشگران بین‌المللی را داشته باشید. اگر با اتوبوس یا قطار به اینجا می‌آیید در نهایت خود را در محوطه فشرده کنار آب، پر از قایق‌های چوبی تفریحی می‌یابید. هر چند ممکن است این شلوغی برایتان طاقت فرسا باشد، اما این قطب گردشگری یک مرکز راهنمای گردشگری نیز دارد که کارمندانش مشتاقانه به شما کمک خواهند کرد تا نقشه تهیه کرده و با فعالیت‌ها و دیدنی‌های منطقه آشنا شوید.

کارهایی که می‌ توان در تایگر دلتا کرد
یکی از اصلی‌ترین جاذبه‌های حوالی دلتا، موزه هنری تایگر در خود شهرک و یک بازار روباز سرگرم کننده است، در این بازار هر چیزی پیدا می‌کنید. یک شهر بازی کوچک نیز در اینجا وجود دارد، اما قطعاً قبل از این جاذبه‌ها اول باید خود دلتا و رودخانه را دید! دو راه برای کاوش در دلتا وجود دارد. می‌توانید بلیط قایق تفریحی خریده و در آب‌های آرام پر پیچ و خم گردش کنید. در این قایق سواری جذاب، جزیره‌های منطقه، علفزارها و خانه‌های تابستانی زیبای آرژانتینی را خواهید دید.
یک راه ارزان‌تر برای کاوش آب‌ها و محیط اطراف، استفاده از تاکسی‌های آبی است. در این شیوه شما از همان مسیرها عبور کرده و همان مناظر را خواهید دید اما تنها فرق آن با مورد قبل، عدم حضور یک راهنما برای توضیحات بیشتر است. این راه برای کسانی که به دنبال سفری اقتصادی هستند مناسب خواهد بود. اگر می‌خواهید بیشتر از یک روز در این مکان بمانید می‌توانید به یکی از آبگرم‌های منطقه یا کلوب‌ها نیز برای اقامتگاه سر بزنید.

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

غذای فاقد گلوتن در وین

 

وین پر از شیرینی فروشی‌هایی است که با کیک‌های رنگارنگ در پشت ویترین خود، گردشگران را وسوسه می‌کنند.

با این‌حال برخی از مسافران به دلیل بیماری سلیاک قادر به امتحان این خوراکی‌های لذیذ نیستند.بسیاری از افراد شریرترین پروتئین جهان را از برنامه‌ی غذایی خود حذف کرده‌اند. فرقی نمی‌کند که دلیل این کار آن‌ها ناتوانی بدن در تحمل این پروتئین، ترجیح غذایی یا ترس از کربوهیدرات‌ها باشد، امروزه عبارت «فاقد گلوتن» به‌آرامی در حال خزیدن به فرهنگ واژگان ما است. اگرچه وین به خاطر کیک‌ها و شیرینی‌های خود شهرت فراوانی دارد، اما امروزه بسیاری از نانوایی‌های این شهر به سراغ تولید محصولاتی عاری از گلوتن رفته‌اند.
اجازه دهید تا کار را با گزینه‌های لذیذ آغاز کنیم. شاید برخی نگران این موضوع باشند که در کشور اتریش، با غذاهای شگفت‌انگیز، نان‌های حجیم و شیرینی‌های چندلایه، نتوان مکانی را برای تهیه‌ی خوراکی‌های فاقد گلوتن پیدا کرد. با این‌حال، وین که با گذر زمان پیشرفت کرده و تبدیل به مقصدی به‌روز برای ارائه‌ی رژیم‌های غذایی جایگزین شده، به‌سوی جنبشی قدم گذاشته که در سال‌های اخیر در حال همه‌گیر شدن در سطح جهان است.

شیرینی های فاقد گلوتن وین
اگر تا به‌حال به دلیل بیماری سلیاک (حساسیت بدن به گلوتن) نمی‌توانستید شنیتسل (schnitzel) را امتحان کنید، از این به بعد خواهید توانست. رستوران زوم وول (Zum Wohl) که غذاهای آن فاقد لاکتوز و گلوتن هستند، به کمک جمعیت مبتلایان به بیماری سلیاک آمده و نسخه‌ی عاری از گلوتن این غذای اتریشی را خلق کرده است. بنابراین همه می‌توانند این خوراکی لذیذ را امتحان کنند. رستوران سنتیِ گاستهاوس نستروی (Gasthaus Nestroy) نیز شنیتسل بدون گلوتن را سرو می‌کند.
گلوتن در برخی از نوشیدنی‌ها هم یافت می‌شود، بنابراین ممکن است برای بیماران مبتلا به حساسیت‌های این پروتئین دردسر درست کند. با این‌حال، بسیاری از رستوران‌ های وین به این موضوع توجه کرده و نوشیدنی‌های فاقد گلوتن را سرو می‌کنند. پیتزافروشی اسکارا بوکیو (Scarabocchio) در این زمینه پیش‌قدم شده و خوراکی‌ها و نوشیدنی‌های خود را بدون گلوتن عرضه می‌کند. گاستهاوس نِستروی نیز وسواس زیادی در سرو نوشیدنی‌های خود به خرج داده و گزینه‌های فاقد گلوتن را در اختیار مشتریان قرار می‌دهد.

شنیتسل فاقد گلوتن
تیان (TIAN)، یک رستوران مخصوص گیاهخواران با ستاره‌ی میشلن در منطقه‌ی اول وین است که دست به خلاقیت زده و در منوی رنگارنگ آن غذاهایی فاقد لاکتوز و گلوتن دیده می‌شود. این رستوران با ارائه‌ی غذاهای خوش‌طعم، این افسانه که «غذاهای فاقد گلوتن، فاقد طعم هستند» را منسوخ کرده است.
بیماران مبتلا به سلیاک که علاقه‌ی شدیدی به شیرینی و کیک دارند، به هنگام یافتن مکانی برای دسرهای فاقد گلوتن با چالش روبه‌رو می‌شوند. در شهر وین، قدم زدن در یک خیابان بدون توجه به مجموعه‌ای از کیک‌های وسوسه‌ برانگیز در پشت ویترین شیرینی فروشی‌ها دشوار است. به‌علاوه این تجربه می‌تواند برای گردشگرانی که در رژیم غذایی آن‌ها گلوتن وجود ندارد، دردناک باشد. با این‌حال، ترس به دل راه ندهید، زیرا بسیاری از کافه‌های وین در حال گذار به مرحله‌ای جدید بوده و کیک‌هایی را سرو می‌کنند که به رژیم غذایی شما آسیبی نمی‌رسانند. 

کیک های فاقد گلوتن وین
شیرینی‌پزی سیمپلی راو (Simply Raw) بهشتی برای آن‌ دسته از افرادی است که نمی‌خواهند از کوچک‌ترین دسرها هم دل بکنند. در منوی این شیرینی فروشی تیرامیسو، شیرینی‌های موزی و کلوچه‌های سنتی اتریشی به چشم می‌خورد که شما را از حساسیت بدنتان نسبت به گلوتن غافل می‌کنند.
اگر نگران این موضوع هستید که نمی‌توانید غرق در کافه‌های رنگارنگ وینی شوید، باید بدانید که کافه‌ی موتزارت ۶ نوع کیک و شیرینی مختلف سرو می‌کند که همگی آن‌ها فاقد گلوتن هستند.

 

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

شبه جزیره کیپ پوینت آفریقای جنوبی

این شبه جزیره دارای طبیعتی منحصر به فرد و خاص است.

شبه جزیره کیپ پوینت در نزدیکی شهر کیپ تاون قرار داشته و از اصلی‌ترین جاذبه‌های گردشگری کشور آفریقای جنوبی به شمار می‌رود. 
شبه جزیره و دماغه کیپ پوینت به شکل یک پنجه کشیده در  جنوب قاره آفریقا قرار گرفته است. طبیعت این منطقه کاملاً استثنائی بوده و جمیع اضداد را در بر می‌گیرد: طوفان‌های سهمگین، امواج اقیانوسی و سواحل زیبا، گیاهانی از خانواده آتش و همه و همه از این محل، زیباترین نقطه طبیعی آفریقای جنوبی را ساخته اند. این موارد سبب شده است تا کیپ پوینت به عنوان یک محوطه ملی در آفریقای جنوبی ثبت شده و گردشگران زیادی از آن دیدن کنند. تنوع گونه های گیاهی، جانوری و پرندگان، زیبایی‌های طبیعی و شرایط خاص این شبه جزیره که به مانند نواری به طول 60 کیلومتر به داخل اقیانوس فرو رفته، از آن یک مقصد گردشگری ایده‌آل برای عاشقان طبیعت ساخته است.

بادخیزترین مکان در آفریقای جنوبی
در بسیاری از روزهای سال؛ این منطقه دارای بادهای شدیدی است. به تعبیری می‌توان کیپ پوینت را پایان زمین و آغاز دریاها دانست. بادهای شدیدی که در این محل می‌وزد از سمت قطب جنوب آمده و خشک و قدرتمند هستند. این موضوع سبب شده تا هوای منطقه بسیار صاف و تمییز باشد. این جریان هوایی سبب شده تا ایستگا‌ه‌های هواشناسی کیپ پوینت به بررسی عبور جریان‌های هوائی از جنوب اقیانوس اطلس مشغول باشند. بر اساس گزارش‌های هواشناسی این منطقه بادخیزترین بخش آفریقای جنوبی بوده و تنها در 2 درصد از روزهای سال در آن باد نمی‌وزد. متوسط سرعت باد در این محل 25 کیلومتر در ساعت بوده و 42 درصد مواقع نیز بادها بیش از 30 کیلومتر در ساعت سرعت دارند.

منتهی الیه جنوب غربی قاره آفریقا
در زمان ورود به این منطقه تابلوئی در برابر شما قرار دارد که در آن اعلام شده است شما در منتهی‌الیه جنوب غربی قاره آفریقا قرار دارید. البته به خاطر داشته باشید این منطقه نباید با جنوبی ترین بخش قاره آفریقا یعنی دماغه آگولهاس (Cape Agulhas) که در 150 کیلومتری این محل قرار دارد اشتباه گرفته شود. این دماغه همچنین با عنوان دماغه طوفان‌ها نیز شهرت دارد که وجه تسمیه این نام به قرون 16 و 17 میلادی و زمانی باز می‌گردد که ناوگان کاشفان پرتقالی در این محل به دلیل طوفان درهم شکست. البته این موضوع ابداً به معنی بد بودن این منطقه از نظر دریانوردان نیست زیرا پس از عبور از «دماغه اسکلت‌ها» در کشور نامیبیا و گذر از بیابان‌های بی آب ساحلی، رسیدن به این منطقه سرسبز و غنی برای دریانوردان بسیار امیدبخش بود.
در این محل منابع آب تازه، سبزیجات و سایر مواد حیاتی برای دریانوردان وجود داشته و از سوی دیگر از طریق این دماغه شانس رسیدن به هندوستان که هدف نهائی این دریانوردان محسوب می‌شد، افزایش پیدا می‌کرد. این موارد سبب شد تا پادشاه پرتقال از این منطقه با نام دماغه امید نیک یاد کند.

جایی که آب‌های دو اقیانوس به یکدیگر می‌رسند
یکی دیگر از مواردی که درباره منطقه دماغه امید نیک گفته می‌شود، وجود نقطه اتصال دو اقیانوس به یکدیگر است. به باور بسیاری از مردم؛ در این محل دو اقیانوس اطلس و هند به یکدیگر رسیده و به همین دلیل رستوران موجود در این منطقه نیز رستوران دو اقیانوس یا (Two Oceans) نامیده می‌شود. البته این موضوع نیز کاملاً با موقعیت جغرافیایی این دماغه تطبیق نداشته و برای دیدن محل تلاقی دو اقیانوس باید به دماغه آگولهاس مراجعه کرد.

پوشش گیاهی و جانوری
شبه جزیره کیپ برای علاقه‌مندان به گیاه‌شناسی یک محل ایده‌آل به شمار می‌رود. در این منطقه جغرافیایی بیش از هزار و هشتاد گونه مختلف گیاهی وجود دارد که با در نظر داشتن مقیاس محیطی و تراکم گونه‌ها، در سراسر جهان بی همتا است. برای درک بهتر از این موقعیت، کافی است تا بدانید میزان تنوع گونه‌های گیاهی در این محل از بریتانیا بیشتر است. در این منطقه گیاهی بومی به نام «فینبوس» (fynbos) وجود دارد که نقشی اساسی در اکوسیستم منطقه ایفا می‌کند. این گیاه در مناطق غیرحاصلخیز رشد کرده و سپس آتش می‌گیرد، به این ترتیب خاک مناطق فوق حاصلخیز شده و سایر گیاهان در آن منطقه رشد می‌کنند. جالب توجه است که ریشه بسیاری از گل‌ها مانند؛ لیلی (یاس و سوسن) فریزیا (freesias) و شمعدانی به گیاه فینبوس باز می‌گردد.

شبه جزیره دماغه امید نیک همچنین از نظر تنوع جانوری نیز بسیار منحصر به فرد است. البته، علی‌رغم وجود تنوع گیاهی، علفخواران و نشخوارکنندگان زیادی در آن زندگی نمی‌کنند. میمون پوزه‌دراز، بابون، جوجه تیغی، کل ابلق، گورخر، گاو کوهان‌دار، شترمرغ، لاک‌پشت پلنگی، سوسمار و انواع مارها از جانوران بومی این منطقه محسوب می‌شوند. علاوه بر این، انواع گونه‌های پرندگان در این منطقه زندگی می‌کنند. انواع مرغابی، غاز دریایی، مرغ ماهی‌خوار، قره قاز و مرغ صدفخوار از جمله پرندگان دریایی این منطقه به حساب می‌آیند. انواع باز، قوش آفریقایی، عقاب سیاه، باز صخره‌ای و انواع جغد از جمله دیگر پرندگان منطقه محسوب می‌شود. در این میان گونه‌ی شاهین (peregrine falcon) بسیار منحصر به فرد و در خطر انقراض است. این پرنده، عنوان سریعترین پرنده جهان را به خود اختصاص داده و در هنگام شیرجه زدن به سمت شکار، می تواند به سرعت 280 کیلومتر در ساعت رسیده و به هدف نزدیک شود.

طبیعت، اقیانوس و دریای آبی
آب‌های این منطقه به دلیل مجاورت با قطب جنوب تا حدی خنک است و این موضوع به ویژه در مناطق عمیق‌تر دیده می‌شود. در آب‌های این منطقه برخی از بزرگترین ماهی‌ها، پستانداران و آبزیان جهان زندگی می‌کنند. سفره‌ماهی، دلفین‌، خوک‌های دریایی و کوسه سفید در این منطقه به وفور دیده می‌شوند. انواع وال و نهنگ‌های گوژپشت و کوهان‌دار نیز عموماً در این منطقه دیده می‌شوند.

اطلاعات گردشگری
در هنگام اقامت در شهر کیپ تاون می‌توانید با برنامه ریزی یک‌ روزه، به دماغه امید‌ نیک آمده و از همه جای آن دیدن کنید. با توجه به گردشگر پذیر بودن منطقه، احتمال شلوغ بودن برخی مناطق آن وجود دارد. فانوس دریایی و صخره‌های زیبای این منطقه تنها دیدنی مشهور آن نیست و شما می‌توانید در این محل، از طیف وسیعی از تفریحات لذت ببرید. پیک نیک، پیاده‌روی و کوهنوردی، دوچرخه سواری کوهستان، موج‌سواری، کایت سواری و ... از جمله این تفریحات پیش روی شماست. اگر در فصل تابستان به این منطقه سفر کردید، به یاد داشته باشید که برخی از بهترین سواحل منطقه کیپ تاون در این محل قرار دارد.

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

سوغات مراکش

 

مراکش، کشوری با فرهنگی غنی در آفریقا است.

بنابراین اجناس و سوغاتی‌هایش نیز منحصر به فرد خواهند بود و بخشی از آداب و رسوم مردمانش را به نمایش خواهند گذاشت.
بدون شک سفر به مراکش برایتان پر از تجربه‌های جدید خواهد بود. چه به کازابلانکا بروید و چه به مراکش، احتمالاً به این نتیجه می‌رسید که با وجود اینکه از لحاظ مسافت، فاصله‌ی چندانی بین مراکش تا کشورهای اروپا نیست، اما فرهنگ و آداب و رسومش، زمین تا آسمان با آن‌ها فرق دارد. پس بهتر است حتماً از اجناس خاص آن نیز اطلاع داشته باشید تا بتوانید بهترین یادگاری را خریداری کنید تا همیشه شما را به یاد سفر متفاوتتان به این کشور سنتی بیندازند.

1. چرم مراکش
قدیمی‌ترین دباغ‌خانه‌ها در جهان، متعلق به شهر «فِس» (Fes) در مراکش است؛ جایی که هنوز هم پوست حیوانات را به روش سنتیِ چند قرن پیش، خشک می‌کنند و به تاجران می‌فروشند تا با آن‌ها لباس درست کنند. هنگام رد شدن از کنار مغازه‌ها، بوی چرم به وضوح احساس می‌شود که رهگذران را وسوسه می‌کند تا سری به داخل مغازه بزنند و نگاهی به کیف، کمربند، کفش، کلاه و پاپوش‌های چرمی اصل آن‎ها بیندازند.

2. روغن آرگان
درخت آرگان، در بخش‌های جنوبی مراکش رشد می‌کند و همان درختی است که بزهای مراکش از آن بالا می‌روند! بنابراین، بهترین جا برای خرید روغن اصل، در همان نزدیکی‌ها است. مردم مراکش، خودشان از روغن آرگان برای پخت‌ و‌ پز و تهیه‌ی لوازم آرایشی استفاده می‌کنند؛ اما بعضی از هنرمندان معروف در سراسر دنیا، از این روغن برای پوست و مویشان نیز بهره می‎برند. خانم‌های محلی، روغن آرگان را به صورت دستی می‌گیرند که تماشای نحوه‌ی کار آن‌ها، به نوبه‌ی خود دیدنی است.

3. ظروف سفالی
ظروف سفالی در مراکش، در اندازه‌، شکل و رنگ‌های گوناگونی ساخته می‌شوند و در بین گردشگران، طرفداران زیادی دارند. «تاژین» یا «تاجین» (Tagines)، هم اسم یک غذای مراکشی است و هم نام ظرفی سفالی که برای پخت آن استفاده می‌شود و مزه‌ی خاصی به غذا می‌دهد. این ظروف، بهترین هدیه‌ی دکوری هستند که می‌توانید برای اقوام به عنوان سوغات ببرید. فقط هنگام بسته بندی آن‌ها در چمدان، نهایت احتیاط را به کار ببرید.

4. فانوس
فانوس‌ها، یکی از معروف‌ترین سوغاتی‌های مراکش هستند و جزئیات طراحیِ به خصوص آن‌ها، شما را به یاد زیبایی‌های این کشور می‌اندازند. فانوس‌ها، اندازه، شکل و جنس‌های گوناگونی دارند و در بیشتر مغازه‌ها می‎توانید آن‌ها پیدا کنید. جا به جاییِ جنس آلومینیومی آن، کمی مایه‌ی دردسر است؛ مدل‌های سنگینش گران‌تر هستند، اما کاملاً ارزش خرج کردن را دارند. البته یادتان باشد که قبل از خرید، به چندین مغازه سر بزنید و آن‌ها را از لحاظ کیفیت و قیمت، مقایسه کنید. در نهایت، چانه زدن را هم فراموش نکنید!

5. فرش و قالیچه
فرش‌های قرمز و قالیچه‌های مشکی و سفید مراکشی که رویشان منجوق‌کاری شده، همگی دست‌ساز هستند. می‌توانید از طرح‌های متنوع فرش‌های مغازه‌ها بازدید و حتی آن‌ها را در حال بافته شدن تماشا کنید. همچنین این امکان وجود دارد که مشخصات قالیچه‌ی دلخواهتان را به فروشنده بدهید و به صورت سفارشی، آن را تحویل بگیرید.

6. لباس و کفش سنتی
از آن جایی که لباس‌های سنتی در مراکش را خانم‌های محلی می‌دوزند، قیمت چندانی ندارند. «جلابه» (Djellabas) یا همان لباس سنتی مراکش، شال ابریشمی و کیف‌های دستی پشمی از جمله اجناس شیک آن به حساب می‌آیند. همچنین پاپوش‎های این کشور، بسیار زیبا و رنگارنگ هستند و همه جا می‌توانید از آن‌ها استفاده کنید.

7. جا کلیدی
شاید بگویید که «این همه راه آمده‌ام تا از مراکش جا کلیدی بخرم؟» درست است که جا کلیدی را می‌توانید از هر جای دیگری در دنیا تهیه کنید، اما جا کلیدی‌های مراکشی یک چیز دیگر هستند! جالب‎ترین طرحشان این است که یک پاپوش یا شتر کوچک از آن آویزان می‌شود که ظاهری سنتی و منحصر به فرد به آن می‌بخشد. از آن جایی که این اجناس، کوچک و ارزان قیمت هستند، می‎توانید تعداد زیادی از آن‌ها را با خود به خانه بیاورید.

8. عطر خالص
اکثر عطرهای مراکشی، ماندگاری بسیار بالایی دارند و می‌توانید برای خوش‌بو کردن اتاق نیز از آن‌ها استفاده کنید. این عطرها به صورت روغن‌های معطر، داخل شیشه ارائه می‌شوند. با توجه به قوی بودن قدرت پخش آن‌ها، یادتان باشد که یک بار فشار دادن عطر کافی است؛ در غیر این صورت، بویش بیش از حد تند می‌شود.

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

سینکو تره ایتالیا

منطقه ریویرا ایتالیا منطقه ای با خط ساحلی زمخت یا روستاها و شهرهای رمانتیک نیست.

شاید شما ایتالیا را به عنوان کشوری باستانی و تاریخی بشناسید و بیشتر به دنبال چنین جاذبه هایی راهی این کشور شوید اما « سینکو تره » ایتالیا مکانی متفاوت است. اگر به دنبال مکان های جذاب برای تفریحات ساحلی یا گشت و گذار در میان روستاها و مردمان ایتالیایی هستید.
پنج روستای ماهیگیری سینکو تره ایتالیا مطمئنا بهترین منطقه برای سفر و تفریح ای متفاوت تر برایتان رقم خواهد زد. در گذشته های دور این پنج روستا به عنوان یک روستا تلقی می شدند و زمان زیادی از جدا شدن آن ها از یکدیگر نمی گذرد. با این حال، هنوز راه های جاده ای باریک، معماری به خوبی مخافظت شده آن ها، خط ساحلی خیره کننده و کوه های ممتد پشت این روستاها بینشان مشترک است و باعث انتخاب این منطقه توسط گردشگران برای سفر می شوند.
برای رسیدن به هر یک از این روستاها پیشنهاد می کنیم کسانی که بیماری قلبی دارند یا از جاده های باریک و تنگ می ترسند وارد این منطقه نشوند. اینجا برای افرادی محتاط و البته با رانندگی خوب بهترین مقصد گردشگری در ایتالیاست. با این وجود اگر ماشین ندارید و از جاده های باریک می ترسید بدانید که هیچ محدودیتی برایتان وجود ندارد. چرا که می توانید با قطار نیز خود را به سینکو تره ایتالیا برسانید.
چقدر برای بازدید از اینجا زمان بگذارید؟
اصلا خیال عجله کردن و با سرعت بازدید کردن را از ذهنتان دور کنید. در این روستاها زمان به کندی پیش می رود یا گاهی حس می کنید که زمان متوقف شده است. در حقیقت سینکو تره ایتالیا به خاطر همین موضوع به مقصدی با تفریحات بی پایان شناخته می شود. در نتیجه غیر ممکن است که با یک روز سفر بتوانید به ماهیت این روستاها پی ببرید یا از جاذبه های سینکو تره ایتالیا لذت ببرید. با این حال حتی اگر زمان شما در تور ایتالیا و بازدید از این کشور اندک است به شما پیشنهاد می دهیم که بعد از بازدید از بناهای باستانی و تاریخی رم باستان سری هم به این منطقه بزنید. برای چند ساعت در میان خانه های رنگی و روبروی ساحل آبی بنشینید و قهوه ای ایتالیایی سفارش دهید. آرامش را دریابید و پس از سر زدن به تفریحات این منطقه دوباره به میلان بازگردید.
در مجموع زمانی بین سه تا چهار روز به شما اجازه می دهد که هر پنج روستا را ببینید. در میان پیچ مو خم های کوچه ها و خیابان ها حرکت کنید و حتی به کوهپیمایی در بالای روستا بروید. اگر فکر می کنید که چنین زمانی برای بازدید ندارید، حداقل یک شب اقامت به شما اجازه می دهد تا با فضای شبانه و حال و هوای کافه های نزدیک ساحل آشنا شوید.

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

سیاره آبی سئول

سئول یکی از زیباترین پایتخت‌های آسیایی است که جذابیت‌های زیادی برای گردشگران دارد.

سئول شهر بسیار بزرگی است و انتخاب محل شروع گشت‌وگذار در آن، چالش بزرگی محسوب می‌شود. سیاره آبی سئول یکی از جاذبه های گردشگری سئول است. آبزیان و جانوران دریایی، پنگوئن ها، خانواده فوک ها و کوسه ها تنها قسمتی از سیاره آبی سئول است.

در این سیاره آبی علاوه بر اکواریوم  و حیوانات آبی میتوان از فود کورت و کافی شاپ این آکواریوم نیز استفاده کرد. در سیاره آبی سئول می توانید سوار بر بالن شیشه ای به دل آب زده یا به تماشای رقص دلفینها بنشینید.

 با راه رفتن بر روی پلکان جنگلی میتوانید زندگی پرندگان را از نزدیک ببینید.  راستی شما می توانید علاوه بر اینکه از حیوانات آبی دیدن میکنید از فود کورت و کافی شاپ این آکواریوم نیز غذا تهیه کنید. با راه رفتن بر روی پلکان جنگلی میتوانید زندگی پرندگان را از نزدیک ببینید.

یک روز کامل برای دیدن این مجموعه به نظر زیاد نیست. در سفر به سئول حیف است که از آکواریوم بزرگ سئول دیدن نکنید.

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس

 

سوغات کرواسی

بهترین دستاورد هر سفر سوغات‌هایی است که از آن به یادگار می‌آورید.

در این مطلب به شما نشان می‌دهیم که چطور بهترین سوغات کرواسی را تشخیص دهید و از بین اشیای متنوع زیادی که به شما پیشنهاد می‌شود، هدیه انتخاب کنید. این سوغاتی‌ها هم برای خودتان خاطره‌انگیز خواهند بود و هم به عنوان هدیه عزیزان شما را خوشحال خواهند کرد.

۱. چتر شاستینه
«چتر شاستینه» (Šestine umbrella) بخشی از پوشش محلی دهکده‌ی شاستینه بود تا اینکه در قرن بیستم مردم پوشیدن لباس‌های محلی را کنار گذاشتند و امروز اثری از این چتر در استایل روزمره‌ی مردم دیده نمی‌شود. این چترهای بزرگ با طراحی خاص خود قابل تشخیص هستند. چتر شاستینه از پارچه‌ی قرمز با نوارهای افقی چند رنگ، میله‌ی چوبی و دسته‌ی از جنس شاه بلوط ساخته می‌شود. در افسانه‌ها روایت است که رنگ قرمز این چتر به خاطر عشق بی حد دو زوج جوان انتخاب شده و به همین دلیل این سوغاتی از کرواسی را نمادی از عشق می‌توان دانست.

۲. کلاه شیبنیک
کروات‌ها عاشق افزودن زینت به یونیفورم نظامی خود هستند. «کلاه شیبنیک» (Šibenik cap) که از «درنیش» (Drniš) در نزدیکی شهر ساحلی مهم شیبنیک سرچشمه گرفته است را امروزه به عنوان یک اکسسوری نمادین می‌شناسند. این کلاه از پشم قرمز ساخته شده و با قلاب‌دوزی مخصوصی که به آن «بوله» (bule) می‌گویند، تزئین می‌شود. در مراسم عروسی قرن‌های هجدهم و نوزدهم این کلاه را معمولاً بر سر می‌گذاشتند و امروزه نیز در جشن‌های مهم توسط مردان استفاده می‌گردد. کلاه شیبنیک سوغاتی کمیابی است که تنها در سوغات‌سراهای محلی منطقه‌ی شیبنیک پیدا می‌کنید.

۳. کراوات سنتی
کراوات در کرواسی بیشتر از یک پارچه‌ی تزئینی ارزش دارد. در واقع از اهمیت تاریخی برخوردار است و در «روز جهانی کراوات» (International Cravat Day) برای آن جشن برپا می‌شود. کراوات بخشی از یونیفورم سربازان کروات در جنگ‌های پروس قرن هفدهم بود که برای بسته نگه داشتن یقه خود آن را به کار می‌بردند. این کراوات به مرور زمان تغییر پیدا کرد تا به شکل اکسسوری رسمی امروز درآمد. البته یه توضیح عاشقانه نیز درباره‌ی پیدایش آن وجود دارد؛ در گذشته وقتی یک مرد کروات به قصد کار یا یک سفر خطرناک به مقصد دوری می‌رفت، همسر یا یار او روسری‌ خود را به گردن مرد و دور یقه‌اش می‌بست تا در سفر همیشه به یاد عشقش باشد. از هر زاویه که به آن نگاه کنید کراوات سنتی یک سوغاتی فوق‌العاده از کرواسی خواهد بود.

۴. توری دوزی
توری دوزی کرواسی به دلیل زیبایی و کیفیتش زبانزد است و یونسکو در سال ۲۰۰۹ این مهارت را در فهرست میراث فرهنگی ناملموس ثبت کرد. توری دوزی‌های ساخته شده معمولاً برای تزئین جامه‌های محلی، رومیزی و رختخواب به کار می‌روند. توری دوزی «پگ» (Pag) یکی از مشهورترین آن‌ها در دنیا است که در لباس محلی این جزیره دیده می‌شود. این توری دوزی‌های دستی را می‌توانید از سوغاتی‌فروشی‌ها خریداری کنید و حتی قاب کرده و به دیوار خانه بیاویزید.

۵. کلوچه قلبی
«لیسیتار» (Licitar) کلوچه‌ی قرمز قلبی شکل با نقوش ظریف و زیبا است که با خمیر عسل شیرین تهیه می‌شود. لیسیتار یکی از معروف ترین سوغات اروپا و قلب میراث فرهنگی کروات‌ها به شمار می‌آید که دقیقاً به شکل قلب هم می‌یاشد. همچنین این کلوچه‌های قلبی به سمبل پایتخت کرواسی یعنی شهر زاگرب تبدیل شده‌اند. لیسیتار بیشتر از اینکه یک خوردنی باشد برای هدیه دادن به خصوص در روز ولنتاین و کریسمس مناسب به شمار می‌رود. در ایام کریسمس اشیای تزئینی به شکل لیسیتار به وفور در سطح شهر به فروش می‌رسد و برای تزئین درخت کریسمس استفاده می‌شود. در سال ۲۰۱۰ یونسکو این کلوچه‌های قلبی را به فهرست میراث فرهنگی ناملموس افزود.

۶. ماکت خانه های کاژون
«کاژون» (kažun) یک خانه‌ی گرد است که معمولاً در زمینه‌ای قرار گرفته و با آجرهای سنگی، یک در و بدون هیچ پنجره‌ای ساخته می‌شود. این خانه مشخصه‌ی جزیره‌ی «ایسترا» (Istra) است اما در بخش‌های ساحلی دیگر هم به چشم می‌خورد. چوپانان و گاوچرانان وقتی در طوفان گرفتار می‌شدند به این پناهگاه‌ها رجوع و وسایلشان را در آن نگهداری می‌کردند. امروزه این خانه‌ها به جاذبه‌ی توریستی تبدیل شده‌اند و همچنین می‌توانید ماکت‌ آن را در ابعاد کوچک از سوغاتی فروشی‌ها خریداری کنید.

۷. مورچیچ
«مورچیچ» (Morčić) نام شمایل کوچک سرامیکی از انسانی سیاه‌پوست است که دستاری بر سر دارد و یکی از زیورآلات پرکاربرد در قرن هفدهم و هجدهم محسوب می‌شد. گوشواره، انگشتر، سنجاق سینه و گردنبند از این شمایل را می‌توانید برای سوغاتی خریداری کنید که در فرهنگ کرواسی معتقدند هدیه گرفتن آن خوشبختی به همراه می‌آورد.

۸. لاوندر یا اسطوخودوس
لاوندر یا اسطوخودوس گیاه بنفش رنگ معطری است که در نواحی مدیترانه‌ای رشد می‌کند. زادگاه آن به جزایر یونان برمی‌گردد که گفته می‌شود از ۲۵۰۰ سال پیش در این مناطق وجود داشته و برای مصارف مختلفی از آن استفاده می‌کردند. در جزایر کرواسی هم این گیاه به خوبی رشد می‌کند. بالش پر شده از لاوندر برای به خواب رفتن با آرامش، کوسن و بالش گردنی ماشین، صابون لاوندر و کیسه‌ی معطر لاوندر مخصوص جالباسی از محصولات متنوعی هستند که می‌توانید خریداری کنید.

۹. کیف زوونیکا
کیف «زوونیکا» (Zovnica) به عنوان بخشی از لباس سنتی در کرواسی به کار می‌رفت. این کیف‌های دست‌دوز را مردم تنها در یکشنبه‌ها یا اعیاد خاص استفاده می‌کردند. همچنین هنگام سفر مواد خوراکی و نوشیدنی را در آن می‌گذاشتند. زوونیکا از پارچه‌ی پشمی و با چند طرح مختلف تهیه می‌شود. امروز این کیف‌ها به عنوان یک اکسسوری شیک مورد استقبال مردم قرار گرفته‌اند، چرا که هم سنتی و هم رنگارنگ و زیبا هستند که می‌توانید به عنوان سوغاتی برای دوستان خوش‌لباستان بخرید.

۱۰. قهوه
قهوه برای مردم کرواسی از اهمیت خاصی برخوردار است. یک قهوه‌ی قوی و عالی چه برای اسپرسو و چه برای قهوه کرواسی برای این مردم حیاتی شناخته می‌شود. حتماً وقتی در کرواسی هستید قهوه‌ی سنتی آن را امتحان کنید اما کمی از آن را با خود سوغاتی ببرید. توصیه می‌کنیم قهوه‌ی «فرانک» (Franck) را که بسته‌بندی آن شبیه به آجر است و برای چیدن در چمدان مناسب طراحی شده را با خود به همراه ببرید.

 

بلیط اتوبوس     خرید بلیط اتوبوس     قیمت بلیط اتوبوس     رزرو بلیط اتوبوس